Toen wij 8 jaar geleden besloten...

8 jaar geleden, daar waren wij. Samen op vakantie in Curacao. Op dat moment al bijna 6 jaar samen en het moment om eens te beginnen om over kinderen te praten. Nou ja, beginnen.. tuurlijk hebben wij het er weleens over gehad en het zou ooit wel eens komen..

Na een paar Amstel Brightjes begon het gesprek opgang te komen, we waren op dat moment 25 jaar en ik heb altijd gezegd dat ik tussen mijn 25e en 30e graag kinderen zou willen, of tenminste mijn/ons eerste kind, mocht het ons zijn gegeven.

Snel waren we erover uit dat wij er zeker klaar voor waren of hoe klaar kun je zijn voor een kind. We woonden samen, in een groot appartement, beide een goede baan dus hé why not? Dit zou dus de allerlaatste vakantie zijn met z’n tweeën. Boy, i was so wrong. Niet dat dit de allerlaatste vakantie zou zijn met z’n tweeën, maar met het nog niet weten dat het zwanger worden niet zo snel gebeurde als wij in eerste instantie gedacht hadden...

Nadat wij terug waren van een heerlijke vakantie op Curacao, stopten wij met de pil. Even ontpillen en dan zal het wel zo gebeurd zijn. Een half jaar later was ik nog steeds niet zwanger. Was er iets mis met mij? Of met hem? Elke maand tegen de tijd dat ik ongesteld moest worden, bouwde ik weer een muur om mij heen die daarna weer ruw werd gebroken doordat ik weer ongesteld werd. Mijn humeur werd met de maand chagrijniger en zo niet gezellig. Ik kon er niks aan doen, ik wilde zo graag zwanger worden. Om mij heen werd natuurlijk ook iedereen zwanger, blij voor hen, teleurstelling voor mij.

In mei had ik eigenlijk een positieve test in mijn hand, maar van korte duur.. na een week begon de bloeding en waren wij weer terug bij af. De oppeppende liefdevolle woorden van mensen die wisten dat we zwanger wilden worden waren niet meer goed genoeg.. wat moeten we nou?

Achteraf denk ik natuurlijk, meid wat heb je zitten zeiken, maar als je iets zo graag wilt.. Geen woorden voor.

In augustus 2013 kochten wij ons eerste huis ( tevens ook ons laatste want we wonen er nog steeds), zo blij en gelukkig! Eind september mochten we de sleutel in ontvangst nemen en ik weet nog dat mijn schoonmoeder zei: “oh wat een mooie ruime hal, daar past wel een kinderwagen hoor”. Ze had geen idee dat we hier al een jaar mee bezig waren.. Een maand van het huis aan kant maken, housewarming geven, gebeurde er eind oktober 2013 eindelijk waar wij op hoopte... Een positieve test die bleef. Wens, wonder en werkelijkheid.. zoals op Mayra haar geboortekaartje staat. Want zo is het en niet anders!