Pfoe wat een heftig bericht...

Het is zondagavond en mijn telefoon gaat. Op het scherm zie ik dat het mijn leidinggevende is, nu moet ik dinsdag beginnen met werken na mijn zwangerschapsverlof dus even gaat het door mijn hoofd dat ze misschien omhoog zitten en willen weten of ik maandag al kan komen. Zodra ik de telefoon opneem bied ze eerst haar excuses aan voor het bellen op zondagavond en dan meteen hoor ik in haar stem dat ze geen goed nieuws heeft. Een collega van mij was een paar dagen overtijd en voelde ineens de baby niet meer bewegen, na controle blijkt dat de baby niet meer leeft. De baby is een dag later geboren. Ik hoor het verhaal aan en schiet direct vol, nog geen vier maanden geleden ben ik zelf bevallen en dat wondertje ligt heerlijk in zijn bedje te slapen. Pfoe wat komt zo'n bericht hard binnen zeg, flink tijdje een tranendal om het verlies van haar en tegelijkertijd het geluk dat wij hebben dat het goed is gegaan.

En dan te bedenken dat ik zat te mopperen over de onrustige nachten, nu denk ik gelukkig heb ik zulke nachten....