Terug in de tijd.. Deel 2

De afgelopen dagen hebben we het gevoel gehad dat er niks gebeurd. We hebben ontelbaar veel echo's gehad en steeds wordt weer geconcludeerd dat de baby krachten spaart en haar hartslag laag is.

Uiteindelijk geeft het ziekenhuis toe dat ze het niet zo goed weten, dat het geval van onze dochter erg complex is en dat ze in betere handen zou zijn in een ander, nog gespecialiseerder ziekenhuis. Ik zal daar met de ambulance heen gebracht worden. In eerste instantie wordt er over morgen gesproken, dus gaat mijn vriend naar huis omdat hij die avond moet werken. Hij is nog maar net weg, als ze komen vertellen dat ik nog dezelfde dag naar Utrecht gebracht zal worden.

De rit is vreselijk. Ik lig met mijn hoogzwangere lijf vastgesnoerd op een brancard en we staan lang in de file, waardoor alles pijn begint te doen. Als we eindelijk het ziekenhuis in de verte zien opdoemen, richt de ambulancebroeder zich tot mijn buik en zegt:"Ja meisje, hier ga je geboren worden."

Aangekomen in het ziekenhuis word ik overvallen door zelfmedelijden. Mijn kamergenoot is erg op zichzelf en heeft het gordijn dicht getrokken. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken en heb net besloten om ze te laten gaan, als ik het vertrouwde gezicht van mijn moeder om de hoek zie steken.