Te mooi om waar te zijn: van blijde verwachting naar abortus

Daar zit ik dan, een paar dagen na mijn 22e verjaardag aan de eettafel in ons appartement. Voor mij ligt de test die ik zonder zorgen bij de drogist had gehaald, het was ten slotte voor de zekerheid. Nadat ik van de prikpil over was gestapt op de normale pil was mijn menstruatie al maanden chaotisch en had ik zo'n buikpijn, dat ik toch uit wou sluiten dat er niet iets anders aan de hand kon zijn. Toen ik de twee streepjes op de test zag zei ik nog tegen mijn vriend 'oh zie je wel, niks aan de hand'! Tot ik, ik weet niet waarom ik dit pas na het testen deed, op de verpakking keek. Mijn vriend dacht dat ik een grap maakte, en toen hij het ook zag waren we beiden stil. Wat nu? We zijn nog geen jaar samen, hebben sinds deze maand de sleutel van ons eigen appartement en waren vorige maand nog onwetend naar defqon geweest waar het nodige naar binnen is gegaan.. Zijn wij hier wel klaar voor? Als je mij vroeger als klein meisje vroeg wat ik wilde worden zei ik altijd moeder, of iets met dieren. Iets met dieren was ik geworden, namelijk dierenartsassiste, maar moeder? Dat zag ik mezelf voorlopig niet worden. Ik ben zo bang om het niet goed te doen, ik zal vast geen goede moeder zijn. Toen wij de de verloskundige belden mochten wij de dag erna al komen, ze is een bekende bij de familie van mijn vriend waardoor we ons al meer op ons gemak voelen.

Tijdens de eerste echo bleek ik 6 weken zwanger en zagen we daar dan dat nu o zo bekende bolletje, mét kloppend hartje! Wat veranderde dit veel, meteen was ik verliefd! Mijn onzekerheid maakte plaats voor trots, trots dat ik een beginnend mensje in mij mocht dragen. Ik begon stiekem al te fantaseren over mijzelf met een dikke buik, en vroeg me al af of ik wel borstvoeding kon geven met mijn piercings. Mijn vriend had nog zijn twijfels, wat mij weer een nieuwe onzekerheid en vragen gaf. Wat als hij het niet wil? Gaat dit onze relatie kosten?

Een paar dagen later kreeg ik ontbijt op bed. Twee beschuitjes, eentje met blauwe muisjes en eentje met roze muisjes. Hij zei dat hij zijn keuze gemaakt had, hij wou hier samen met mij voor gaan. Mijn ouders waren geschrokken, maar waren blij voor ons. Zijn ouders daarentegen waren woedend.. Het zou een plan van mij zijn om zwanger te worden om hem te laten betalen nadat ik met zijn kind terug naar de andere kant van Nederland te verhuizen, waar ik vandaan kom. Mijn band met mijn schoonfamilie is slecht, hun wil is wet en een andere mening dan die van henzelf is niet ok. In hun ogen speelde ik een spelletje met mijn vriend, zoals dat bij elke discussie naar boven kwam. De band met mijn familie is zoveel opener en liefdevoller dan die hij met zijn familie heeft, waardoor ik die van mij gigantisch mis.

Na een paar weken begon mijn vriend, ik vermoed door de druk van zijn familie, weer twijfels te krijgen. Zo zeker als dat hij was dat hij er samen voor wou gaan, zo zeker was hij er bijna van dat het niet zou gaan lukken. Hij vertelde mij dat hij het nog niet aan zou kunnen, en dat voor hem de enige optie een abortus was. Ik ging kapot van binnen, hoe kan iemand nou opeens zo makkelijk van mening veranderen? Ik was al zo intensief bezig met mijn zwangerschap. Dat kon trouwens ook niet anders, standaard om 7 uur savonds was ik altijd zo misselijk dat ik regelmatig boven de wc hing om over te geven. En toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen vanwege een allergische reactie waar ik bijna aan was overleden was dit kindje het enigste waar ik me zorgen om maakte. Ik kon dit kindje toch niet zomaar weg laten halen? Als ik ervoor zou kiezen om het te houden, zou ik mijn vriend kwijtraken. Degene waar ik eindelijk het juiste gevoel bij had na jaren gekwetst te zijn door anderen, degene waarbij ik nooit meer weg wou gaan.. Mijn ouders hebben zelfs nog aangeboden om ons kindje op te voeden tot wij er zelf klaar voor waren, maar dit wou hij ook niet. Na heel veel tranen, héél veel ruzie en nog meer tranen heb ik toch met veel pijn in mijn hart besloten om naar mijn vriend te luisteren. Ik hield vast aan de gedachte dat het niet juist is om te kind te krijgen wat door één ouder niet gewenst is, en dat het beter zou zijn zo. Ik heb de verloskundige gebeld om 'onze' beslissing door te geven, en ik heb nog een afspraak gemaakt voor de laatste echo om afscheid te nemen.. Ik heb van de echo totaal geen spijt, ik vind het zelfs jammer dat we met opzet geen hartje te horen hebben gekregen om mij niet meer pijn te veroorzaken dan dat er was. Ik had graag mijn kindje gehoord willen hebben.

2 september was het dan zo ver. Het moment dat ik liever overgeslagen zou willen hebben. Mijn vriend en ik zouden samen gaan, maar zijn vader had opeens bedacht dat hij ons zou rijden omdat mijn vriend uit een nachtdienst kwam en ik geen rijbewijs heb. Verschrikkelijk vond ik dit! Meteen had ik spijt dat ik mijn eigen ouders niet mee had laten gaan zoals mij was aangeboden, omdat ik had gezegd dat we dit met zijn tweeën moesten doen.. Alles in mij riep nog steeds om dit niet te doen, en tot op de dag van vandaag denk ik nog steeds dat als zijn vader niet mee was ik me voor de deur had omgedraaid en naar huis was gegaan.

Toen ik mij bij de balie aanmeldde moest ik een vragenlijst invullen. Ik had gekozen voor de curretage met roesje omdat ik hier niks van mee wou krijgen. Toen ze mij vertelden dat mijn vriend niet mee mocht vond ik dat geeneens erg, het voelde sowieso al meer als een last voor mijzelf dan van hem. Ik lag met 5 andere meiden op de kamer. Voor ons allemaal was dit nieuw, en we hebben voor hoever dit kon zelfs nog best gezellig gekletst. Het verschil was wel dat zij allemaal al een kindje hadden, hun gezinnetje was al compleet.. Ik moest een pilletje nemen waardoor de curretage makkelijker zou gaan, na dit pilletje kon je niet meer terug. Ik heb er eerst 10 minuten naar zitten staren, maar toch met tegenzin ingenomen. Ik was als tweede aan de beurt waardoor ik de curretage van het meisje voor mij hoorde, dit gebeurde in de kamer ernaast. Ze werd helemaal high in haar rolstoel naar haar bed gebracht. Als ik me zó ga voelen zal het wel meevallen dacht ik. Toen ik plaats moest nemen in de stoel werd er nog een echo gemaakt en praatte de anesthesist met je tot je in slaap valt.

Helaas werd ik niet zo happy wakker als het meisje voor me. In dat ik mijn ogen open deed begon ik te huilen. 'Shit, wat heb ik gedaan?!' Ik voel de paniek nog als ik eraan terug denk. Ik stond op en ben schreeuwend van het huilen naar mijn bed gerend. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen met m'n wazige hoofd, maar ik heb mijn telefoon gepakt en mijn vriend gebeld terwijl ik naar de hal liep. Ik weet niet meer wat ik heb gezegd, maar ik kon alleen maar schreeuwen en huilen. Er kwam meteen een lieve verpleegster om me te troosten. Ik weet wel nog dat ik zei dat ik mijn kindje moest hebben, en er werd me beloofd dat ik die mee mocht nemen naar huis. Die belofte gaf mij weet wat rust, ik ben het nog niet helemaal kwijt dacht ik.. Ik kreeg wat zoetigs te eten en te drinken en daarna mocht ik naar huis nadat ik was gaan plassen. Toen ik op de wc zat vielen de stolsels uit mij, en ik voelde me zó leeg van binnen. Verdriet, woede en spijt waren alles wat door me heen ging. Ik heb gelukkig zoals beloofd mijn kindje mee naar huis kunnen nemen. De verpleegsters waren erg bezorgd om mij en gaven aan dat ik hier hulp bij moest gaan zoeken.

De werken na de curretage waren een hel, mijn schoonfamilie was zó overdreven lief voor mij omdat ik heb gedaan wat zij van mij verlangden. Ik heb zo verschrikkelijk veel ruzie gemaakt met mijn vriend en we hebben vaak op het punt gestaan om uit elkaar te gaan. Ondanks dat wij heel veel van elkaar houden en nog steeds samen zijn ben ik er van overtuigd dat dit echt voor een barst in onze relatie heeft gezorgd. 1,5 jaar later heeft mijn vriend pas uitgesproken dat hij het er zelf ook moeilijk mee heeft.

Als er iets is wat ik geleerd heb is dat je altijd je eigen gevoel moet volgen en niet die van een ander, want je zult de gevolgen ervan zelf met je mee moeten dragen..