Snap
  • Zwanger
  • kind
  • Kinderwens
  • zwangerworden
  • mamaworden
  • Mamazijn

Soms, voel ik me schuldig.

"waarom doe ik dit?, Waarom wil ik dit?"

Soms, voel ik me schuldig.

Ik las de laatste een blog hier op mamaplaats (meerdere blogs trouwens), de reis naar een kindje met heel veel hobbels.

Sommige mama’s of mama’s to be proberen het al jaren! En daar ben ik, een mama van 3 kinderen waarvan er 2 op een “niet natuurlijke manier” zijn ontstaan.

Toen de oudste spontaan door de pil heen kwam, wist ik me geen raad. Ik wou geen moeder worden en zeker niet toen ik net 18 zou worden en midden in mijn opleiding zat, geen huis en woonde nog bij mijn ouders thuis. Na 4 jaar kregen we een eigen huisje en toen was de wens er “ineens” voor een broertje of zusje voor Ivan. Maar hoe kan die wens er “ineens” zijn? Na een halfjaar te hebben geprobeerd kwam de diagnose PCOS ten sprake en gingen we het traject van ovulatie inductie en verschillende hormoonbehandelingen en onderzoeken in. Na 1,5 jaar waren wij zwanger. Er waren bij 8 weken zwangerschap waren er 2 mooie vruchtzakjes te zien, 2 baby’s maar 1 hartje… Ik was zwanger van een tweeling maar er werd er maar 1 geboren, een eng maar bijzonder idee. Maar goed dat was de 2e zwangerschap eentje die zoveel anders was dan die van zijn Broer, dat klopt de 2e werd ook een jongen, Levi werd geboren met 39 weken.

Levi was 2/3 jaar en we hadden het wel vaker over gezinsuitbreiding. Maar wilden we dit nog wel, konden we dit nog wel? Kon onze relatie nog weer een hormoontraject aan? Want geloof mij ik was niet heel leuk met een lichaam vol (nep) hormonen.

En daarbij een baby krijg je niet zomaar. Ik heb meerdere keren in de wachtkamer gezeten met; waarom doe ik dit? Ik heb 2 prachtige kinderen, maar dan kriebelt het, de ene “wens” voor nog een baby bleef bestaan. Onze liefde was te groot, we wilden dit nog een keer kunnen delen en kunnen geven aan een nieuw leven in ons gezin.

Na bijna een jaar een nieuw traject te hebben mogen volgen in deze bizarre corona tijd, was de test daar… We hebben nu een prachtige dochter, Elin ze is nu 8 maanden oud.

De baby kriebels blijven bestaan.

Maar de liefde die we hebben, geven we aan onze kinderen en aan elkaar.

Nu ik meerdere mama’s hun verhaal heb mogen lezen, lijkt het alsof ik ze voel. Soms voel ik me dan schuldig, sommige hebben (nog) geen kind(je(s)) de ander misschien al wel, of is voor de een de weg langer dan de ander naar dat bijzondere wonder wat in haar mag groeien, wat ze mag voelen, wat mag leven, aan wie ze nog meer liefde kan en mag geven. Soms voel ik me schuldig omdat ik al wel heb waar zei zo naar verlangt.

>> Lieve mama (‘s) hou vol, er komt een dag dat je de liefde mag vermenigvuldigen en dat is dan jou wens, jou droom die waarheid word!

Liefs

mamasann