Onze Weg Naar Een Wonder

Dat we graag kinderen wilden, wisten we meteen. Maar dat de weg naar onze droom zo veel hobbels had, dat hadden we nooit kunnen bedenken. Vijf jaar lang bestond ons leven uit ziekenhuisbezoeken, operaties, behandelingen, injecties en hormonen. Met uiteindelijk maar één doel: een kindje.

Na een half jaar proberen was ik nog niet zwanger. Ik trok aan de bel. De huisarts stuurde mij door naar de gynaecoloog voor een controle echo. Die monitorde mijn cyclus en stelde een kijkoperatie voor. Tijdens deze operatie kan hij, als het nodig was, direct mijn eileiders doorspuiten. Nooit zal ik vergeten wat hij zei toen ik bijkwam uit de narcose. ‘Indrukwekkend!’ Uhm, oké? Wat precies? ‘Je hebt zeer ernstige verklevingen in je buik. Een deel van je organen, baarmoeder, eierstokken en eileiders zitten helemaal in elkaar verweven. Diagnose: ernstige endometriose.’ De term kende ik wel, maar associeerde dit met onder andere ernstige buikpijnklachten. Nou, daar heb ik nooit last van gehad. Zodra ik ongesteld werd nam ik een Aleve en kon er de rest van de dag weer tegenaan.

Dat de situatie dus zo ernstig was, hadden we nooit verwacht

Na de diagnose werd ik doorgestuurd naar het VUmc in Amsterdam. Ik kwam terecht bij de endometriose afdeling. Al heel snel merkte ik dat een academisch ziekenhuis een log en stroperige instantie is, wachten op een afspraak bij een specialist duurt tergend lang (zeker als je zwanger wilt worden!). Hier werd ons ook al snel verteld dat de enige optie om zwanger te worden IVF zou zijn. Oké, slik. Maar als snel accepteerden we dit en zijn we vol goede moed de eerste ivf-poging ingegaan. We hadden twee embryo’s. Helaas volgde hier geen zwangerschap uit. Omdat we continu tegen de protocollen in het VU aanliepen wilde ik daar weg. Op diverse fora had ik gelezen dat een kliniek in Düsseldorf zeer goed aangeschreven stond. Door de complexiteit in mijn buik was er maatwerk nodig en geen standaard protocollen. Na één poging hebben wij Amsterdam daarom ook gedag gezegd en zijn we richting Duitsland gereden.

Wat een verademing!

In Duitsland voelde ik mij serieus genomen en niet een ‘extreem en complex’ geval. Bovendien konden we snel starten, iets wat mij als muziek in de oren klonk! Eindelijk werd er doorgepakt. Echo’s om de groei van de eitjes te monitoren kon ik doen bij mijn eigen gynaecoloog in het streekziekenhuis om de hoek. Superfijn, want daardoor hoefde ik niet iedere week diverse keren op en neer naar Düsseldorf. Alleen voor de punctie (die is daar onder narcose) en voor de terugplaatsing. De eerste terugplaatsing was gelijk raak! Eindelijk twee streepjes op de test! Dat moment zal ik nooit vergeten. Wat waren wij blij! Toen ik na een paar dagen weer een test deed, was het tweede streepje helaas bijna niet meer zichtbaar. Een (vroege) miskraam volgde. Dit was een enorm grote teleurstelling. Wat waren we intens verdrietig. Maar hé, ik kon in ieder geval zwanger worden! We waren toch een stapje dichterbij gekomen. 

Diverse puncties en terugplaatsingen volgden. Regelmatig met een positieve test in handen, die helaas binnen 4/5 weken zwangerschap eindigde in een miskraam. Ondertussen had mijn lichaam het zwaar te verduren. De stimulatiehormonen voor de IVF zorgden ervoor dat de endometriose ook steeds werd getriggerd. Dat ik mijn lichaam langzaam van binnen kapot aan het maken was, wilde ik helemaal niet zien. Ik had maar één doel en ik zou dit koste wat het kost bereiken. Opgeven was geen optie. Twee keer belandde ik op de spoedeisende hulp, ik lag te creperen van de pijn en de morfine spuiten werden in mijn been gespoten.

Na zes IVF- pogingen greep mijn arts in Düsseldorf in

Hij stelde een grote schoonmaakoperatie voor waardoor de terugplaatsingen ook meer kans van slagen zouden hebben. Omdat ik het vertrouwen in de Nederlandse artsen niet had, ben ik via een Belgische arts in contact gebracht met een internationale (Franse) top chirurg. Hij werkte in een kliniek in Dubai en in het ziekenhuis van Straatsburg (Frankrijk). Hij bekeek mijn dossier en zag het zitten om mij te opereren. De operatie ging uitstekend en ik heb een week in het ziekenhuis in Frankrijk gelegen. Ze hebben een stuk darm verwijderd en alle endometriose haarden die zoveel pijn gaven weg gelaserd. En dat alles laparoscopisch (kijkbuisoperatie, met alleen drie kleine sneetjes).

Twee streepjes

Na de operatie voelde ik me zovéél beter en sterker. De zevende en achtste IVF-pogingen die nodig waren gingen me veel gemakkelijker af. Bij de achtste poging was het bij de derde cryo opnieuw raak.

Echt blij waren we niet, dit hadden we namelijk al zo vaak gehad. Blij zouden we pas zijn als er een echo met een kloppend hartje rond de 5/6 weken zichtbaar was. Bij 5,5 week kregen we dit langverwachte beeld dan eindelijk te zien. Wat een wonder, een prachtig kloppend hartje, ons meisje zat daar in mijn buik. Zou het dan eindelijk zo mogen zijn? Hoe ellendig de jaren hiervoor geweest waren, hoe heerlijk was mijn zwangerschap. We hebben hier zo ontzettend van genoten! Ik voelde me fantastisch. Op 13 maart 2019 werd na al die jaren eindelijk onze prachtige dochter Féliz (Spaans voor Geluk) geboren. En wat zijn we gelukkig met haar. Al die pijn en moeite is niet voor niets geweest.

Tweede kindje?

Regelmatig krijg ik de vraag of we een tweede kindje zouden willen. Niets liever dan dat! Een broertje of zusje voor Féliz zou onze grootste wens zijn. Nog een keer zwanger zijn, een kamertje inrichten, die magische schopjes in je buik voelen.. heerlijk vond ik dat! Maar we zijn realistisch. De weg om zwanger te worden was uitermate complex en heel zwaar. Zover als we voor Féliz zijn gegaan zullen we denk ik niet nogmaals doen. Gelukkig hebben we nog één embryo in de vriezer. Die willen we uiteraard een keer laten terugplaatsen, maar dan wel als deze roerige Corona-tijden voorbij zijn. Elke dag genieten we van onze prachtige dochter en de tijd die we als gezin met elkaar mogen doorbrengen.