prenatale depressie

Mijn eerste zwangerschap was geweldig, ik genoot volop van het zwanger zijn, ik straalde, had maar 1 kwaal dat was bekkeninstabiliteit, na de bevalling mistte ik zelfs het zwanger zijn. Elke week maakten we een foto van mijn buik. pff wat een verschil was het toen ik voor de tweede keer zwanger was. De zwangerschap kwam als een verassing we hadden de hoop al opgegeven maar op de dag dat we Sinterklaas gingen vieren had ik een extra cadeautje! Ik vond het geweldig ik sprong een gat in de lucht en wilde het wel aan iedereen vertellen maar dat hebben we pas met de kerst gedaan.Al snel voelde ik me niet goed had last van misselijkheid en vermoeidheid maar dat hoort erbij denk je dan. De misselijkheid trok gelukkig na een paar weken weg maar de vermoeidheid sloeg om in slapeloosheid ik sliep hooguit 3 uurtjes per nacht dat breekt op natuurlijk. Ook merkte ik aan mezelf dat ik kribbig was, voelde me verdrietig en kon absoluut niet genieten van het zwanger zijn, ik vond mezelf echt afgrijselijk, buikfoto's maken dat was echt uit den boze. Ik dacht het ligt aan mijn hormonen en binnenkort ben ik vast wel weer mezelf en geniet ik ook van dit mooie wonder in mijn buik, maar wat ik ook probeerde het lukte me niet om te genieten. Ik vond dat echt zo erg ik werd er zelfs bang van. Ik wilde zo graag een broertje of zusje voor onze dochter het was een wens die in vervulling was gegaan, waarom kon ik dan niet genieten? wat was er mis met me? Ik durfde er met niemand over te praten, want je hoort je niet zo te voelen, je hoort te genieten en blij te zijn!! Toen het me echt teveel werd heb ik er toch met mijn Lief over gesproken en gezegd dat ik het echt heel erg vond dat ik me zo voelde en heb zo gigantisch gehuild vooral omdat ik het eindelijk tegen iemand had gezegd en ik kreeg begrip hij had het natuurlijk al lang door maar wilde dat ik er zelf mee kwam. De volgende dag moest ik toch naar de verloskundige en heb ik ook mijn verhaal gedaan en gezegd wat er aan de hand was hoe ik me voelde en natuurlijk ook daar weer de waterlanders (terwijl ik dit schrijf komen ze ook af en toe) de verloskundige vertelde dat het helemaal niet raar en erg was dat ik me zo voelde maar ze stuurde me wel met spoed door naar een psychologe die gespecialiseerd is in zwangeren en jonge moeders met psychische problemen eenmaal daar kwamen ik erachter dat er zoiets als een prenatale depressie bestaat! Ik had er nog nooit van gehoord en nog nooit wat over gelezen ik dacht echt dat het aan mij lag. Het blijkt dat best veel vrouwen er last van hebben alleen schijnt er nog al een taboe op te liggen oooh dat snap ik zo! Je krijgt altijd te horen dat je MOET genieten van je zwangerschap, want het speciaal, bijzonder enz enz. Er waren dagen bij dat ik liever niet uit mijn bed wilde komen maar gelukkig moest ik wel ik moest leuke dingen doen met mijn dochter dat hield me op de been ook ben ik "gewoon"blijven werken ik heb op mijn werk nooit gezegd wat er aan de hand was. Het heeft me heel veel verdriet gedaan dat ik erg veel onbegrip kreeg van mijn naasten alleen mijn vader, mijn schoonmoeder en echt goede vrienden toonden begrip, ik ben zelfs een vriendin kwijt geraakt door deze depressie. Ik ben mijn Lief, vader, schoonmoeder en lieve vrienden enorm dankbaar dat zij mij wel gesteund hebben en dat ik bij hun wel ff kon janken. Tja ik vond het vreselijk moeilijk dat ik niet heb kunnen genieten deze zwangerschap maar spijt heb ik niet ik kon er niks aan doen blijkbaar heeft dat echt met de hormonen te maken. ik wil met deze blog dan ook laten weten dat er zoiets als een prenatale depressie bestaat, het is niet raar dat je niet kan genieten het heeft een reden en je bent niet de enige die het heeft!!! ja het is moeilijk en ja het is echt heel naar maar er over praten is wel heel belangrijk!! een postnatale depressie is geen taboe laat dan ook een prenatale depressie geen taboe meer zijn..........