Sonde in je darm

3 februari

Voordat ik verder wil gaan vertellen over wat er gebeurd is, even naar het nu, kerstavond 2020. Er ligt een heerlijk kindje op mijn buik te slapen. Het is een echte meid, die laat weten wat ze wil, erg gul is met lachjes en haar broer geen moment uit het oog verliest. Iets wat ik toen niet had durven dromen.

Het is maandag, mijn eigen gynecaeloog wordt vanaf de ochtend vroeg gebeld. De afspraak eerder was dat ik niet hoefde te wegen, maar dit ging nu niet meer op. Al drie weken geen voeding en vocht binnen begint zijn tol te eisen. Staan op de weegschaal was een uitdaging op zichzelf. Lopen naar de wc gaat niet meer (dat is wel het voordeel van uitgedroogd zijn, ik hoef ook niet naar de wc).

De arts gaat overleggen, hij spreekt de internist, de MDL arts en dokter Painter. Zelf kan ik het niet zo heel goed meer volgen. Mijn hoofd knalt uit elkaar, ik wil niet meer en geloof er niet in dat ik dit nog 33 weken vol kan gaan houden.

In de middag wordt er besloten dat ik een Duodenum sonde krijg, wat inhoudt dat hij in de darm gelegd wordt zodat de maag helemaal gespaard wordt. Een tweede voordeel is dat deze een soort van vast komt te liggen in de darm, zodat je hem minder makkelijk uit kan spugen.

Dus we gaan ervoor!

Mijn moeder zou in de middag met mijn zoontje op bezoek komen. Wat was het fijn om hem weer te zien! Helaas kon ik er precies vijf minuten van genieten. Het was te veel, ik was helemaal op. En zelfs een soort van blij dat ik na een kwartier gehaald werd om naar de MDL arts te gaan. Eerlijk, ik vond het inbrengen echt niet tof. In eerste instantie brachten ze een tube in om vervolgens met een scoop te kijken of het toch een andere oorzaak zou hebben het spugen (en voor de echte HG’ers, natuurlijk kwam daar niets uit, maar toch willen ze dit vaak controleren).

Nogmaals ik heb ontzettend veel geluk dat ik mij nooit heb hoeven te bewijzen of het niet psychisch is, ik ben bij beiden zwangerschappen vanaf het begin af aan serieus genomen. Alleen deze check was nu niet echt de leukste.

Deze sonde heeft er precies 45 minuten ingezeten. Dus ook dit bleek niet de oplossing.

En waar ik dacht dat het niet erger kon ging het nu snel. S avonds komt een goede vriendin en eigenlijk kan ik niet meer communiceren. Zij ruimt mijn spuugbak op, maakt het donker in mijn kamer, neemt een borstel mee (echt suf, die was ik gewoon vergeten!) en praat wat. Maar wat gaat het slecht. Dertig keer spugen in een uur is niet meer dan normaal. Plassen doe ik al dagen niet meer. Mijn keel doet pijn, mijn hoofd ontploft. Ik raak de weg kwijt. Ik wil dit niet meer, maar wat zijn er mogelijkheden? Zijn er mogelijkheden?