Tienermoederblog 3

Op het moment dat mijn directe omgeving was geïnformeerd over mijn vroege zwangerschap, begonnen eigenlijk ook de zwangerschapskwaaltjes. Het leek wel alsof het op elkaar afgestemd was. Buiten het feit dat ik heel moe was, had ik last van enorme zwangerschapsmisselijkheid. Het begon met 's ochtends niet meer kunnen eten. Ik was namelijk zo misselijk dat ik niet kon eten, maar werd dan ook weer misselijk dat ik niets had gegeten. maar als ik dan at, kwam het er zo weer uit. Dit resulteerde zich tot zodanig, dat ik niets meer binnen kon houden, wat zich weer resulteerde in het feit dat ik 10 kilo was afgevallen. Je moet je voorstellen, tijdens mijn zwangerschap was ik dus dunner dan voor mijn zwangerschap (HOE DAN?!).

Ik weet dat dat afvallen niet alleen te wijten was aan de misselijkheid. Ik had ook enorm veel stress. Vanwege privacy redenen ga ik geen exacte namen noemen, maar de mensen die dit ongetwijfeld zullen lezen weten dat dit ook aan hen te verwijten valt.

Ik werd geconfronteerd met reacties zoals pff nou je verpest je hele leven, straks heb je 5 kinderen bij 5 verschillende mannen, je relatie gaat toch geen stand houden ( dikke middelvinger naar dat trouwens, we zitten inmiddels op +10 jaar ;-), tot aan gaat hij zijn verantwoordelijkheid wel nemen je moet het allemaal alleen doen. Vele vriendinnen, naja, tegenwoordig kan ik dat natuurlijk geen vriendinnen noemen, lieten op gegeven moment niets meer van zich horen. Onze levensstijl was anders en ik viel natuurlijk buiten de boot. Desondanks ik vroeger een behoorlijk sociaal leven had, was dit in 1 klap, of 1 wip, is maar hoe je het bekijkt, weg (haha). 

Het was de stress die ervoor zorgde dat ik helemaal niets meer kon eten en niet kon genieten van mijn zwangerschap. Daarbij isoleerde ik mijzelf ook van de sociale wereld. Dit is voortgekomen uit het gevoel van schaamte dat ik had. Ik had de mazzel dat ik vrij dun was voor/tijdens mijn zwangerschap en natuurlijk nog jong. Ik was inmiddels 15 weken, kon nog steeds normale strakke spijkerbroeken aan en met een klein sjaaltje of colbert zag je niets. Maar goed ook, want ik wilde echt niet dat ene zwangere tienermeisje op school zijn. Mijn klasgenoten wisten het wel, maar daar bleef het ook bij. Ik begon pas te groeien toen het zomervakantie was en niemand heeft op mijn school dus iets doorgehad. En zo werd mijn sociale kring alleen maar kleiner en kleiner, tot ik alleen een deel van mijn familie had, want het andere deel had zoveel vooroordelen en behoorlijk pijnlijke dingen gezegd dat ik mijn relatie met hen heb afgekapt. Mijn vrienden kon ik op 1 handje tellen. Dit zijn echter wel tot de dag van vandaag nog steeds echte vrienden te noemen. (Girls i love you).

Intussen nam de misselijkheid toe. Ik weet nog heel goed dat ik in de bus naar school zat. Het was maar een kort ritje van Lelystad naar Harderwijk, maar ergens halverwege overkwam het me helaas. Een enorme golf voelde ik naar boven schieten. Niet spugen in de bus, niet spugen in de bus. Ik drukte op de stop knop, stapte uit en wachtte tot de bus verder reed. Ik was inmiddels een ervaren ''kotser'', dus ik kon precies aanvoelen wanneer ik moest spugen. En daar kwam die golf, bij de bushalte bij de wasstraat in de buurt. Ik deed alsof er niks aan de hand was, spoelde met wat water, nam een kauwgom en pakte de eerstvolgende bus naar school. Gelukkig waren ze bij mij op school coulant wat dat betreft. Als ik later kwam, of ziek was, deden ze nergens moeilijk over en mijn 2 begeleiders op school waren echt 2 topwijven (Nicolet, Marcella, als jullie dit lezen, BEDANKT!).

Ik weet dat ik destijds drukker was met het feit dat ik zoveel mensen verloren had, hoopte dat niemand op straat of mijn oude school erachter zou komen, dan dat ik echt kon genieten. Ik geef ook eerlijk toe, ik heb praktisch niet genoten van mijn zwangerschap. Enorme hoofdpijn en bedenken hoe ik dit allemaal zou moeten doen namen de overhand. Ik heb momenten gehad waarvan ik hoopte dat ik niet zwanger was en dat ik spijt had dat ik het hield. Tot de dag van vandaag heb ik juist spijt van die gedachten. Ik kan namelijk niet beschrijven wat een mooi lief meisje is voortgekomen hieruit. 

Tijdens mijn eerste zwangerschap kende ik niet dat gevoel van, oh ik wil mijn buik showen of oh ik ga showen met alle babykleren. Nee, ik kocht babykleding en zei dat het een cadeautje was. Ik dacht zolang je niet kan zien dat ik zwanger ben, zou je ook niet denken dat het voor mij is. 

Einde aan de misselijkheid

Rond de 16/17 weken kwam er eindelijk een einde aan mijn misselijkheid. Heel af en toe een uitschietertje, maar niet meer kunnen eten was verleden tijd. En hoe ik dat heb ingehaald? Ik vrat alles wat los en vast zat en dan vooral roze koeken en Mc Donalds. JUP dat waren echt mijn favourites. Lekker gezond, boeien. Ondanks dat, kwam ik niet veel aan. Wel verloor ik langzaam mn krullen, en kreeg droog dof haar. Op het moment dat de misselijkheid voorbij was, kwam het volgende probleem, zomer hitte en een veel te lage bloeddruk.

Volgende keer neem ik jullie mee vanaf 20 weken (echo), wat voor een effect mijn bloeddruk op mij heeft gehad en het inrichten van de kamer bij mijn ouders thuis.

Excuses voor de wat vage foto's, 10 jaar geleden hadden we nog geen HD camera's ;-).