Taboes doorbreken #2

( Vervolg op mijn vorige blog.. https://www.mamaplaats.nl/blog/taboes-doorbreken-1 )

Een maand later bleef mijn menstruatie uit. Hiervan dacht ik niets raars, de verloskundige had mij hier al op voorbereid. Het zou even kunnen duren voordat ik weer ongesteld zou worden. Bovendien hadden we na de miskraam maar 1 keer seks gehad, mijn hoofd stond er niet naar. Ik dacht er verder niets geks van.. (wat de verloskundige mij pas later meldde was dat je na een miskraam ontzettend vruchtbaar bent..)

In oktober ging ik voor een week samen met mijn moeder naar New York. Wat een fijne vakantie was dit, onze droom was eindelijk uitgekomen. Moeder en dochter aan de andere kant van de wereld. Wat ben ik blij dat ik mijn droomreis nog heb kunnen maken. 

Later viel mij pas op dat ik tijdens dit tripje op de meest stomme momenten naar het toilet moest. Vaak uit het niets. Daarnaast had ik ook een nacht boven het toilet gehangen. Ik was ontzettend misselijk geweest en had ook last van diarree. Op dat moment allemaal geen signalen die mij iets deden vermoeden. Pas toen ik weer thuis was begon de ‘'ellende’'.

Twee weken(!) heb ik op bed en bank gelegen, ik kon niets eten of drinken. Overal werd ik misselijk van en gooide ik er dan ook weer uit. Heel frustrerend voor mij, maar ook voor mijn vriend. Hij probeerde van alles. Hij was ook extra lief voor me, maar ik kon echt niets hebben..

Ondertussen had ik ook al wel weer een keer ongesteld moeten worden maar het bleef weer uit en ik begon te twijfelen of het echt zo kon zijn dat ik weer zwanger was..

Ik durfde geen test te doen. Ik was bang voor de uitslag en vooral was ik bang voor de reactie van mijn vriend. Hij had na de miskraam wel echt duidelijk aangegeven er eigenlijk nog helemaal niet klaar voor te zijn om al papa te worden en vond ook dat we voorzichtiger moesten zijn, zodat we niet weer zwanger zouden raken.

Ergens heeft dit mij denk ik wel veel pijn gedaan. Ik had enorm veel verdriet van de miskraam. Ik wilde er namelijk wel echt voor gaan. Misschien was ik wel klaar om moeder te worden..

Ik heb mijn vriend toen verteld dat ik dacht weer zwanger te zijn omdat ik inmiddels alweer over tijd was. Samen hebben we toen weer een test gedaan en deze was positief. Ik was zwanger.

Ik keek mijn vriend aan en zag de teleurstelling in zijn ogen. Het eerste wat hij zei was ‘'En nu?’'.

Door zijn reactie had ik het gevoel te moeten liegen en zei ik ‘'Ik weet het niet’'.

Waarom had ik in hemelsnaam het gevoel te moeten liegen.. Waarom kon ik niet voor mijn gevoel opkomen. Ik wist dat ik dit wel wilde.

Na lang aandringen van mijn vriend heb ik toen maar een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek.

Samen zijn wij naar de kliniek gegaan. Hier kreeg ik een intake gesprek.  

Deze werd afgenomen door een super ongeïnteresseerde kille vrouw in een heel zielig klein kamertje.

Ik voelde me hier totaal niet op mijn gemak. Het maakte deze vrouw helemaal niet uit wat mijn verhaal was. Dit deed zij waarschijnlijk meerdere keren per dag.

Ik kreeg een flyer mee met informatie over de behandeling en moest nog even wachten want er werd nog een echo gemaakt om te bepalen hoever ik was.

Toen deze gedaan was vroeg de arts ‘'wil je het zien’'. Ik durfde bijna geen ja te zeggen maar deed het toch. Hij zag dat het me veel deed en vroeg toen of ik de foto mee wilde naar huis. Ik zei ‘'ja graag’'.

10 weken zwanger.. Wat een wondertje. Het had alles al, armpjes en beentjes. Het was al een echt mensje. Dit groeide in mijn buik. Wauw..

Mijn vriend vroeg mij hoe het ging toen we de deur uit liepen. Ik keek hem aan en begon keihard te huilen. Hij zei dat hij het wel begreep en dat het logisch was dat dit een pijnlijk moment was.

Wat hij natuurlijk niet wist was dat ik dit allemaal niet wilde. Waarom was dit voor hem de enige optie. En waarom durfde ik niet gewoon te zeggen dat ik dit niet ging doen..

Ik wist al voordat ik de afspraak bij de kliniek maakte dat ik geen abortus wilde.Ik ging het houden. Het liefst samen met hem, maar hij moest gaan bepalen wat hij wilde..

Bedankt voor het lezen van mijn tweede blog!

Ik merk dat het een opluchting is mijn verhaal met jullie te kunnen delen. Dus dit ga ik ook zeker blijven doen. 

Voor degene die mij wil blijven volgen..Mijn instagram is @ElineMarlou 

Ik zie jullie reacties graag tegemoet.

Liefs, 

Eline