Spanningen tijdens de eerste weken.

Met een bonzend hart, haal je het testje uit de verpakking. Een week over tijd, is het je lichaam die alweer een grapje met je uithaalt of ben je zwanger?

Het testje is positief, de wereld staat even stil. Je bent blij, maar ook meteen de angst. Wat als het niet goed gaat?

We hebben van dichtbij meegemaakt, dat tijdens de eerste echo geen hartslag werd gehoord. Kon zijn, dat het nog te vroeg was. 2 weken later moesten ze terug komen. Vruchtje was niet gegroeid en had geen hartslag. Er was twijfel, het hoefde niet slecht te zijn, kon ook dat het achter lag met de groei. Nog eens 2 weken wachten. Toen kwam de mokerslag: vruchtje was nog steeds niet gegroeid en weet geen hartslag. Hun droom viel in duigen. 

We hebben toen zo met hun meegeleefd, dat mij die angst nu ook bekruipt. Meer dan tijdens mijn eerste bevalling. 

Ondanks dat we nog geen echo hebben gehad, hebben we het wel al aan bijna iedereen verteld. En dan kun je je afvragen, of het misschien te vroeg is om te vertellen. Dat is mij bij de eerste zwangerschap verschillende keren gezegd: 8 weken pas? Veel te vroeg om te vertellen. Maar waarom? Omdat je in het eerste trimester de meeste kans hebt op een miskraam? Misschien wel, maar wat dan nog. Wij, mijn man en ik, zijn helemaal hyper. Mijn zoontje ziels gelukkig, hij wordt een grote broer. Ook in een later stadium kan het fout gaan (klop het even af op hout). 

Een veilig gevoel heb je pas, als je kindje gezond geboren wordt. Dan haal je opgelucht adem. Maar voor nu, tellen we de dagen tot de eerste echo.