Pretecho - Smetecho

Op dinsdag 9 oktober mocht ik de kinderen uit mijn groep 7/8 eindelijk vertellen dat ik zwanger ben! Ik deed dat niet zomaar. Ik maakte voor de kinderen een rebus die ze moesten oplossen. De reacties waren heel bijzonder, van ongeloof tot blijdschap! Daarna ook tranen van verdriet bij de meiden uit groep 8. Ze realiseerde zich dat ik het einde van het jaar niet zou meedraaien. Ze hadden zo gehoopt op om samen met mij de musical te oefenen, de IEP te maken en noem maar op. 

De weken erna werd ik overladen met cadeaus; sokjes, rompers, knuffelbeertjes, boeken en meer. Samen met de klas had ik afgesproken dat ik na de 16 weken zou vertellen wat het zou worden. Dit had ik al geregeld met een moeder uit de klas die prachtige taarten maakt! Bij het aansnijden van de taart zouden de kinderen erachter komen wat het zou worden. We hadden al wel gegokt met de klas wat het zou worden. Een jongen of een meisje. Het grootste gedeelte dacht een jongen. Op naar de 16 weken echo!

Zaterdagochtend 3 november had ik een afspraak bij een echoscopiste. Ik ging er met een goed gevoel naar toe, maar dit gevoel draaide binnen een kwartier. Als eerste had ze moeite om te zien of het nu een jongetje of meisje was. Ze vroeg of ze verder mocht kijken en dat deed ze, ze ging hem/haar verder bekijken. Als eerste viel haar op dat hij/zij klompvoetjes had en vroeg of we dat een bekend probleem is in de familie. Bij beide is dat niet het geval. Nu had ik al eens iets gelezen over klompvoetjes en dat een kind daar uiteindelijk prima mee kan leven. Ja! Eindelijk kon ze zien wat het werd namelijk een jongetje. We waren allebei blij verrast. Maar daarna vertelde ze dat er teveel vocht zat bij zijn hersens en ook bij zijn rug. Ook vond ze de darmen er wit en raar uit zien. Op dat moment kon ik alleen nog maar huilen, mijn wereld stortte in. 

De echoscopiste gaf aan mijn verloskundige te bellen. Tijdens het gesprek vertelde ze van alles in moeilijke termen waar ik niets van begreep. Wel zij ze tegen de verloskundige 'Oh wat verschrikkelijk hé!', waar ik notabene bij zat. Je kunt je voorstellen dat ik er niet geruster op werd.. Ineens moest de handdoek weer van mijn buik gehaald worden want ze wilde mijn placenta nog eens bekijken. Die was volgens haar ook niet goed.. daar zit je dan. Gedachten vlogen overal naar toe, wat iets leuks had moeten zijn veranderde in angst en verdriet. Ze zei: 'Jullie hoeven niet te betalen en als jullie de komende tijd nog eens willen kijken kan dat geheel gratis'. Die woorden waren voor mij de conclusie dat het goed mis was. In de auto kon ik geen woord uitbrengen er waren enkel tranen. 

Eenmaal thuisgekomen was het onze taak om familie en vrienden in te lichten. Zij wisten dat we vandaag de 16 weken echo hadden. Geen leuke taak en ik kon het niet vertellen zonder te huilen. Dan pas merk je hoe belangrijk familie en vrienden voor je zijn. 

De verloskundige belde op om te vragen hoe het ging. Ja, wat denk je zelf? In mijn ogen een totaal nutteloos telefoongesprek. Ze vertelde me dat ze maandagochtend naar het UMC Utrecht zou bellen of het ISALA in Zwolle. Daarna zouden we horen wanneer we terecht konden..

Volgende week meer..