PCOS - Zwanger van nummer 3 tijdens de pandemie

In een vorige blogpost heb ik jullie al wel eens verteld dat ik PCOS heb. Ik kan niet zwanger worden zonder hulp. Toen ik deze diagnose kreeg toen we bezig waren voor ons eerste kindje, was de toekomst erg onzeker. Je weet niet of je ooit zwanger zal raken, maar het lukte na een tijdje toch. De zwangerschap was niet vlekkeloos. Mijn kindje werd uiteindelijk met 32 weken geboren met een spoedkeizersnee. De ruggenprik werkte niet, waardoor ik de bevalling ervaarde als een horrorfilm. De tijd daarna was ook niet leuk. Zes weken lang moesten we op en neer naar het ziekenhuis om ons kindje te kunnen bezoeken. Het was een emotionele rollercoaster, die pas eindige toen we onze kleine man mee naar huis mochten nemen. Een tweede kindje was dus ook niet echt iets waar ik snel om stond te springen, met alles wat ik meegemaakt had.

Het begon weer te kriebelen

Toch begon het uiteindelijk weer te kriebelen, maar heb van tevoren wel counseling gehad in het ziekenhuis.. Ik wilde van tevoren weten hoe groot de kans op een vroeggeboorte was en hoe groot de kans was dat het weer een keizersnee zou worden. Ze beloofden me een gecontroleerd traject in te gaan, waarbij ze me dus continu in de gaten gingen houden. Cervixmetingen, echo's etc. Dat vond ik een fijn idee en dat stelde me gerust. De tweede werd uiteindelijk met 39 weken geboren op natuurlijke wijze en dat deed mijn angsten uiteindelijk de das om. Zie nou wel dat het ook zo kan?!

De tweede was veel werk

Twee kinderen vond ik een hele tijd genoeg. De tweede was veel werk. Hij sliep niet lekker en tot zijn derde moesten we er zeker 3 tot 4 keer per nacht voor hem uit. Vermoeiend was het, maar het went. Uiteindelijk kwam toch het moment om voor een derde te gaan. Ik was inmiddels al bezig met de vruchtbaarheidsbehandelingen in het ziekenhuis, toen ik in een burn-out kwam. Rationeel als ik ben, besloot ik dat dit geen goede timing was. Ik had mijn handen vol aan mezelf en een baby erbij zou niet goed geweest zijn. Het idee werd van de baan geschoven. Het was goed zo. We verkochten de babykamer en veel andere babyspullen. 

Maar er kwam ook weer rust

Ruim een jaar ben ik bezig geweest om uit de burn-out te komen, misschien zelfs nog langer. Het was een pittige tijd. De jongens werden ouder en gingen uiteindelijk allebei naar school. Mijn man wilde altijd heel graag nog een derde kindje, maar ik hield het tegen. Tot we een keer samen uit eten waren en het gesprek er weer op kwam. De tijd was goed. Ik zat lekker in mijn vel, er was rust thuis en ik had een leuke nieuwe baan. Perfect was het! We besloten het traject weer op te starten.

Ik kon toch geen kinderen krijgen op natuurlijke wijze

Het ging een soort versneld door Corona en door het feit dat het de derde was. Het was nu wel zeker dat ik geen kinderen kan krijgen op natuurlijke wijze, dus ik hoefde nu niet meer vier maanden thuis aan te klooien. De eerste maand moest ik nog naar het ziekenhuis om follikelmetingen te doen om te kijken of ik op de juiste dosering Clomid zat en de tweede maand was het al raak! Zo super snel! 

Zwanger tijdens Corona

Ik ben nu 13 weken zwanger in een gekke tijd. Een tijd waarin ik vaak alleen naar de echo's moet, omdat mijn man niet meer mee mag vanwege Corona. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant vind ik het heerlijk dat we nergens heen hoeven en kunnen. We missen niks. We hoeven niks en kunnen zo gewoon heel relaxed genieten van de zwangerschap. Nummer 3 zeg. Oh dear ;-) 

Volg mijn zwangerschap ook via mijn Instagram account. Ik zou het leuk vinden als je me daar volgt.