Onzekerheid, wat een ramp

Over tijd?. Ik weet van mezelf dat ik een korte cyclus heb (24 dagen) en voordat ik het weet zitten we al op dag 28. Zou het dan toch? Nee het zal toch niet, dat zou wel heel snel zijn, ik ben nauwelijks 6 weken gestopt met de pil.
Toch maar een test kopen, en ja hoor, een zeer positieve test! Wow wat zijn we blij, wat zijn we overdonderd, en wat is dit kindje welkom! We zijn er klaar voor! 

Week 6. Ik word gek, ik heb zo ontzettend veel pijn dat ik huilend de verloskundige bel. Officieel heb ik pas mijn eerste afspraak in week 8, maar dit kan zo niet langer. Bang voor een buiten baarmoederlijke zwangerschap.. daar gaat al mijn hoop. Toch is op de echo te zien dat alles goed is, hartje klopt weliswaar nog niet maar dit is nog te vroeg, al maakt het me wel onzeker. 

Ook deze week afspraak met consulent van Moeders voor Moeders, wil graag mee doen om anderen te helpen. Op mijn test komt naar voren dat ik boordevol hormonen zit. Erg positief dus.

Week 7.  Weer gaat het niet goed, weer wordt er met spoed een echo gemaakt en deze keer is er wél een kloppend hartje te zien. Ik ben zo blij, maar ondertussen maakt het me ontzettend onzeker, waarom laat mijn lichaam mij zo in de steek? Waarom heb ik die constante pijn? 

Week 8. Mijn officiële intake bij de verloskundige. Weer krijg ik te horen dat alles goed is met de baby. Ontwikkeld zich naar behoren en groeit goed op schema. Ik ben iets gerustgesteld.

Week 11.  Ik voel me niet goed, ik ben zo onzeker. Ik ben nog nooit in mijn leven zo onzeker geweest als nu. 11 weken zwanger en ik weet niet meer hoe of wat. 
Buiten de pijnen die ik heb (en die gelukkig aan het afnemen zijn) heb ik totaal geen last van kwaaltjes, ik zeg zelfs tegen de mensen om me heen dat ik liever elke dag misselijk zou willen zijn dan dit. Ik voel niks, ik zie niks en ik merk niks. Ben ik dan wel echt zwanger? Verbeeld ik het me niet allemaal? Ik kan er niet op wachten dat mijn broeken niet meer passen. 
Sommige zeggen juist dat ik ervan moet genieten dat ik nergens last van heb, maar hoe kun je genieten als je zo onzeker bent? 

Deze week is ook de termijnecho. De officiële bepaling van de uitgerekende datum. Ik ben zo zenuwachtig, heb de hele nacht niet geslapen van de zenuwen en de onzekerheid. Groeit mijn kindje wel goed? Is alles wel in orde? Klopt het hartje nog? 
Eenmaal aangekomen bij verloskundige barst ik gelijk in tranen uit. Ik geef gelijk aan wat me dwars zit en hoe ik me voel. Gelukkig is de praktijk waar ik naar toe ga een fijne en veilige praktijk. Al vanaf dag één voel ik me prettig hier. 
Al snel wilt ze overgaan op de echo. Ik schrik, ik zie geen hartje meer kloppen maar blijkbaar wordt het bij elke echo moeilijker om te zien. Alles in orde, baby vond het zelfs nog leuk om sprongetjes te maken terwijl ze probeerde te meten. Hij/zij reageerde zelfs op mijn lach, zo mooi om te zien. Het wordt toch echt een april kindje! 
Mijn onzekerheid is een stuk afgenomen, maar zal deze de komende 29 weken nog ooit weggaan?

Ben ik de enige die zo onzeker is? Iemand tips om hier mee om te gaan?