Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Stressvolle zwangerschap

Met de week word het spannender. Voel ik hem nu wel, of niet? Of verbeeld ik het me? Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam verloren.

Zit je dan.. op het moment 22 weken zwanger van een kerngezonde jongen.

20 weken echo was goed, en alle tussentijdse controles ook.

We hebben op dit moment elke 2 weken een echo. Ja.. helaas medisch..

Niet omdat er bij deze uk iets fout is, maar omdat ik vorig jaar november bevallen ben van een levenloos kindje.

Vandaar dat het bij deze zwangerschap wat minder relaxt is dan bij de vorige!

Veel meer onzekerheden... voel ik hem nu wel, of verbeeld ik het me? Ik laat m'n man altijd meevoelen, zodat ik meer zekerheid krijg.. maar het zal zeker nog 16 weken stressen zijn!

We kwamen er met de vorige zwangerschap met 39 weken achter, dat het hartje niet meer klopte.. uit het niets.. alles was altijd perfect! Alle echo's.. controles.. Alles!

Tot die ene ochtend, dat ik eens niet mn bed uit werd geschopt door "Dick" (zo werd hij genoemd toen hij nog in mn buik zat!)

Dit was enigzins raar, omdat hij altijd heel druk was..  Even afwachten nog maar, en met aandringen van m'n man onder de douche gesprongen.. daar zou "Dick" misschien wakker van worden..

Helaas weinig tot geen gerommel..

'S-middags om 3 uur na overleg met man toch contact opgenomen met de verloskundige. Die zei dat ik meteen langs kon komen in de praktijk en stapte dan ook samen met een vriendin in de auto richting de verloskundige.

Eenmaal daar werd ik er niet echt geruster op.

De verloskundige kon tot 3 x toe geen hartslag horen en zei dat we uit voorzorg gelijk doormoesten naar het ziekenhuis.

We hebben mn moeder opgepikt, en zijn doorgereden naar het ziekenhuis. Eenmaal daar stonden m'n man en m'n vader nog nietsvermoedend te wachten bij de ingang.

M'n man en ik werden apart genomen in een kamer, waar vrijwel meteen een echo werd gemaakt..

Een echo.. die nooit meer je netvlies verlaat..

Een echo.. waar geen leven meer op te zien was.

Het gezicht van het medische team om ons heen sprak boekdelen.. dit was foute boel!

Ze vroegen of ik me misschien gestoten had o.i.d.

Dit was niet het geval.

Nadat ze het nogmaals gechecked hadden, waren ze er nu zeker van.. ons kleine jongetje was niet meer in leven..

We werden alleen gelaten om het nieuws even te laten "bezinken".. want om dat moment, ben je voor je idee niet op deze wereld.. er werd ons ook meerdere keren gevraagd of we alles wel snapte wat er verteld werd.

M'n ouders en vriendin konden het niet bevatten.. hoe kon dit gebeuren?

Voor je gevoel word je naar huis gestuurd met een informatiefolder met een stappenplan... Dit gaat er gebeuren en zo zou je je kunnen voelen..

Ed belde ondertussen z'n ouders en m'n zwager om dit nieuws te vertellen.. en zodoende werd het ook doorgebeld naar de vriendengroep.

En dan.. moet je binnen een paar dagen alles gaan regelen.. 

In plaats van geboortekaartjes, ben je bezig met rouwkaarten, een kistje..

En dat allemaal.. terwijl die kleine jongen nog in mn buik zat!

Uiteindelijk kreeg ik maandagmiddag dmv een weekmaker al weeën, en hoefde ik niet ingeleid te worden.

Savonds nog even alles doorbesproken met ouders en schoonouders.. en werd het toch echt tijd om naar het ziekenhuis te gaan.

De bevalling zelf ging vlekkeloos, we hebben zelfs nog vreselijk gelachen, omdat m'n man per ongeluk allerlei apparaten uitzette, waardoor alle toeters en bellen afgingen.

Dinsdagochtend 17 November zijn wij trotse ouders geworden van Lenn.. hij was perfect! Alsof hij lag te slapen! 

21 december hebben wij in het bijzijn van familie en vrienden hem begraven.

7 jaar geleden

Heftig verhaal. Hier helaas hetzelfde meegemaakt. Onze zoon is 12 november 2015 overleden, maar omdat ik zwanger was van een tweeling deze nog moeten dragen tot 3 februari de 39e week. Ik wens jullie heel veel sterkte en toch nog vertrouwen in deze zwangerschap met de extra controlers dan voel je je misschien toch wat zekerder.