Schoppende voetjes; het wordt steeds echter

Een vroege zondagmorgen. Mijn man Kevin is al uit de veren en ik word langzaam uit mijn slaap gehaald door schoppende voetjes, een heerlijk gevoel dat ik sinds twee weken ervaar. Wanneer ik rustig lig, wordt de baby normaal gesproken wakker en begint zachtjes te bewegen en te trappen. Deze keer trapt ze echter naar hartelust. Zo heb ik het nog nooit meegemaakt. Ik herinner me de gedachtespinsels die ik onlangs met Kevin had. "Zou je de baby ook kunnen 'zien' schoppen?" vroegen we ons regelmatig af, terwijl Kevin zijn best deed om de schopjes net als ik te kunnen voelen. Telkens als hij zijn hand op mijn buik legde, hield de baby er onmiddellijk mee op, hoewel hij af en toe geluk had en hetzelfde mocht ervaren als ik.

De baby schopt nu wel erg hard. In de hoop dat het deze keer zichtbaar moet zijn, trek ik mijn nachtpon wat op en kijk naar mijn blote buik. Daar komt iets omhoog. En nog een keer. Een voetje. Nog een voetje. Ik roep naar beneden en Kevin rent de trap op. Gespannen staart hij naar mijn buik. Deze keer is de baby wel te foppen; ze voelt geen grote handen van Kevin en denkt vast dat hij niet in de buurt is. Minutenlang genieten we van de trappende voetjes die tegen mijn buik omhoog komen.