Toch niet zo'n roze wolk

Ik weet het nog goed, de dag dat ik ontdekte dat ik zwanger was. Het was december 2012. Blij liet ik de test aan mijn man zien, we waren door het dolle heen: onze wens ging in vervulling. We namen plaats op de roze wolk en maakten allerlei plannen voor de kleine. Na een tweetal geslaagde echo's kon het helemaal niet meer stuk.

Toen brak de 13e week aan. Ik werd wakker 's ochtends, stommelde met mijn slaperige hoofd naar de badkamer, nam plaats op het toilet en schrok me rot....bloed, bloed, bloed en nog meer bloed... Ik gilde naar mijn man, die kwam aangerend. Eerste gedachte: het is fout, het is klaar, een miskraam. Tweede gedachte: het kan toch geen miskraam zijn?! Vorige week op de echo klopte het hartje en was het vruchtje lekker beweeglijk! Meteen hebben we de verloskundige gebeld, we konden meteen langskomen. Meteen een echo en onze ukkepuk was nog net zo beweeglijk als de week ervoor. Bij mijn man en mezelf biggelden de tranen over de wangen van opluchting. Maar toen de tweede vraag: wat was er dan wel aan de hand? De verloskundige dacht te zien dat de placenta te laag lag (in de buurt van de baarmoedermond). Voor de zekerheid toch maar doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar bleek dat de placenta niet in de buurt, maar totaal over de baarmoedermond heen lag (placenta praevia totalis). Meteen begonnen de bellen te rinkelen bij de gynaecoloog. De zorg moest worden overgenomen door het ziekenhuis en ik kreeg een lijst mee met allerlei restricties. Ik mocht bijvoorbeeld niet meer zwemmen, in bad, zwaar tillen, niet meer vrijen, lange stukken lopen, etc,etc. De weken daarna voelden wat onwerkelijk. Tot ongeveer week 20 heb ik gebloed. De ene dag meer dan de andere, maar het voelde als een extreem lange menstruatie. Ik was zwanger, maar moest wekelijks nieuwe pakjes maandverband aanschaffen.

Met de 20 weken echo bleek gelukkig dat de placenta was opgeschoven. Het was nog steeds niet goed, maar mijn placenta lag nu naast de baarmoedermond (placenta praevia marginalis). Ik mocht weer wat actiever worden, de restricties waren niet meer van toepassing. Mijn man en ik haalden opgelucht adem: het (zorgeloze) genieten kon weer beginnen! Helaas kreeg ik al diezelfde week flinke pijn bij mijn stuitje. De week erna breidde de pijn zich uit naar mijn schaambeen. Volgens de dokter had ik last van bekkeninstabiliteit. Vanwege mijn verplicht minder actieve weken en de bij de zwangerschap horende verweking was ik aan de beurt. Inmiddels loop ik bij een goede bekken fysiotherapeut, maar desalniettemin heb ik nog iedere dag flinke last van mijn bekken.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat want het is mijn eerste zwangerschap. Het enige dat ik wel weet is dat ons kleine meisje in mijn buik, enorm welkom is en dat, ook al hebben we niet de meest makkelijke zwangerschap tot dusver, we enorm blij en dankbaar zijn en reikhalzend uitkijken naar augustus! Ik hoop dat jullie iets zullen hebben aan mijn verhaal en mochten er meiden in eenzelfde situatie zitten: geef de moed niet op! Het komt goed!