Snap
  • Zwanger
  • zwanger
  • mooi
  • anders

The beauty of being pregnant (dec 2010)

Schoonmoederlief is blij nu ik wat zachter ben en vriendinnen dreigen me te verlaten als ik weer terug verander "Je bent zo lief Van, ik ben echt in shock!" "Wat ben je toch zacht, ik hoop dat je een beetje zo blijft." Ik vind jullie lief hoor, en gun jullie het beste maar... IK HOOP VAN NIET. Ik vind het VERSCHRIKKELIJK. Behalve het feit dat ik mezelf amper herken moet ik OOK wennen aan de tranen die continu op de loer lijken te liggen. Ik heb mezelf liever bot met een grote mond en een klein hartje dan dit weeiige walgelijke monster.

En neem nu die arme Lars! IK heb gezegd dat hij lekker naar Engeland moet gaan deze week, voor zn werk. Want ja, hierna kan het voorlopig niet ( ik ben dan nog alleen te verplaatsen door me voort te rollen ) en dan komt ons meisje al. Dus ga maar lekker lieverd, heel veel plezier en probeer wat te ontspannen Op zich dus totaal geen probleem..., tot vandaag. Na een nachtje fijn opzitten door die heerlijke harde buiken en de angst ( geen gordijnen nog ) ben ik afschuwelijk aan het zwelgen in onterecht en hardnekkig zelfmedelijden. In mijn hoofd beschuldig ik Lars ervan dat hij "me in de steek heeft gelaten voor zijn werk" en dat hij "mij en de baby en Ashton niet belangrijk vindt." Ik heb toen Ashton op school zat niet de afwas gedaan of even een dweil over de vloer gehaald.

No sir, ik heb fijn zitten jengelen met chocolade en thee, in de hoop dat Lars zou weten dat ik me rot voel en zich dus schuldig zou voelen. Ik bedoel, WTF is that about?! IK zei dat hij moest gaan, ik vermaak me prima met Ashton, Lars vraagt lief hoe het gaat en ik heb continu wat te doen of leuke mensen op bezoek. Ik zie nu ook wat ik type, ik vind het echt slaan op kaas en toch ben ik nog steeds beledigd en gepikeerd. Hoe doen jullie mede-zwangeren dat toch? Ik zie mensen met bekkeninstabiliteit dolgelukkig ( soms op krukken ) rondhobbelen en en ik heb nergens ook maar 1 pijntje of krampje.

Wel ben ik erachter dat zwangerschapsdementie echt bestaat. Nu ben ik normaal al niet zo helder maar van de week was ik driftig bezig een stapel t-shirts op te bergen...in de koelkast. En dan dat fijne huilen om niks. Nou ja niks. Huilen omdat vriendlief in een droom zei dat zeehondjes zijn om dood te knuppelen, en boos zijn als je wakker wordt en hij tevreden naast je ligt te slapen  ( hoe durft hij, na die grove uitspraak in een ander z'n droom ) Daarbij heb je dan die nachtelijke beelden in je hoofd van de naderende bevalling, iets waar ik maar niet onderuit lijk te komen.

Dan heb ik het nog niet eens over de mensen die het blijkbaar erg belangrijk vinden om te zeggen: "Goh, je buik groeit wel he?" "Ja, ik ben namelijk zwanger, dit schijnt 1 van de bijwerkingen te zijn!" Waarom hebben sommige mensen toch die dringende behoefte elke zwangere het gevoel te geven dat ze zonder auditie Free Willy's stuntdubbel zou kunnen zijn?

Gelukkig heb ik een droom zwangerschap en omzeil ik alle andere kwaaltjes in het mijnenveld prima, want OH MY GOD ik zou anders echt niet meer functioneren van ellende! Kortom: Zwanger zijn is leuk, maar hormonen zijn zeg maar echt mijn ding niet.

9 jaar geleden

Wat schrijf je lekker! Maar alles is geoorloofd nu. Zwelgen mag. Je hebt immers een goed excuus. Heb ik ook gedaan hoor. Geniet nog wel ff van de kleine in je buik. Succes met de laatste loodjes.

9 jaar geleden

hahahaha ik moet wel een beetje lachen om je manier van schrijven. Hormonen zijn er eenmaal en ook daar moet je mee dealen, helaas. Zelf kon ik daar wel goed mee omgaan moet ik zeggen. Maar bij jou is dat mischien anders. Sterkte

9 jaar geleden

Hormonen!!! Zo blij dat ik dit kwijt ben...ik was een drama de eerste 3 maanden en echt niet de liefste. Mijn vriend vond dat ik wel eens meer een kenau mocht zijn, maar na de zwangerschap was hij genezen :-)

10 jaar geleden

Meid, ik leef met je mee, hou je taai. We moeders verdienen een standbeeld! Sterkte nog meis x