Ruzie met mijn vriend

Daar zit je dan, 34 weken zwanger, met een vriend die niet meer met je spreekt. Om het verhaal wat duidelijker te maken moeten we een dag terug in de tijd. 

Het is maandag ochtend en mijn vriend maakt me wakker met ons huiskonijn. We liggen  lekker in bed te kletsen en de dag ziet er voorspoedig uit. We gaan samen douchen en grappen wat af samen. Terwijl ik mij aan het aankleden ben begint mijn vriend ineens te mopperen over een kast die leeg moet en dat ik dat twee weken geleden al wel gedaan had kunnen hebben. Hij was wat nukkig tijdens het spreken. Ik had zelf twee weken geleden geen idee dat hij het leeg halen van deze kast bedoelde en wuifde het wat weg door te zeggen dat ik dit vanmiddag wel zou doen. Echter was dit het begin van het eind.

Eenmaal beneden begon ik een beetje met opruimen. Terwijl ik de hal wil vegen komt mijn vriend, nu chagrijnig, naar beneden met de vraag waarom ik zijn werkkleding niet heb gewassen. Normaliter doet hij dit in de ochtend, dus ik zag het probleem niet zo. Dom van me want de bom was nu echt gebarsten. Terwijl hij zijn werkkleding in de was doet blijf ik beneden en ga ik verder met vegen. Op het moment dat hij beneden komt schreeuwt hij tegen me, gooit hij met spullen en komt er zo nu en dan een flink scheldwoord bij kijken. Ik sta aan de grond genageld en begin al snel te huilen. Mijn vriend schreeuwt het uit dat ik lui en ondankbaar ben, ik zelf weet niet wat te zeggen. Hij vervolgt zijn tirade met de vraag of ik wel weet wat schoonmaken inhoudt. Daar sta ik dan, ik kan geen woord uitbrengen. Om het af te sluiten schreeuwt hij dat hij me net zo goed kan verlaten en bij zijn moeder kan gaan wonen. Ik vlucht naar boven waar ik bijna hyperventilerend in tranen uit barst.

Ik zit sinds 28 weken thuis in verband met vele harde buiken, bekkeninstabiliteit en rugklachten. Nu zes weken later is dit, mede door de groei van het meisje in mij, niet veel beter geworden. Ik doe wat ik kan en loop hierbij al op mijn tenen. Kijk, ik snap dat het op mijn vriend over kan komen alsof ik niets doe, maar hij lijkt niet te snappen dat heel veel dingen mij gewoon niet meer lukken. Hij is hier zelf ook zo wisselend in. De ene dag moet ik verplicht rust houden en de andere dag heb ik zogenaamd niets gedaan en wordt hij boos. Ik probeer echt mijn steentje bij te dragen maar wordt zo moe van het op mijn tenen lopen.

Nu een dag later hebben we nauwelijks een woord met elkaar gewisseld. Ik heb hem vanmorgen gegroet, hij reageert hier op door te zeggen dat hij niet mee gaat naar de controle bij de verloskundige. Oké. Van binnen ga ik dood. Wat moet ik hier nu in godsnaam mee? Tijdens de controle wordt geconstateerd dat mijn kleine meisje in een stuit is komen te liggen en wordt er voor volgende week een afspraak gemaakt met een gynaecoloog voor het draaien in de buik. Ineens wordt je dan toch overspoeld met informatie die misschien niet helemaal binnen komt, hallo zwangerschapsbrein, en ik wenste mijn vriend hier zo graag bij. Eenmaal thuis heb ik hem direct een kort en bondig appje gestuurd met daarin wat er is verteld en dat er voor volgende week een afspraak gepland staat. Negen lange uren later nog geen reactie.

Dit hele verhaal maakt me zo ongelukkig en intens verdrietig. Ik wil zo graag met hem praten, maar ik weet niet hoe. Ik huil om de meest kleine dingen, dus ga het tijdens dit gesprek ook zeker niet droog houden. Om vervolgens geen zinnig woord uit te kunnen brengen. Ik snap dat ook hij gespannen is, veel lasten op zijn schouders moet dragen en met mij moet dealen en ik wil hem zo graag laten zien dat ik echt mijn best doe. Hij heeft vaker dergelijke uitspattingen waardoor ik ontzettend op mijn tenen loop. Ik merk aan mijzelf dat ik een beetje ten einde raad ben. De stress is natuurlijk ook niet goed voor dat mini meisje in mijn buik.