Opname in het VU

Terwijl ik nog op de verlosafdeling lig heeft de verpleegster de kinderchirurg aan de telefoon die ons de stand van zaken moet doorgeven. Op het moment dat de telefoon op luidspreker gaat zodat we kunnen praten zegt de kinderchirurg; “ik kom wel even naar het ziekenhuis, dit gaan we niet via de telefoon doen. Nee geen probleem, ik woon in de buurt”.

En daar zat de kinderchirurg heel laat op de avond aan ons bed.

Ze moest ons wijzen op de mogelijkheid dat ik snel zou kunnen gaan bevallen door de ingrepen van die dag.

Vanaf het begin was het plan om de baby geboren te laten worden, bij te laten komen van de bevalling en dan een paar dagen later te opereren.

Maar als de bevalling met 28 weken zou beginnen, was het nog maar de vraag of de baby de bevalling ging overleven. Als zij niet stabiel uit de geboorte zou komen, was het natuurlijk onzin om allerlei toeters en bellen uit te halen om het teratoom te opereren.

Dat was een heftig maar ontzettend logisch gesprek. We stonden achter de artsen en begrepen wat er gezegd werd.

Vanaf 15 januari werd ik opgenomen in het VU en kreeg ik dagelijks een CTG en in de loop van de dag een echo om de conditie van de baby te bekijken.

Per dag werd bekeken of het tijd was om haar te halen.

Echo’s werden al een tijdje door een en dezelfde mannelijke gynaecoloog gemaakt; Dr. K.

Hij kent de normale waardes en ondertussen ook de waardes die van normaal afwijken maar goed zijn voor deze baby en schrikt er dus niet meer van. Om niet teveel onrust te krijgen wordt er besloten dat alleen hij de echo’s doet. Hij heeft veel overleg met eerder genoemde Dr. B, de lieve vrouwelijke gynaecoloog. Alleen als Dr. K niet in de mogelijkheid is om de echo te maken, mag zij het doen. Dit komt niet vaak voor.

Op zondagavond, rond 21.00 uur klopt Dr. K op de deur van de kamer waar ik ben opgenomen. Hij vraagt of hij, uit pure nieuwsgierigheid een echo mag maken en mag kijken naar mijn kleine meisje. Natuurlijk mag dat. Zo kan ik ook weer kijken!

We werden langzaamaan een team met hetzelfde doel voor ogen.

Ik lig op een twee persoonskamer en het is druk op de afdeling. Hierdoor krijg ik veel verschillende mensen naast me te liggen. Uiteraard ga je in gesprek met elkaar en hoor je van elkaar waarom je er ligt. Omdat ik er puur voor de gezondheid van mijn kindje lag, liep ik nog door het ziekenhuis. Ik had geen infusen en logeerde er eigenlijk alleen maar. De moeders (to be) die naast mij kwamen liggen, lagen daar echt met het risico op bevallen, veel te vroeg!

Omdat mijn verhaal zo complex was en confronterend voor mij om de buurvrouwen te vertellen wat er aan de hand was, vroeg ik of het mogelijk was dat ik alleen op de kamer kon blijven en alleen als echt alle andere bedden bezet waren, ik een kamergenoot kreeg. Tot op zekere hoogte heeft de verpleging van de afdeling hier echt rekening mee gehouden!

Elke dag kreeg ik een echo, elke dag zag het er goed uit! De baby groeide, het gezwel ook maar de conditie van de baby bleef goed. We gingen er vanuit dat de bloedtransfusie het gewenste resultaat had gegeven.

Omdat het zo goed ging met de baby en met mij werd er gesproken over een dagje “verlof”. Als de echo op een ochtend er goed uit zag, mocht ik een nachtje thuis gaan slapen. Even weg van de ziekenhuiskamer en even fijn in mijn eigen huis, op de bank en in mijn eigen bed.

Na een week opname mocht ik voor de eerste keer een nacht naar huis. Ik was ondertussen 29 weken zwanger.

Vanaf het moment dat bekend was dat er een afwijking bij de baby was, had ik in mijn hoofd dat ik ontzettend blij mocht zijn als ik 30 weken zwanger was. Als we dat maar haalden!

Na een nachtje thuis slapen moest ik weer terugkomen in het VU omdat echt wel elke dag gekeken moest worden hoe de conditie van de baby was. Deze bleek steeds goed waardoor ik de week daarna opnieuw een nacht naar huis mocht.

Ondertussen vulde mijn buik zich weer aardig met vruchtwater en kreeg ik daar ook steeds meer last van. De echo zag er weer goed uit en er werd afgesproken dat ik de dag daarna terug zou komen, er een echo gemaakt ging worden en ze opnieuw vruchtwater bij me weg zouden halen.

Die dag was het 28 januari, de verjaardag van mijn overleden vader én ik was 30 weken zwanger! Vandaag was de dag waarop ik het niet erg had gevonden als mijn dochter geboren moest worden. Ik vond het een mooie gedachte als ze geboren zou worden op de verjaardag van mijn vader.

De vruchtwaterpunctie werd op een heel andere manier gedaan dan in het LUMC. Daar ging het machinaal en was ik binnen 10 minuten 1,8 liter vruchtwater kwijt.

In het VU had ik fijne mensen om me heen, ik mocht liggen op de “echobank” waar de echoscopiste rechts van mij zat en Dr. K links van mij.

Er werd me uitgelegd dat ze met een dunne naald in mijn buik zouden prikken en met een 60cc spuit langzaam het vruchtwater uit mijn buik zouden zuigen. Ondertussen moest de echoscopiste de baby in de gaten houden en zo min mogelijk bewegen. Het was natuurlijk de bedoeling dat ik ook zo min mogelijk zou bewegen.

Na deze uitleg, legde ik uit dat ik mijn ogen zou sluiten. Er mocht tegen me gepraat worden maar zou niet reageren. Ik verbande mezelf naar een andere wereld en liet de artsen hun werk doen. Ik stelde nog de vraag of mijn buik eerst verdoofd zou worden waarop Dr. K antwoordde; “Nee, we gaan niet verdoven. Het is 1 prik in je buik, je hebt waarschijnlijk meer last van de verdoving dan van die ene prik.”

Uh, oke……”Maar Dr. K, U gaat dan toch wel prikken?”

Door het vertrouwen dat ik in de afgelopen weken in hem had gekregen, was hij de enige die dit mocht doen.

Wanneer je psychisch al pijn hebt, is lichamelijke pijn te verwaarlozen. Zo werkt dat in ieder geval bij mij.

De ingreep zou zo’n 10 minuten duren werd er verteld. Te overzien!

De prik werd gezet, de baby in de gaten gehouden en de eerste spuit werd volgezogen met vruchtwater en opgevangen in een maatbeker. De spuit werd weer op de naald gezet en weer volgezogen en zo verder.

Omdat de echoscopiste doodstil met het apparaat op mijn buik bleef zitten, ging het scherm in stand-by modus. Na hoeveel tijd weet ik niet meer maar hoorde ik de echoscopiste zeggen dat ze even moest bewegen….. O ja, en ik dan?? Ik hoorde alles wat er gezegd was maar zat in mijn eigen bubbel. Ondertussen begon ik de rand onder mijn billen ook behoorlijk vervelend te vinden en wilde ik ook wel graag even bewegen maar ik durfde mijn tenen niet eens te wiebelen.

Het ijs werd gebroken en een team in mijn ogen gevormd toen dr. K me bij mijn voornaam noemde en zijn respect uitsprak voor mijn stilliggen en het feit dat ik geen kick gaf terwijl zij onverstoord verder gingen met vruchtwater opzuigen in die 60cc spuit. Ik was niet langer mevr. S