Op naar de verloskundige

28 januari

Wat een geluk, de eerste afspraak met de verloskundige, en niet zomaar een verloskundige, maar de held die mij de vorige zwangerschap er ook doorheen gesleept heeft. Een ontzettend lieve fijne vrouw die eerlijk en oprecht is, maar ook super duidelijk en praktisch. Iets wat ik heel waardeer en waar ik echt veel vertrouwen in heb.

Bizar... Ik wist zo ontzettend goed waar ik aan zou gaan beginnen dacht ik, we hadden het zo ontzettend goed voorbereid, maar met 7 weken (en na meting op de echo 6 weken en 4 dagen) stort ik in.... dit kan ik toch niet, hoe graag ik het ook wil. Ik voel me verschrikkelijk. Ik houd al een week niets binnen en het infuus van vrijdag heeft weinig gedaan. De combi primperan en emasefene zijn ook niet top... dus geen idee hoe ik het vol ga houden.

De verloskundige schrikt, bij hoge uitzondering krijg ik wel infuus (het protocol is eens in de week, maar ik heb vrijdag al gehad en het is nu dinsdag). Ze neemt ook meteen contact op met de gynaecoloog en eerder dan bij mijn zoon wordt alles opgestart. De gynaecoloog overlegt met de diëtiste, drinkvoeding lijkt toch niet genoeg en het gaat sondevoeding worden. Ik had hier voor mezelf al een duidelijk besluit over gemaakt dat als dit nodig was dat ik dit gewoon zou gaan doen, geen gedoe, geen gezeur, mijn zoon heeft dit anderhalf jaar gehad, wat maak ik mij dan druk. Ik sta er dus oprecht achter. Helaas alleen niet poliklinisch, vrijdag opname om de sonde op te starten, maandag weer lekker naar huis, tenminste... dat was het plan....

De dag daarvoor heb ik op mijn werk vertelt dat ik zwanger ben. Wat een nare bedoeling. Natuurlijk was het vorige zwangerschap ook een drama, maar iedereen bleef stil, om akelig van te worden. En stiekem voelde ik misschien toch al wel aan dat ik niet meer terug zou komen.