Terug in de tijd.. deel 1

De afgelopen weken hebben wij tussen hoop en vrees geleefd. De achtbaan waar wij in augustus in geduwd werden, donderd maar door.

Het kleine meisje in mijn buik heeft een hartafwijking, ze zal na haar geboorte een pacemaker krijgen. Gelukkig is ze inmiddels groot genoeg voor die pacemaker, maar het doel is om haar tot 37 weken in mijn buik te laten. Ik ben nu 36 weken en 3 dagen, en gisteren hebben ze mij opgenomen in het ziekenhuis. Omdat de hartslag van de baby inmiddels onder de 50 is en ze erg stil lag. Gisteren stonden ze op het punt om haar te halen, maar toen werd ze ineens weer heel druk.

Ik heb al die weken gevoeld en geloofd dat het goed komt, maar nu ben ik bang. Bang dat ze te lang wachten. Ze maken meerdere echo's op een dag, en komen steeds weer tot de conclusie dat de baby krachten aan het sparen is. HAAL HAAR ER DAN UIT! schreeuwt alles in mij. Maar ik zwijg en ik huil. En ik hoop en ik bid, terwijl ik niet eens gelovig ben.