3 jaar geleden
Onzekerheid en het accepteren van jezelf
Zo spannend om de intiemste foto van mijn leven te delen met jullie en het verhaal erachter! Maar of je het nu mooi vind of niet. Zolang ik tevreden ben is het goed. Ik denk dat iedereen wel onzekerheden heeft over het uiterlijk tijdens de zwangerschap? Het kan niet zo zijn dat ik de enige ben.
In mijn jongere jaren ben ik ontzettend erg gepest. In de afgelopen 8 jaar heb ik er nauwelijks last van ondervonden. Maar nu in de zwangerschap komen alle gedachtes en gebeurtenissen weer naar boven. Het ergste wat mij altijd ontzettend heeft geraakt waren de benamingen, zoals varkentje, dikkertje en vetlap. Ja ik had wat overgewicht en dat werd gedeeltelijk veroorzaakt door lichamelijke problemen. Maar ik was niet absurd dik.
In de jaren dat ik lichamelijk opknapte en de operaties ontving die ik nodig had, ging het steeds beter met mij. Ik kon weer sporten en ben in die tijd 8 kg afgevallen (zoals ik al zei, ik was wat dikker (1,68 m en 72 kg) maar niet echt dik) Ik ben sinds die tijd altijd heel erg op mijn lichaam aan het letten en om eerlijk te zijn voel ik mijzelf altijd wel wat te dik. Na mijn miskraam was ik er zelfs van overtuigd dat het mis is gegaan door overgewicht. Hierdoor ben ik extra hard gaan sporten en ik moet zeggen als ik de foto's van toen bekijk zie ik er echt gewoon oké uit.
En toen werd ik weer zwanger! en ondanks de blijdschap heb ik vanaf de positieve test niets lichamelijks meer durven ondernemen uit angst dat het de baby zou schade. Ik ben nu in die 33 weken 14 kg aangekomen en heb er behoorlijk mee geworsteld dat ik dikker werd, zowel bij de buik als de rest van het lichaam. Ik heb er ook echt mee gezeten dat ik van maatje 38 naar 42 ben gegroeid en voelde me dan ook echt een beetje oversized, wat absoluut niet zo is! Diep van binnen weer ik dat, maar het gevoel dat je niet voldoet aan het plaatje en andere je dik vinden blijft knagen. Uiteraard is en blijft het de vraag, wat vind je zelf! Want eerlijk, wat een ander denkt of vind is niet mijn probleem. Als ik mijzelf mooi vind is het allemaal prima, of ik nou maatje 36, 40 of misschien wel 44 heb. Als je zelf tevreden bent en gelukkig in je eigen velletje is het goed.
Afgelopen weekend heb ik mijzelf over het gevoel heen gezet. Mijn lieve vriend roept al vanaf het begin dat ik prachtig ben en hoe verder de zwangerschap vordert hoe mooier hij mij vind. En dus afgelopen weekend stond ik voor de spiegel en dacht ik ineens, hij heeft gelijk. Kijk die prachtige buik eens pronken met ons kleine prinsesje erin. Ik ben prompt in mijn nakie voor de camera gaan staan (ik ben hobby fotograaf) als een prachtige pauw, trots op mijn lichaam. Nu ik de foto's bewerk denk ik alsmaar, hoe kan ik mijzelf niet mooi vinden. Dat je er niet zo uitziet als die modellen van tv, Who cares! Waarschijnlijk worden die vrouwen ook nog eens gephotoshopt.
En nu zie ik in, dat ik prachtig ben zoals ik ben. En voor het eerst in mijn leven, ga ik iets heel persoonlijks delen, mijn prachtige buikje, waar ik o zo trots op mag zijn!