To speen or not to speen, that's the question!

Een baby heeft zuigbehoefte. In elk geval, dat is wat iedereen altijd zegt. Zuigen doen ze het is zelfs een groot deel van het bestaan van dit kleine wezentje. Maar wat is nu een handige manier om aan deze zuigbehoefte tegemoet te komen?

Eigenlijk iedereen om mij heen zei ‘biedt die kleine een speen aan, dan kan ze lekker sabbelen en is ze rustig’. ‘Ze’ is dochterlief. Een ruime twee jaar geleden zette ik de eerste, soms wat onzekere, stappen op het mamapad. Eén van de eerste dingen die ik tegenkwam was het aanbieden van de speen. In tegenstelling tot het dilemma borstvoeding versus kunstvoeding had ik hier eigenlijk niet heel uitgebreid over gedacht. Laat staan met manlief over gesproken.
Maar ja ‘iedereen’ zei dat een speen de oplossing was, zelfs de kraamverzorgster. Dus hebben we een speen uitgepakt die we, heel slim van de fabrikant, gratis in zo’n babydoos hadden gekregen. Na heel veel proberen, met verschillende vormen van speen, gaven we de moed op.
Het enige, maar dan ook het enige waar dochterlief op wilde sabbelen en wat ze in haar mond hield, was mijn pink. Mijn pink ja. Niet die van mijn man, alleen die van mij. En heel soms die van mijn moeder of zusje, tot ze door leek te hebben dat ik er niet aan vast zat. Dan werd de pink er weer vakkundig uitgewerkt. Spenen, daar moest ze niks van weten!

Hoeveel mensen in het eerste jaar niet aan me gevraagd hebben of ze geen speen had. Alsof alle kindjes een speen moeten hebben. Alsof dat de enige manier is om je kindje rustig te houden. Misschien kwam het wel doordat ze tot een maand of 9 niet door de nacht sliep en ‘men’ het zielig vond voor ons. Als goedbedoeld advies omdat we er zo moe uitzagen. Want ja als een kindje ergens op kan sabbelen, dan zijn ze rustig en slapen ze vast de nacht door.

We spoelen even heel snel door naar nu, een ruime twee jaar later met een zoontje van 8 maanden die wel een speen heeft. Ook deze combinatie van onze genen slaapt nog niet door de nacht, alle spenen die de zuigbehoefte bevredigen ten spijt. Of misschien wel dankzij deze spenen.
Elke nacht moeten we er op dit moment wel een keer of 6 -4 op een goeie nacht- uit om panisch te zoeken naar een speen. Hopend dat de lichte onrust zich niet omzet in de enorme keel die de kleine man kan opzetten, want dan zijn we verloren. Al heel wat nachtjes heeft één van ons geprobeerd zoonlief te troosten als hij weer eens overstuur was omdat wij zijn speen nergens konden vinden –Serieus, hoe komt dat ding halverwege de kamer terecht, projectielspeenspugen?!-. Nachtelijke kwartiertjes zonder slaap, waarna wij ook weer tot rust moesten komen om in slaap te kunnen vallen, om vervolgens dit nog een keer –of meer- te herhalen.

De speen heeft in mij een volgeling verloren. Misschien toch liever de eerste drie maanden met een pink in de babymond om de zuigbehoefte tegemoet te komen, dan elke nacht op spenenjacht. Ergens diep vanbinnen hoop ik dat 9 maanden ook nu de magische grens gaat zijn, dat mijn nachtrust dan weer komt. En anders vliegt die speen misschien wel het raam uit en gaan wij een aantal dagen en nachten doorbijten totdat de jongeman ook zonder zijn speen in slaap valt.

Nu jij. Speen of niet? En ben je blij met de gemaakte keus?