"Toen ik jouw hartje hoorde bij 41 weken zwangerschap barstte ik in tranen uit"

Ik was precies 41 weken zwanger, kreeg een CTG, hoorde haar hartje en toch brak ik voor het eerst in tranen uit tijdens een controle! Mijn zwangerschap ging niet over rozen. Zwanger worden bleek voor ons niet vanzelfsprekend en toen ik op 18 februari 2018 erachter kwam dat ik zwanger was, waren we ontzettend blij. Deze gevoelens waren maar van korte duur. Tijdens mijn zwangerschap moest ik afscheid nemen van 3 dierbare. Hier zal ik later ook meer over schrijven!

Toen bleek dat zwanger worden voor mij niet vanzelfsprekend bleek te zijn, kwam ik via Instagram in contact met Wendy, ze kwam bij mij uit de buurt en snel vonden we elkaar, spraken af en het was gezellig! Toen ik zo'n 20 weken zwanger was bleek Wendy ook zwanger! Wat leuk, we zijn samen zwanger. Wendy was al eerder haar eerste zoontje verloren dus iedere week was spannend voor haar. Op 31 oktober ergens in het begin van de middag kreeg ik een berichtje van Wendy dat ze kramp had en bloedverlies, shittttt! maar dit kon ook los lopen hield ik mezelf voor......

Op 1 november zou ik 41 weken zwanger zijn en zouden we voor controle naar het ziekenhuis gaan en de inleiding bespreken. Ik ging dus 31 oktober al vroeg naar bed, om 23:20 kreeg ik het vreselijke bericht van Wendy dat hun zoontje Hugo* bij een zwangerschap van 20+5 weken is geboren. Dit las ik om 01:34 in de nacht toen ik wakker werd omdat ik moest plassen. Mijn man sliep op zolder op advies van de verloskundige en ik ben even naar hem toe gegaan, om even te vertellen wat er gebeurd was. Hij lag diep in slaap dus ben uiteindelijk terug naar beneden gegaan. Ik kon niet meer slapen......

De volgende ochtend terwijl ik met de verloskundige aan de telefoon was bleek dat er een scheurtje ontstond aan de bovenkant van mijn vliezen, officieel hoefde ik niet meer naar het ziekenhuis voor controle want met dit scheurtje zou ik 24u later ingeleid worden als ik niet bevallen was. Toch wilde ik gecontroleerd worden, ik wilde weten of alles goed was met onze kleine meid. Door de heftige tijd met alle overlijdens en het nog hele verse overlijden van Hugo* wilde ik zekerheid.

Ze sloten de CTG aan en ik brak...... Voor het eerst in 41 weken barstte ik in tranen uit toen ik haar hartje hoorde, de verloskundigen om mij heen verstijfde en schrokken. Ik vertelde al snikkend het verhaal. Ze waren zichtbaar aangedaan over wat ik ze net allemaal verteld had. Ze hebben me getroost en heb fijn kunnen praten met deze dames. Dit gaf mij de kracht om de laatste missie van mijn zwangerschap te volbrengen: Bevallen!

Lieve Lieve Hugo* wat was je welkom en wat had ik je graag zien spelen met onze kleine Jente! Jij heb een bijzonder plekje in mijn hart, omdat jij hoort bij het verhaal van mijn zwangerschap.