op naar 2009, op naar geluk (blog 7)

Het is januari 2009. Ik zit thuis, want sta nog steeds als ziek gemeld. Ik begin me erg schuldig te voelen tegenover mijn collega's, maar ik ben er ook nog niet aan toe om weer te gaan werken.

In de eerste week van januari (weet niet meer exact de datum) hebben we een afspraak bij de gyn. ivm controlle van de vroeggeboorte van onze tweeling. ik hoop dat we vandaag te weten komen, waarom het zo mis is gegaan. er is obductie gedaan op de lichaampjes, maar daar is helemaal niks geks gevonden. Alles zag er goed uit bij beide kindjes, ik hoor de arts opeens zeggen; het waren meisjes. Huh..... meteen draai ik me om naar mijn vriend. Hoe kan dit nou? we zagen toch duidelijk een piemeltje en zelfs de verpleging zei dat het naar alle waarschijnlijkheid jongens waren. Beide kindjes hadden een baarmoeder zegt de arts. Als de schaamlippen in ontwikkeling zijn groeien ze eerst helemaal naar buiten, dit is wat jullie aanzagen voor een piemeltje. Ik ben een beetje beduusd, en moet aan de nieuwe situatie wennen. 

Mij hebben ze ook onderzocht en ben weer helemaal goedgekeurd. Als we willen mogen we weer proberen om zwanger te worden. Op dit moment staat ons hoofd er nog niet naar. 

Thuis maak ik een leuk plekje voor onze meisjes, ik heb voor kerstmis een geweldig cadeau gekregen van mijn ouders. de allerlaatste echo's van de meisjes heeft ze laten etsen in glas. Dit heb ik samen met 2 engeltjes, 2 theelichtjes en een lijstje met een prachtig gedicht op onze schouw gezet.

• Jullie
• Te klein......
• om echte baby's te zijn.
• Maar jullie dood.
• maakt het verdriet niet minder groot.
• Jullie waren welkom.
• Jullie mochten komen.
• Jullie kleine mensjes uit onze dromen
• Ook al hebben we jullie niks kunnen geven.
• Jullie blijven voor altijd in ons leven.
• xx Mama en Papa

Na 5 weken thuis zitten, besloot ik om weer te gaan werken. ik begin weer meteen de volle uren. (ik deed de inkoop voor het bedrijf waar mijn vriend en ik werken). Ik meld me als eerste bij mijn leidinggevende, het enige wat hij tegen mij zegt is; wat fijn dat je er weer bent, het is hartstikke druk dus er ligt genoeg werk voor je. hij vraagt nog niet eens hoe het met me gaat. helemaal beduusd ga ik naar mijn werkplek en ga aan de slag. Dit gaat na een paar uurtjes al mis. Veel leveranciers weten niet wat er gebeurt is en vragen allemaal hoe het met de zwangerschap gaat, dit is veel te confronterend. Ook willen veel collega's weten wat er nu precies gebeurt is. Na ongeveer 4 uurtjes loopt de directeur voorbij mijn kantoor, als hij me ziet stopt hij abrubt.  Hij komt mijn kantoor in en vraagt waarom ik al aan het werk ben..... Mijn lippen beginnen te bibberen en ik breek.

Hij stuurt me meteen naar huis, en wil dat ik zeker nog een weekje rust neem. hij belt me aan het eind van de week op om te kijken hoe het met me gaat. Ik ben blij dik weer naar huis kan, het was denk ik toch iets te vroeg. S'middags krijg ik telefoon van mijn leidinggevende. waarom ik in godsnaam naar huis ben gegaan, er is werk zat. Ik heb hem gevraagd contact op te nemen met de directeur... (voor het eerst stoor ik me ontzettend aan hem). 

De week gaat langzaam voorbij, en aan het eind van de week belt inderdaad de directeur. ik vertel hem dat ik niet de hele week alleen wil thuiszitten, maar dat ik ook niet de hele dag geconfronteerd wil worden met het verlies van de tweeling. Hij snapt mij helemaal, en komt met een oplossing. vanaf Maandag begin ik voor halve dagen, en hij creëert zolang een plekje voor mij bij zijn secretaresse op kantoor. En dit werkt, ik begin weer rustig aan. Niemand die me lastige vragen stelt. Ik blijf de eerste 4 weken halve dagen werken en na deze weken verhuis ik ook weer naar mijn eigen plek.

Heel langzaam, beetje bij beetje krabbel ik omhoog. Als februari begint, begin ik tegen mijn vriend over de cryo's (dit zijn ingevroren (bevruchte) eicellen). Ook hij denkt dat we er klaar voor zijn.

Ik bel meteen het AZM op, deze zijn ook akkoord.

In mijn volgende blog lezen jullie alles over onze cryo's