Rust zacht lieve mama

Baby Liam vijfeneenhalfjaar geleden veilig bij mama. Wat kon ik je moeilijk loslaten, je was mijn houvast na zo’n moeilijke periode een periode waar we nog steeds midden in zaten. 

Ik was zo gelukkig dat je er was, ik wilde zo graag een kindje en ik kon me geen mooier kindje wensen dan jij. Maar ter gelijke tijd was ik zo ontzettend verdrietig. Jou lieve oma en mijn lieve mama was zeven weken voor je bent geboren overleden. 

Nu denk ik wel eens jeetje hoe heb je dat doorstaan toen, hoog zwanger. Maar ik heb het doorstaan door jou Liam! Ik moest door en mijn emoties onder controle houden om jou veilig te laten groeien. Met dat in mijn achterhoofd kwam ik de dagen door, steunde ik mama zoveel als ik kon en stond ik haar bij, bij de chemos en de vreselijke bijwerkingen. 

Op twee december tweeduizendveertien had ik een positieve test in mijn handen, ik was zwanger! Drie weken daarvoor kregen wij het vreselijke nieuws dat oma longkanker had met uitzaaiingen in haar hoofd. Onbegrijpelijk. Nog steeds, na vijfeneenhalfjaar snap ik er geen bal van.

Heb nog nooit zoveel gehuild als na die vreselijke  uitslag. We waren al een tijdje bezig om zwanger te worden en in een flits dacht ik, als ik nu maar niet zwanger ben, dat kan ik niet handelen. De weken na de uitslag waren loodzwaar, de onderzoeken die mama moest ondergaan, de uitslagen die soms lang op zich lieten wachten, de start van de bestralingen.. en toen.. toen was ik over tijd! Aan de ene kant zo blij, zou het dan eindelijk? Aan de andere kant zo bang, want ik kan niet zwanger zijn en mijn moeder (hoogstwaarschijnlijk) gaan verliezen. 

Na tien dagen toch maar een test gekocht en die bleek positief. De blijdschap was zo groot, ik was zo trots en ik wist, ik kan dit wel, hoe weet ik nog niet, maar samen kunnen we dit. Met een brok in mijn keel reden we op nieuwjaarsdag naar papa en mama we hadden een echo gehad en wisten dat alles goed was(zover je dat kan weten natuurlijk). Ik vond het zo moeilijk om te vertellen, want je gaat iemand vertellen dat ze oma wordt maar ter gelijke tijd vecht voor haar leven, een gevecht waarvan we wisten dat ze die uiteindelijk zou gaan verliezen. Ze zou plaats gaan maken voor haar eigen kleinkind, klinkt misschien gek maar daar voelde ik me soms zo schuldig over.

Uiteindelijk verteld met veel tranen, mijn moeder stond op, liep naar me toe (half vallend van zwakte van de bestralingen) pakte me vast en zei wilde je dit graag? Waarop ik niets anders kon zeggen dan ja heel graag. Dan kunnen jullie dit, weet ik zeker antwoorde ze en ze pakte me vast. Zo mooi en sterk van haar, want wat zal ze diep van binnen wel niet gevoeld hebben? Dat is pas moederschap, je eigen angst, verdriet en pijn aan de kant zetten voor je kind.  

Mijn moeder sloot zich zoiezo min of meer voor ons af omdat ze het idee niet aan kon om ons te moeten verlaten en los te moeten laten. Na ruim zes maanden strijden tegen die kl*te ziekte waren we uit het veld geslagen door de uitslagen van nieuwe onderzoeken. Mama werd benauwd en er werd geconstateerd dat een van haar longen was ingeklapt, de artsen hebben dit proberen te verhelpen alleen lukte dit niet zo goed als ze hoopte. Er kwam een onderzoek om te kijken hoe dit kwam, op de verjaardag van mijn oudste zus op twee juni werd ik gebeld, wil je naar papa en mama komen er is geen goed nieuws. Toen papa de deur open deed zei hij niets, de deur naar de woonkamer deed ik open en ik zag mama totaal verslagen op het bed zitten in de woonkamer, ik ging bij haar zitten en ze zei: ik zal er niet zijn als je bevalt, maar ik ben wel bij je. Het was klaar. Er waren veel uitzaaiingen waardoor haar long niet meer volledig uitgeklapt kon blijven. Hooguit twee maanden was de verwachting. Ik zat meteen te rekenen het is twee juni en ik ben vijf augustus uitgerekend. Hoe dan?

Op vier juni gingen Robin en ik trouwen we wilde het eerst verzetten om de schrik even te boven te komen in hoeverre dat kon.

Maar besloten toch door te zetten. Mama mocht thuis blijven van de arts en kon dus bij de bruiloft aanwezig zijn. De laatste avond als "vrijgezel" bleef ik bij mijn ouders slapen samen met mijn zussen. Het was fijn, ik kreeg kadotjes en we waren samen dat was het belangrijkste. Niet al te laat gingen we slapen. De dag van het trouwen was speciaal. We hielden het klein met ongeveer twintig personen, ik trouwde vanuit huis net als mijn zussen, dit wilde mijn moeder heel graag. Zo blij dat ze dat kon meemaken.

Ze was zo sterk die dag, weer zette ze haar eigen verdriet aan de kant voor haar kind, bijna zeven maanden lang heeft ze niets gekund, verzwakt en misselijk op bed gelegen. En die dag dat we trouwde genoot ze, hoe moeilijk sommige momenten ook geweest moeten zijn voor haar. Mensen onder ogen moeten komen wat ze daarvoor altijd af hield, de drukte. Maar ze deed het als een echte heldin. De ceremonie zo mooi, papa gaf me weg en mama kon het allemaal zien. Ze zat vooraan zoals het hoort, zo mooi. Na de plechtigheid taart en een proost! Hoe verzwakt je ook was mama, ik zag je ogen stralen. Na het borrelen en de foto's maken was het tijd om te gaan eten. En gegeten hebben we en mama ook. Maanden lang kreeg ze maar weinig door haar keel maar die dag, heeft ze gegeten voor haar leven en smaakte het haar goed. Terwijl ze maanden een ijzer smaak had, die misselijkmakend schijnt te zijn. Op het einde werden er wens ballonnen de lucht in gelaten door iedereen. Zo mooi. Mama ik heb zo hard gewenst dat er een wonder zou gebeuren en je beter zou worden, dat we je bij ons konden houden, echt heel hard gewenst. Zelfs de volgende dag was je niet extreem moe, je zat natuurlijk vol adrenaline. Maar daarna begon het toch af te nemen, je begon aan de morfine en negen dagen na onze bruiloft terwijl ik samen met mijn zussen boven sliep en papa beneden bij jou, ben je rustig ingeslapen.

Wat was dat een opluchting niet omdat we zo graag wilde dat je zou gaan, maar we wilde dat je waardig ging en dat is gebeurd. Zo min mogelijk onmenselijk lijden. Je had gelijk mama je zou er niet zijn als Liam geboren werd, ik wilde het niet geloven maar diep van binnen wist je het al. Gelukkig heb ik je twee dagen voor je overlijden kunnen vertellen dat ik een jongen kreeg genaamd Liam en ik heb je zijn geboorte kaart laten zien. Je glimlachte, je kon weinig zeggen maar dat was genoeg voor mij mama. Daar stond ik dan hoog zwanger te wezen ruim tweeëndertig weken, zo verdrietig om jou, maar zo opgelucht voor jou.

Het geboorte kaartje van Liam draag je letterlijk bij je! Maar in je hart draag je al je vijf klein kinderen bij je, dat weet ik zeker.

En ook al heeft Liam en inmiddels Faya zijn zusje je nooit echt gekend, ik zal ze laten zien hoe je was door ze net zo op te voeden als jij (en papa) dat deed bij je drie meiden.

"Sterker dan de dood is de herinnering die blijft" 🖤

Ik heb dan ook vrijwel alleen maar mooie herinneren aan jou mama, natuurlijk soms kibbelen of discussies zou niet gezond zijn geweest als die er nooit waren. Maar dat ik vrijwel alleen maar mooie herinneringen heb aan jou, zegt zoveel over jou als persoon en als moeder. Mijn heldin, rust zacht.