Teveel

En dan knalt al het verdriet van vriendlief naar buiten. Uit pure onmacht ramt hij bijna een gat in de muur.

Vandaag weer een nieuw ziekenhuis. Nieuwe witte jassen. Nieuwe onderzoeken.

Mijn grote sterke beer. Hij heeft in geen twintig jaar bloed laten prikken. 

Onze hoofden en handen vol informatie verlaten we het ziekenhuis.

Folders over onvruchtbaarheid en ivf. Mesa en Tesa.

En dan, voor het eerst breekt vriendlief. Mijn grote stoere viking. Het is teveel.

Hij wil geen nare onderzoeken meer. Geen witte jassen. Geen ziekenhuizen.

En ik dan, vraag ik hulpeloos. Worstelend met mijn eigen verdriet.

Dat was het moment dat vriendlief zichzelf even verloor. Na een ochtend narigheid. Nu het nog maar eens onderstreept werd dat hij onvruchtbaar is. 

We houden elkaar vast. Huilen. Verdriet wat diep vanbinnen komt.