story of; de weg na baby #2

Zo dames, daar ben ik weer na een tijdje afwezig te zijn geweest.

Een tijd waarin ontzettend veel is gebeurd en waarin ik jullie weer wil laten meekijken in mijn leven.

Mijn vorige blog is gestopt nadat we Ava mee mochten nemen naar huis en hoe we het jaar 2016 zielsgelukkig samen afsloten. Ava bleek een supersterke meid te zijn en op alle controles bij de kinderarts deed ze het goed en liep ze mee in haar ontwikkeling. Geen reden voor zorgen en na anderhalf jaar hoefden we dan ook niet meer met haar terug te komen. 

Het is mei 2017 als Storm en ik de wens voor een tweede kindje bespreken. We weten hoe lang het heeft geduurd voordat we zwanger waren van Ava en wisten niet wat we nu konden verwachten. We besloten te stoppen met de pil en te kijken wat het voor ons zou doen. Intussen zocht ik op internet op of er 'criteria' waren waar aan moest worden voldaan voordat je weer in het ziekenhuis terecht kon. Sommige schreven dat je gewoon kon bellen voor een afspraak, anderen schreven dat je minstens 9 maanden geleden bevallen moest zijn. We maakten een afspraak voor net na de zomervakantie. Er moeten weer wat onderzoeken uitgevoerd worden voordat we verder behandeld worden. 

In november krijgen we groen licht en omdat we nog één embryo in de vriezer hebben liggen, klinkt beetje gek he, gaan ze eerst die ontdooien en bij mij terugplaatsen als de kwaliteit van het embryootje nog goed genoeg is. 

De wens voor een zwangerschap/kindje hebben we bij Ava uitvoerig met iedereen besproken. Nadat Storm en ik zijn gaan samenwonen krijg je al snel de vraag waar dan toch die baby blijft. We besloten dan ook open kaart te spelen, het was fijn dat we onze gevoelens konden delen met anderen. Maar soms ook weer niet, net wanneer wij er zelf even aan niet dachten, bracht iemand anders het wel te sprake. Nu hadden we dan ook besloten om onze wens voor een tweede kindje voor onszelf te houden, met uitzondering van mijn werkgever (omdat ik toch onder werktijd naar het ziekenhuis moest) en uiteindelijk ook mijn moeder, (omdat ik iedere keer eerder of langer moest werken. Ik vond het niet leuk om tegen haar te moeten liegen dus we hebben het haar verteld). We zouden elkaar hebben als het lang zou duren en we wilden eigenlijk ook gewoon iedereen verrassen.

Met oud en nieuw 2017 hoopten we vurig dat mijn ongesteldheid uit zou blijven en dat we zwanger zouden zijn. Jeetje, hoeveel jaar heb ik dat wel niet gewenst? En nu stonden we er weer met een wensballon die de lucht in ging, dit jaar al wel met onze prachtige dochter. 

Helaas bleef een zwangerschap uit en nu zouden we een nieuwe ronde ICSI moeten starten. Dus weer hormonen spuiten, vele echo's en controles, en dat met nog een kleintje in huis. Storm en ik hadden afgesproken om te kijken hoever we zouden gaan. Hoelang we zouden proberen. Zo'n proces als dat van Ava wilden we niet nogmaals ondergaan. We waren al dolgelukkig met haar. Gezinsuitbreiding zou super zijn, maar anders waren we alsnog ontzettend gezegend.

 We starten een nieuwe ronde en met Storm's verjaardag in Juni mocht ik testen. Al snel voelde ik me hetzelfde als bij Ava, hormonaal, heel onrustig, ongeduldig. Ik was zwanger, ik voelde het aan iedere vezel in mijn lijf. Ik was onhoudbaar, ging ervaringen lezen van lotgenoten wanneer zij voor het eerst testen, en wanneer was die test nou betrouwbaar en de Pregnyl uitgewerkt (die anders een vals positief effect zou kunnen geven)? Ik besloot 4 testen te kopen en die te verspreiden tot aan de dag van Storm's verjaardag. Amper een week na de terugplaatsing deed ik de eerste test. Zie ik daar nu een lichte streep of verbeeld ik me dit? Ik baalde ontzettend van mezelf. Nu was ik niet alleen niets wijzer, maar was nóg zenuwachtiger. De volgende ochtend weer een test. Ja, ik zie toch een lichte streep. Licht, maar hij staat er. Ik was door het dolle heen. IK WAS ZWANGER. De laatste test uiteindelijk op Storm zijn verjaardag en de streep knalde, net als bij Ava, van het scherm af. Ava werd grote zus!