Terugblik op mijn zwangerschap, oops baby in stuit

Toen ik twee weken zwanger was, voelde ik dat mijn decolleté behoorlijk op spanning stond, en twee weken daarna werd mijn vermoeden bevestigd, ZWANGER! Mijn man en ik waren helemaak door het dolle heen en tegelijkertijd voelde het onwerkelijk.

Maar het werd steeds werkelijker, op de termijnecho zagen we onze ukkie. Ook kwamen er kwaaltjes... met misselijkheid als meest aanwezige. Hoezo heeft iedereen het over ochtendmisselijkheid, was het alleen maar 's morgens ???? Na een aantal dagen niks binnen te hebben gehouden qua eten en drinken, kwam ik half uitgedroogd aan bij de huisarts. Deze schreef me Emesafene voor. Doordat ik zelf doktersassistente ben, wist ik dat dit middel er was. Wat een uitkomst zeg! Tot week 16 heb ik dit middel gehad, daarna ebte de misselijkheid gelukkig weg.

Dan de moeheid... ook een dingetje. Een werkdag van 8 tot 5 hakte er behoorlijk in, na het eten koken belandde ik in de hoekbank, kleedje over en ik was vertrokken. Mijn, naar mijn idee logische, moeheid bleek niet geheel normaal, uit de bloedtest van de verloskundige bleek dat mijn Hb-gehalte en vitamine B12 te laag. Het Hb-gehalte was minimaal te laag, dit heb ik met voedingssuplementen voor zwangere vrouwen op kunnen krikken, vitamine B12 werd behandeld middels injecties, twee keer per week een injectie. Gelukkig ben ik zelf bekwaam, dus kan het zelf doen, scheelt hoop gedoe ook.

Verder bleef ik het gevoel houden dat ik de borsten had van Pamela Anderson, bleek echter illusie hoor ???? Vaak plassen kwam eigenlijk ook niet altijd heel goed van pas, jeetje... best vaak gevreesd voor een natte broek! Dat kun je meestal niet gebruiken...zoals op een begrafenis, zul je net zien, afscheidsdienst begonnen, direct al water kwijt te moeten. Ohja, ook water in de vorm van tranen, ik denk dat ik het meeste huilde van alle aanwezigen, te bedenken dat de overledene niet een hele goede bekende was.

Achteraf gezien heb ik de kwaaltjes niet als heel vervelend ervaren, nouja de misselijkheid daar gelaten. Op het laatst, vanaf een week of 34 was ik mijn dikke buik wel behoorlijk zat, onderrugpijn, slapeloze nachten en vocht in de enkels ook, haha. Verder voelde ik mij goed, kwam de dagen van mijn verlof prima door, middels poetsen, babyshoppen en bankhangen. Alleen de rust waarin ik was verkeerd, werd behoorlijk verstoord, met de liggingsecho met 37+1 bleek dat de verloskundige de afgelopen controles, het babykontje en hoofd had 'verwisseld', baby lag in stuitligging...jeetje wat een terleurstelling zeg! De volgende dag konden we terecht bij de gynaecoloog, deze heeft nog een draaipoging gedaan, tevergeefs. Kom later nog terug op de draaipoging, wat een ervaring opzich!

Een week na de draaipoging werd beslist voor een keizersnede... op donderdag 18 februari stond deze gepland, dinsdag de 16e afgesproken. De laatste anderhalve week was ik behoorlijk gestresst, bloeddruk bleef gelukkig wel keurig! Poetsdrang alom, slapeloosheid ook! Gelukkig was het snel zover! 

Goh, ik vermoed dat alle mama's dit erkennen, hoe cliché het klinkt en is, ik mis mijn buik, nouja het getrappel van mijn kleine spetter! ????