Op weg naar Klompvoeterije

Mijn anderhalfjarige dochter oefent het springen op de gallerij, voor de deur, met een vriendinnetje van 5, die het zo goed voor kan doen. Schaterend. Ik zie haar haar knieën buigen. Ik zie haar rare huppeltjes maken. Het is een schattig en koddig gezicht. 2 voeten tegelijk afzetten is te moeilijk voor een kind van anderhalf. De meiden hebben zoveel lol samen. Hun schaterlach klettert over de gallerij. Samen hebben ze zoveel plezier.

Mijn gedachten glijden weg, naar iets minder dan 2 jaar geleden. Toen lag ik op tafel bij de echoscopiste. De 20 weken echo. De koude gel op mijn buik, man naast me. Er is iets mis. Ik merk het aan de echoscopiste, met haar stagiaire. Ik hoor ze praten, ze kunnen het niet goed zien. "Waar kijken jullie naar?" "Wat is er aan de hand wat zien jullie?" "Mevrouw, houd even uw mond, we moeten ons concentreren om het goed te zien, straks leggen we het uit."

Straks, wat heb ik aan straks? Dit is mijn kind! Ik wil het weten nu! Ik merk dat er iets is, gaat mijn kind leven? Wat gaat er gebeuren? Ik ben machteloos, lig plat op mijn rug, en er is iets mis, het is niet goed.

Het gesprek, wat is er mis. Mijn kind heeft een klompvoet. Een klompvoet. Kan ik wel normaal bevallen, dat is geen probleem. Leert mijn dochter lopen? Fietsen? Dansen? Klimmen in het klimrek? Alles wat een normaal kind doet? Meestal wel, is het antwoord. Meestal. En nu? Onbekend terrein. De mogelijkheid tot abortus wordt op tafel gebracht.

Ik bel mijn zus op na de echo, vertel wat we te weten gekomen zijn. Ik bel mijn verloskundige. En verder, wat nu? Geen idee. Mijn zus vertelt dat een nicht dacht ze ook een kind met een klompvoet had. Mijn nicht spreek ik zelden, alleen op oma's verjaardag, toen oma dat nog vierde. Ik heb haar op facebook, en daar blijft het bij.

2 dagen blijf ik mijmeren. Ik besluit toch mijn nicht te contacten. "Hoi Nicht, hoe gaat het? Een rare vraag, ik meen me te herinneren dat jouw kind geboren is met een klompvoet, hoorden jullie dat ook met de 20 weken echo?"

Mijn nicht kan raden uit welke hoek de wind waait, en haar eerste vraag, jullie ook. Ze schrijft een e-mail van 2 A4tjes vol. Speciaal voor mij, over haar ervaringen, en vertelt me dat haar dochter van inmiddels 2 jaar prima kan lopen, rennen, fietsen, dansen, en alles kan.
Dat mailtje wordt mijn talisman, de hele zwangerschap houd ik me vast aan haar ervaring.

In de zwangerschap extra echo's contact met de kinderorthopeed, en een verhaal over de behandeling, en opnieuw wordt een abortus aangeboden. De ponsetimethode, dezelfde als bij mijn nicht. Een traject van gipsen de eerste maanden, bracen daarna tot een jaar of 4/5. Een lang traject voor de boeg.

Inmiddels is ze anderhalf, ze leert springen. Elke fysieke ontwikkeling had mijn dochter vroeg. Zitten was ze vroeg mee, lopen was ze vroeg mee. Springen is ze vroeg mee. Hoevaak doet ze me nog verrassen met vroege en snelle fysieke ontwikkelingen, ondanks haar klompvoet?