Oops, baby in stuit!

Zoals ik in een eerdere blog liet weten hoe mijn zwangerschap verliep, zal ik nu dieper ingaan op de laatste weken.

De controles bij de verloskundige waren allemaal keurig, mijn bloeddruk was keurig, baby lag mooi ingedaald. Ik sliep het laatste trimester van de zwangerschap allen zo slecht, spanningen, dikke buik en kuitkrampen hielden mij wakker. We hadden het kraambed daarom vlot in huis, kon mijn man boven goed slapen, door mijn gewoel, gezucht en de nachtelijke toiletbezoekjes werd ook zijn nachtrust behoorlijk verstoord. Ik lag 's nachts beneden, goh...wat kan een nacht lang zijn zeg! Maar overdag rommelde ik in en om huis om, en ging 's middags wel eens slapen op de bank, ja... dan lukt het wel! ????

Met 37+1 ging ik 's avonds met mijn man naar de verloskundige. We kregen nog een echo, nog even ons kleintje bewonderen. Verheugd gingen we de spreekkamer naar binnen. De bloeddruk, gewicht (voor mij shokerend) en ligging van de baby is goed, pfoee toch wel een opluchting. Meer voor ons plezier, deed de verloskundige een echo. 

Toen kreeg het gezellige gesprek een wending, mijn man en ik zagen de verloskundige betrekken, ze schrok! Ohjee de paniek slaat meteen toe. Na een poos, voor ons gevoel tien minuten verder, in werkelijkheid minuut, sprak ze uit dat onze baby in stuitligging lag, en al behoorlijk diep in het bekken gedaald. Dus de vorige is er verkeerd ingeschat wat het hoofdje en kontje was. Nadat wij een beetje bekomen waren van de eerste schrik, maakte de verloskundige een spoedverwijzing naar de gynaecoloog. Ik was helemaal in tranen en half in shock, samen met mijn man loop ik de spreekkamer uit, bij de wachtkamer langs, die door ons 'oponthoud' behoorlijk vol was gestoomd, we lopen naar de auto, mijn man rijdt naar huis en een hele lange avond/nacht volgt. Tegen het advies van de verloskundige, ging ik internetten. Vreselijke spookverhalen las ik. De vreugde en nieuwschierigheid had plaats gemaakt voor onzekerheid en angst. De hele nacht heb ik liggen piekeren.

De volgende ochtend kon ik om half negen bellen naar de verloskundige, de spoedafspraak voor de gynaecoloog sou dan in orde zijn. We konden diezelfde ochtend al terecht, gelukkig had mijn man vrijgenomen van zijn werk en kon mee. We hadden besloten onze naasten niet ongerust te maken, dus hielden het voor ons. De gynaecoloog stelde voor om een versie te doen, ook wel draaipoging genoemd. De gynaecoloog zag een goede kans op een succesvolle draaipoging, dat zou een stuitbevalling of keizersnede bespaard kunnen blijven. Dit zou dezelfde middag kunnen, die kans hebben we aangenomen. 

Zonder precies te weten wat een draaipoging precies in zou houden, gingen we 's middags naar het ziekenhuis. De verpleegkundige die ons welkom heette op de kraamafdeling, ging eerst een CTG maken om de hartfrequentie van de baby te controleren, tenminste... ze deed een poging, baby had er niet zoveel zin in, na vijf geduldige minuten zaten de banden en meters goed. Een halfuur lang werd de hartfrequentie bepaald, dat bleek goed, dus groen licht voor de draaipoging. 

De gynaecoloog kwam binnen en keurde de hartfrequentie goed. Ook kregen we uitleg van de procedure. De kans op complicaties waren klein en ik ben niet kleinzerig, dus het bed werd in de juiste positie gezet en de gynaecoloog deed een poging tot draaien, ouch! Dat was tandenbijten, eerste poging is niet gelukt, maar de gynaecoloog zag goede kans op alsnog een poging, baby lag al wel behoorlijk diep in het bekken, maar er was nog genoeg vruchtwater en de baby was niet heel zwaar, dus daar ging poging twee. Helaas, weer niet gelukt, toen was ik er wel klaar mee, het was wel erg pijnlijk en ik werd toch wel wat bang dat er iets met de baby zou gebeuren als ik de procedure door zou zetten.

In overleg met de gynaecoloog werd beslist voor een vaginale stuitbevalling, over zes dagen zou ik bij een collega gynaecoloog op controle komen. Eerst weer een halfuur CTG, daarna lekker naar huis. We kregen een folder mee en ik ging internetten ( ja, kon het weer niet laten) en zag het wel positief in. Als ik weeën zou krijgen, kon ik gelijk naar de kraamafdeling bellen en naar het ziekenhuis komen. We wonen veertig minuten bij het dichtst bijzijnde ziekenhuis vandaan! Dat was al een fijn idee, meteen naar het ziekenhuis komen. Maar in plaats van een poliklinische bevalling werd het een klinische bevalling.

Inmiddels hadden we onze naasten geinformeerd dat we een dwarsliggertje hadden en dat het een stuitbevalling zou worden. De meningen waren verdeeld, vele zagen vooraf al spoken, maar wij bleven bij het besluit.

Met 38+2 alleen op controle naar de gynaecoloog (een veel minder knappe ????), de baby was afgelopen week behoorlijk gegroeid en het begon wat te rommelen. Zijn advies werd een keizersnede. Jeetje, dat was even slikken, maar als een gynaecoloog een keizersnede advisseert, waarom zou ik dan koppig zijn en alsnog een stuitbevalling willen?! De gynaecoloog ging naar zijn secetaresse en kwam terug met een datum voor de keizersnede, overmogen ????! Ze schijnen een keizersnede het liefst in de 38e week uit te voeren, omdat de baby dan nog niet te groot is en de baby nog met gemak uit het bekken te krijgen is. Wow, de datum van de geboorte van ons eerste kindje staat vast. Best wel idee vond ik dat. Ik kreeg nog een afspraak mee voor de anesthesioloog, daar zou ik de volgende dag heen moeten.

Bepakt en bezakt net folders,formulieren en afspraken loop ik naar de auto. Nog half in shock bel ik mijn man op, die aan het werk ik, en vertel hem dat hij donderdagmiddag vader wordt. Hij is ook even behoorlijk van slag en zet dat hij meteen thuiskomt en vanaf nu vrijneemt om er voor me te zijn, wat fijn! Samen de folders over de opname, natuurlijke keizersnede doorgenomen. We hebben een redelijk beeld van wat ons te wachten staat, denken we. Zoals ik eerder schreef, sliep ik super slecht, met de wending tot keizersnede werd dat er nog veel slechter op, slapeloze twee nachten, super moe gingen we donderdag 18 februari 2016 naar het ziekenhuis.

Hoe de keizersnede en opname verliep, vertel ik jullie later!

Xx

Foto: laatste buikfoto, net gemaakt voor we richting ziekenhuis reden. Wat voelde ik me huge!