Snap
  • Zwanger

Sometimes you can't make it on your own. (1)

​''Meid, misschien heb je toch een beetje hulp nodig,,'' ​WAT? IK? HULP NODIG? Dat heb ik NOOIT gehad.

Daar zit je dan. Van een sterk, onafhankelijk persoon die nooit iemand nodig dacht te hebben,
naar een bang, hulpvragend en om zich heen slaand vrouwtje.

En ik heb wat om me heen geslagen. Zoals je hier kunt lezen.
Meerdere mensen die dicht bij me staan, probeerden al een paar keer heel voorzichtig:
''Meid, misschien heb je toch een beetje hulp nodig,,''
WAT? IK? HULP NODIG? Dat heb ik NOOIT gehad. En de hulp die ik heb gehad van zogenaamde ''zielenknijpers''
heeft me nooit verder gebracht dan waar ik nu de dag ben. Nee, ik, ik heb altijd alles zelf gedaan.
En daar ben ik trots op.

Maar na de zoveelste uitbarsting tegenover manlief, die dat zó niet verdiend, begon ik ''ze'' stiekem toch gelijk te geven.
Dit kan zo niet doorgaan. En als ik het dan niet voor mezelf zou doen, dan ben ik het op zijn minst aan hem verschuldigd.
Dus ging ik bij mezelf ten rade. Waar kan het toch aan liggen dat ik niets meer kan hebben?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd wel een beetje een opvliegend karakter heb gehad, maar dit is extreem.
Zoals ik al eens schreef: Zo ken ik mezelf niet, en zo WIL ik mezelf ook niet kennen.

Ergens wist ik het wel. Maar ook dat wilde ik niet onder ogen zien. Want ik wilde me niet een ''aansteller'' voelen. 
Laat staan een slachtoffer. Daar kan ik namelijk heel slecht tegen.
Mijn angsten. Ik zou mijn angsten onder ogen moeten zien.
De impact van mijn kraambed dag 3. Daar is het allemaal mee begonnen. 
Ook hierover heb ik een blog geschreven. Misschien heb je die al wel gelezen.
Misschien wil je die wel lezen, dat kan hier: ''Mevrouw, wilt u worden gereanimeerd?''

Want niemand weet dat ik in angst leef. Ja, ik leef in angst. Iedere dag. Vanaf het moment dat de wekker gaat voor manlief om naar zijn werk te gaan. Ik ervaar nog steeds lichamelijke klachten, die heb ik sinds mijn bevalling. Deze klachten maken mij angstig. Ik ben er al meerdere keren voor bij de dokter geweest. Die heeft nog net niet letterlijk gezegd dat ''het tussen mijn oren zit'', maar dit kon ik er wel uit opmaken. Klachten als het gevoel van een brok in mijn keel hebben. Soms krijg ik het daardoor benauwd. Klachten als een zeer onderbeen hebben, dat maar niet over wilt gaan. Klachten als druk op mijn rug en maag zodra ik ga liggen. Iedere dag weer. Op zich kan ik dit van me afzetten. Maar onbewust speelt het toch mee.
''Zou ik dan toch iets mankeren...?'' Soms gaan mijn gedachten zo ver dat ik denk:
''Wat als ik nu dood neer zou vallen? Hoe moet het dan met Quentin? Manlief is pas in de avond thuis.''
Dat ik in de ochtend naar beneden ga om de achterdeur los te draaien, zodat er altijd iemand naar binnen kan mocht er iets met mij gebeuren. Dat ik maar ga wandelen, gejaagd, zodat er altijd mensen om me heen zijn MOCHT er iets gebeuren.
Jeetje, waar is het zo mis gegaan? Ik was altijd zo zorgeloos. Het type ''Go with the flow'' Leef vandaag, we zien wel wat morgen brengt. 

Zo trots als dat ik was dat ik altijd alles zelf heb gedaan en verwerkt,
zo trots ben ik nu ook dat ik hulp heb ingeschakeld.
Ik kan dit niet alleen.
Nooit gedacht dat ik mezelf dit zou horen zeggen.

Word vervolgd.

8 jaar geleden

Ik heb ook klachten gehad, en vooral angst klachten. Het begon eigenlijk vanaf ik de ween had en door de troep van de rug prik die ik heb gekregen. Mijn hormonen waren in de war, ik kon amper slapen en ik werd elk keer angstig wakker dat ik de ween opnieuw zou krijgen. Na een jaar is mijn angst minder geworden. Ik heb van alles geprobeerd van praten met de psycholoog tot de accupunctuur. En ik ging ook ijzer en magnesium tabletten nemen die mij heel erg hebben geholpen. Ik was zo gestresst en angstig, mijn bloeddruk was te laag en ik viel zelfs flauw. Ik ben al meer dan 10x bij de huisarts geweest en hij keek me echt aan als of ik gek ben. Niemand kon me begrepen van wat ik heb. Ik zelf kon dat niet vatten. Ik was altijd een sterk en onafhankelijk vrouw en ineens lag ik op de grond en met de telefoon in mijn hand belde ik de ambulance omdat ik amper kon ademhalen. Mijn hart ging tekeer en ik dacht dat het klaar is. Ik vroeg mijn ouders of ze voor m'n baby van drie maanden kon verzorgen voor het geval dat t iets met me gaat gebeuren..Na maanden verder ben ik geleidelijk sterk en sterker geworden, ik heb van alles geprobeerd. De accupunctuur had me veel geholpen en ik ging ook joggen zodat mijn stress minder wordt. Ik ben blij dat ik mezelf weer heb terug gevonden.

8 jaar geleden

Ik word er n beetje raar van...weer n blog waarvan ik in dit geval gedeeltelijk denk hey dat ben ik! En weer van jou!!! De klachten zoals jij ze omschrijft heb ik ook nog steeds. Vorige week uitslag gehad van cardioloog ( voor de zekerheid hebben ze me toch maar doorgestuurd). Niks natuurlijk. Bij mij lijkt t toch echt van t ontzwangeren te komen (jongste 8 mnd dusssseeeuuuhhhh.....) of van mn schildklier. Maar idd brok in de keel, benauwd, hart slaat op hol of slaat over....je kent t wel. Raar toch?! Zouden t dan echt hormonen zijn? Die buien bij mij zijn wel afgenomen. Al denk ik nog wel eens OEPS...begrijp dat t bij jou nog niet afneemt. Hulp is juist knap! Hoop dat diegene je weer op je pad krijgt. Ook ik heb momenten gehad dat ik mezelf zelfs stom vond....haha....nou dat kan noooooiiiit de bedoeling zijn. T moederschap is prachtig en ik wil mn kids echt nooit meer missen maar die f***ing hormonen mogen ze echt houden!!!!! (Altijd gedacht dat vrouwen zich aanstelden. Helaas. Niet dus.) Sterkte meid!!! En anderen die zich misschien ook herkennen.

8 jaar geleden

Oo wat herkenbaar zo zit k al bijna 5 jr ben alleenstaande moeder vanaf dag een... geen ouders of familie die af en toe is bij springen geen relatie... het is echt enorm zwaar heb ook lichaamlijke klachten fybromyalgie en eigenlijk altijd hooftpijn spaningshooftpijn vorige week ben k ingestort k wist t niet meer plus mn zoontje is hyperactief k kon gwn echt niet meer heb de school gebeld hij zit op een speciale school en gevraagd waar k terecht kon... nu ben k wel weer een beetje op gekrabbeld en denk ach het is niet meer nodig maar ga het wel doen ga hulp in schakelen want dit kilt me.... en deze blog was echt weer ff zo.n eye opener... k wens je veel sterkte!

8 jaar geleden

Snap je ook helemaal hoor! Ik ben ook heel bang dat er mij iets overkom als ik alleen ben met mijn 5de kindje van 19 maanden en momenteel zwanger van de 6de wondertje donderdag 38 weken... ik ben door de weeks alleen met de laatste 3 jongens mijn 2 oudste van 19 en 20 wonen al op hun zelf.. Wel 3 uurtjes bij mij vandaan... en manlief werkt in rotterdam en we zijn alleen het weekende samen... dus zoals ik al zei ik kan je angst heel.goed begrijpen