Snap
  • Zwanger
  • post

PCOS en een tweede kindje

Na onze problemen om zwanger te worden (zie mijn stukje ‘PCOS’) besloten we om vrij snel na de geboorte van onze dochter voor een tweede te gaan. Het had bijna 2,5 jaar geduurd voordat we haar in onze armen mochten houden, dus we besloten om toen zij 7 maanden was te gaan proberen om weer zwanger te worden.

Gelukkig was onze medische geschiedenis bekend en mochten we deze keer meteen starten met het gebruik van Clomid. Ook nu werd weer afgesproken dat er een samenlevingstest gedaan zou worden.

Voor mensen die niet weten wat een samenlevingstest inhoudt: je wordt naar huis gestuurd met de woorden ‘vanavond tussen elf en twaalf moet u gemeenschap hebben en morgenvroeg om acht uur verwacht ik u weer op het spreekuur’.

De volgende ochtend loop je door het ziekenhuis met het idee dat iedereen aan je kan zien dat je de avond ervoor seks hebt gehad en ben je je ineens heel bewust van de zaadjes die in je lichaam aanwezig zijn.

De arts haalt wat zaad uit je vagina en  bekijkt onder de microscoop of het zaad nog leeft en of het slijmvlies in je vagina geen natuurlijke vijand is geworden van het sperma van je man. Deze keer mocht ik zelf ook even door de microscoop kijken. Het is heel vreemd om die kikkervisjes te zien bewegen.

Deze keer bleek de laagste dosering wel aan te slaan en vol goede moed gingen we het weer proberen, de vorige keer waren we immers ook vrij snel zwanger geraakt nadat we medicijnen waren gaan gebruiken.

Deze keer duurde het echter 7 cycli voordat het ‘raak’ was. Dolblij waren we.

Helaas was ons geluk van korte duur: bij de eerste echo bij 7 weken zagen we nog een kloppend hartje, maar bij de volgende echo met 9 weken leefde ons kindje niet meer.