Opnieuw zwanger na een MA

Het was eind juli toen wij te horen kregen dat ons kindje met acht weken en één dag gestopt was met groeien. Het hartje klopte niet. Een zware periode brak hierna aan, zwaarder dan ik had kunnen bedenken. Waar je aan denkt als je nog nooit een miskraam hebt gehad, is vooral het verdriet van het verlies van je kindje. In de praktijk merkte ik dat het niet alleen dat verdriet is, maar ook de onzekerheid over je toekomst, de onzekerheid of je lichaam wel werkt zoals het hoort (omdat ik niet vanzelf een miskraam kreeg). En ook een mix van angst en hoop voor een nieuwe zwangerschap.

We besloten na de miskraam dat we wel weer wilden proberen. Na zes weken werd ik voor het eerst weer ongesteld (hoewel heel licht waardoor ik niet eens wist wat voor soort cyclus ik had.. ), en in de cyclus hierna was het raak! 

Het was wel anders deze keer. Ik was nòg voorzichtiger met mijn blijdschap. Waar ik tijdens de eerste zwangerschap al de hele tijd dacht van ''Wat als..'' was het nu zelfs zo dat ik het concept ''zwanger zijn'' los ging zien van ''een baby krijgen''. Zwanger zijn betekende voor mij niet meer hetzelfde als een kindje krijgen.. en het is pas nu, na 12 weken, dat ik begin te geloven dat er misschien ècht een kindje in onze toekomst ligt. 

Na de test heb ik nog heel best een boel tests gedaan. Ik wist dat de tests negatief waren geworden een paar weken na de miskraam, maar toch twijfelde ik of het niet misschien toch een restje HCG zou zijn van de vorige zwangerschap. Ik was heel erg blij toen ik voor een vroege echo kon komen bij de verloskundige, hier bleek mijn kindje goed te groeien en 8 weken en één dag te zijn! Dat was al een dag verder dan de vorige keer. Het moment dat ik daar een hartje zag kloppen slaakte ik een zucht van verlichting.

Later die week kreeg ik echter bloedverlies.. niet heel veel, maar de paniek sloeg direct toe. Ik kon binnen een uur bij de verloskundige terecht. Het kleintje lag daar nog prima met een goed kloppend hartje. Even was ik gerustgesteld. We spraken af dat ik de termijnecho al met tien weken zou krijgen. Aan de ene kant was ik blij omdat dit snel zou zijn, aan de andere kant voelde ik nu al de onrust dat ik dan niet zou weten of mijn kindje de twaalf weken had gehaald.. Met 9+5 kreeg ik weer bloed. Ik wachtte af tot de echo die twee dagen later zou zijn, maar ik sliep die nachten erg slecht. De echo was echter weer goed, en we kregen een vrolijk springend kindje te zien! Mijn uitgerekende datum werd genoteerd. Ik begon te geloven dat er een kindje komt!  Die middag vertelden we het de vader van mijn man, en later die week ook zijn moeder. Nu werd het echt heel echt. Ik vond het wel eng om te vertellen; ik zou het vreselijk vinden om slecht nieuws ook met hen te moeten delen..

De volgende afspraak werd afgesproken met 16 weken. Dan zouden we het hartje gaan beluisteren. Inmiddels had ik al via marktplaats een doppler op de kop getikt, maar nadat ik die had geprobeerd op mijn man (ik was zelf nog geen 12 weken dus wilde ik het sowieso nog liever niet proberen), besloten we dat het waarschijnlijk beter was als ik die doppler ook pas zou gaan gebruiken als ik het hartje éérst bij de verloskundige had gehoord. Ik zou anders sowieso onrustig worden als ik het niet kon vinden, zelfs al gebeurt dat nog heel vaak en weet ik dat ook. Ik had nog steeds amper symptomen, en waar meeste mensen daar blij mee zouden zijn, wilde ik liever echt merken dat ik zwanger was..

Met 11+6 was het weer raak.. ik bloedde weer. Ik had me zó voorgenomen om me niet meer zo druk te maken als het nog eens zou gebeuren, en ik merkte ook dat ik veel rustiger bleef.. maar het bleef knagen. Zo kon ik niet nog een maand afwachten. Ik belde de verloskundige en mocht gelukkig nog langskomen, met precies 12 weken. Het kindje was in orde en sprong lekker rond! De verloskundige liet zelfs een paar seconden het hartje horen. Hij is in orde. Hij is in orde. We krijgen een baby!

Na die afspraak voelde ik zo'n enorme blijdschap, ik werd er zelfs een beetje emotioneel van :) We krijgen een kindje! Het gaat goed. Ik mag hopen. Ik mag blij zijn. 

Natuurlijk hoop ik dat het bloedverlies nu uitblijft, maar met mijn verleden zou het me dus ook niet verbazen als het nog wel gebeurt.. Gelukkig weet ik dat het dus echt gelukkig niet altijd wat hoeft te zeggen en ons kindje het tot nu toe net zo goed doet als andere kindjes. Al kijk ik nu al uit naar de 20-weken echo!