Terug naar het ziekenhuis

Afgelopen donderdag was het weer zover. Mijn bezoekje aan de gynaecoloog.

Ik was deze ochtend al wakker geworden, omdat (helaas) mijn menstruatie weer was begonnen. Iets waar we stiekem toch niet op hadden gehoopt, na die super positieve ovulatietest. Maar niks aan te doen. We gaan er gewoon ook deze maand weer voor!

Ik moest dus weer naar de gynaecoloog om te bespreken hoe we verder zouden gaan. Ik slik nu 6 maanden clomid en als je daar binnen 6 maanden niet zwanger van raakt, moet je eigenlijk overstappen op een ander middel. Ik was dus ook benieuwd wat er verteld zou worden.

Mijn gynaecoloog is een heel lief mens. Ze verteld waar het op staat, maar leeft ook mee. Alleen mijn gewicht is een dingetje. Ik ben mede door de clomid te zwaar. Was altijd netjes onder de 100 kg, maar door de clomid er nu net iets boven. Van alles heb ik geprobeerd, koolhydraat arm, suiker vrij, vet vrij, fodmap dieet. Maar helaas, door mijn PDS werd ik ziek van het koolhydraat arm eten.

Wel eet en drink ik volledig suikervrij. Bijna altijd dan. Soms ben ik er klaar mee, dan pak ik wat lekkers. Maar dat is de volgende dag weer voorbij.

Sporten moest ik ook weer gaan doen van haar. Iets waar ik nou nooit iets mee heb gehad. Maar goed, als het helpt, dan gaan we het maar doen! Ik heb me netjes aangemeld bij een sportschool waar ik persoonlijke begeleiding zou krijgen.

Samen met diëten en het sporten, zou mijn vetpercentage toch echt wel naar beneden moeten gaan. Maar niet is minder waar. Week na week stijgt mijn vetpercentage. Het is wel minimaal, ongeveer 0,1% per 2 weken. Maar het stijgt...

Op dat moment besluit ik dat ik hier klaar mee ben. Ik ga normaal eten, wel met suikers en vetten achterwege gelaten, en ga ernaast zwemmen. Over het algemeen ben ik compleet uitgeput door de clomid, maar zwemmen is goed vol te houden. Al met al resulteert dat in geen gewichtstoename! Ik ben nog steeds te zwaar, maar wel op hetzelfde gewicht!

Maar goed, dat terzijde, wordt dit onderwerp toch weer aangesneden tijdens het bezoek. Want het zwaarder wegen geeft een grotere kans op miskramen. En aangezien ik er al 2 heb gehad, moet ik er toch wat mee doen. Ik leg haar uit dat ik echt mijn best doe, maar het gewoon heel moeizaam gaat. Ik besluit uiteindelijk samen met haar om nog een extra tandje bij te zetten.

Wat de clomid betreft krijg ik de keuze. Of we gaan nog drie maanden door, want op zich was ik al 2 keer zwanger door de clomid (helaas eindigend in een miskraam). Of we gaan overstappen op hormoon injecties. Iets waar ik niet echt op zit te wachten, gezien de extra controles die we dan gaan krijgen. Mede daardoor besluiten we nog 3 maanden af te wachten met clomid. 

Mocht er over 3 maanden nog steeds niks zijn gebeurd, zullen we toch van medicatie moeten switchen. Maar ach, wat maakt het uit. Als ik maar zwanger word!

Over 3 maanden worden wij weer terugverwacht in het ziekenhuis. En stiekem hopen we allemaal dat wij dan toch wel zwanger zijn en het geen vervolggesprek wordt, maar een echo!!