tja, en dan ben je zwanger

zoals ik in mijn vorige blog vertelde stond ik zwanger op de crematie van mijn moeder, dat was echter nog niet het eind van de reis.

Maar hoe ga je nu om met het verlies van je moeder, je hormonen, je vader die ook je steun nodig heeft en ja dan heb je ook nog 2 broers waarvan de oudste het syndroom van down heeft. O ja, ik werkte ook nog 40 uur...... Ik vraag me wel eens af hoe ik dat toch allemaal heb gedaan. Maar eigenlijk weet ik het nog steeds niet. Volgens mij hebben vrouwen op zo'n moment een overlevingskans,  die gaat automatisch aan en helpt je overal door heen.

Ik ben overeind gebleven, echter begon ik steeds meer zwangerschapskwalen te krijgen. Onrust of alles wel goed zou gaan met mijn kleintje. Gelukkig heb ik hiervoor geruststellende echo's gehad. Maar op een gegeven moment was mijn suiker wat aan de hoge kant, ik kreeg last van bekken instabiliteit en ook mijn bloeddruk begon wat hoger te worden. Met 38 weken al eens naar het ziekenhuis om te controleren of alles wel goed was en ik geen zwangerschapsvergiftiging zou hebben. Maar gelukkig mocht ik de dag daarna naar huis. Maar sinds die dag was het ziekenhuis in en uit.

Bij 39 + 5 ben ik ingeleid.  Het wilde gewoon niet meer, ik was op. Ik ben exact een half jaar na het overlijden van mijn moeder ingeleid. Het had vast zo moeten zijn. In plaats van 's middags mijn uk in mijn armen zette mijn bevalling niet door, de ontsluiting stopte bij 8 cm en nadat ik de hele dag mijn maaginhoud er had uitgegooid was ik blij met het verlossende woord: keizersnede.  En zo had ik om half 12 's avonds eindelijk mijn kleine wonder in mijn armen. Ik was vast heel blij, maar tegelijk ook zo moe. Wat was ik blij toen ik mocht gaan slapen.

En toen brak er een hele rare tijd aan. Moest ik nu blij zijn??? Ik had nog zoveel verdriet te verwerken,  hoe ga ik dit doen???? Dit vertel ik jullie graag later, in een nieuwe blog.