Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Onze tweeling meiden

Ik zag de echoscopist fronsen en ze stelde vragen waar mijn nekharen van overeind kwamen. Dit voelde niet goed. En het was ook niet goed.

Ik kreeg een vroege spoedecho omdat ik bloed verloor. Gespannen zat ik samen met mijn man in de wachtkamer van het ziekenhuis. De gynaecoloog riep ons naar binnen. En na wat vragen, mocht ik gaan liggen. Gespannen tuurde ik naar het beeldscherm, zag het er ook zo uit als bij onze 1e. Ik zag de man ook al gefronst naar het scherm staren. En toen hoorde ik de gynaecoloog helemaal enthousiast zeggen 'ah ziet u, er zijn 2 vruchtzakjes'. Hé? Wat? Wacht! Mijn man hoorde ik nog zeggen 'dat kan niet'! Een beetje verbouwereerd gingen we weer op de stoel zitten. De gynaecoloog vertelde ons dat hij in beide zakjes wel vaag iets zag, maar dat het met een week duidelijk zou zijn.

Een week later gingen we weer heen, zouden er 2 hartjes te zien zijn? En ja hoor, 2 kleine knipperlichtjes. Jemig we krijgen echt een tweeling. 

Het ging allemaal prima, had een paar keer last van zwaar bloedverlies. Maar de kindjes deden het super. Met 16 weken kreeg ik nog een echo, en zoals ik zelf al de hele tijd dacht bleken het 2 meiden te zijn. 

Een paar weken later ging ik met 2 vriendinnen naar de 9 maanden beurs. Na een dag daar rond te hebben gelopen hadden we nog een gratis echo te goed. Ik vroeg de vriendinnen mee naar binnen 'kunnen jullie eens zien hoe een tweeling in de buik eruit ziet'. En daar waren ze in beeld, mijn kleintjes. Toen ze op een gegeven moment naar het andere meisje ging kijken. Stelde ze wat vragen, of ik onder controle stond bij een gynaecoloog. Maar er zat een bepaalde toon in, dat mijn nekharen overeind kwamen. Op mijn 'ja hoezo'? Vertelde ze dat ze bij 1 van mijn meisjes een flinke hoeveelheid vocht in de borstkas zag. En dat het slim zou zijn om contact op te nemen met mijn ziekenhuis. *slik* 

En toen moest ik het nieuws aan mijn man vertellen. Ik kreeg het mijn strot niet uit, omdat ik zo hard aan het huilen was. Ik die nooit huilt, stond keihard te janken met diepe uithalen. Nadat ik hem verzekerd had dat het weer oké was en hij echt niet naar Amsterdam hoefde te racen hingen we weer op. Ik belde naar het ziekenhuis. De verloskundige aldaar ging het gelijk uitzoeken en ging met mijn gynaecoloog overleggen. Hij zou me zo snel mogelijk terugbellen. En daar zat ik dan in de trein terug naar Den Bosch, de telefoon in de hand, bang dat ik de oproep zou missen. 

Uiteindelijk belde de verloskundige mij weer terug, ze hadden alle voorgaande echo's bekeken en daar was niks op te zien. Dan zou het ineens na 16 weken zijn ontstaan. Ze hadden zover dat kon in het weekend alles geregeld dat ik maandag bericht zou krijgen voor een vervroegde 20 weken echo. 

Die dinsdag kon ik al terecht. En onze angst werd bevestigt. Direct werd alles doorgestuurd naar het UMCG en contact met hun opgenomen. We konden gelijk komen. De rit er naar toe was het stil, beiden waren we in gedachten. In Groningen kreeg ik na een uitgebreide echo een vruchtwaterpunctie. Ook werd er bij ons beiden bloed afgenomen om te kijken of er iets 'mis' was in ons DNA. Na 3 dagen zou ik bericht krijgen met de uitslag van de vruchtwaterpunctie. 3 dagen vol spanning. Rond half 4 werden we gebeld er waren geen afwijkingen gevonden. Grote opluchting, maar ja wat was het dan? Ik had voor die donderdag een afspraak staan in Groningen en kreeg daar ook de uitslag van het DNA onderzoek, waar ook niks naar voren kwam. Ze ging ons doorsturen naar Leiden. Die waren daar meer gespecialiseerd in. De volgende dag konden we daar terecht. 

De volgende ochtend vroeg zaten we al in de auto. In Leiden kregen we eerst weer een echo, daarna hadden we een gesprek met een gynaecoloog. Het leek een hydrothorax te zijn.Waarbij ze eerst dachten aan een lymfeklieren defect. Ze wilden graag dat we maandag terug kwamen zodat ze konden kijken of het vocht was toegenomen. Die maandag was het stabiel gebleven en bleek het meisje het ondanks het vocht goed te doen. We spraken af dat ik 2x in de week naar Groningen ging voor controle en mocht er iets veranderen Groningen ons zo door konden sturen naar Leiden. 

De weken verstreken en onze 2 meisjes groeiden goed, het vocht nam niet af maar gelukkig ook niet toe. Op een gegeven moment was het vocht aan de ene kant weg en we wisten niet zeker of het nu allemaal aan de andere kant zat. Aan de ene kant waren we blij dat het weg was daar maar aan de andere kant, wat als alles gewoon verschoven was.

Die week had ik nog een echo staan in het streekziekenhuis met een afspraak voor de gynaecoloog. Bij de echoscopist kregen we een grote schok, hij zag het somber in. Het vocht was dan wel weg, maar de andere kant was wel toegenomen en zag hij dat er vocht was in haar buik en onder de huid. De gynaecoloog bevestigde dat nog eens. Met de opmerking erbij dat ze waarschijnlijk grote afwijkingen zou hebben en of ze het wel zou overleven. Kapot geslagen reden we weer naar huis. Mijn man nam contact op met Groningen. Mijn arts daar was boos, hoe durfden ze dat zo plomp verloren te zeggen. 2 dagen later moest ik weer naar het UMCG en daar zagen we dat het inderdaad was toegenomen. De kant die eerst leeg was, was weer vol en haar hart en longetjes werden verdrukt. Ook was er nu oedeem overal. Ze schrok zelf ook van de toename, en belde snel met Leiden dat het spoed was. We reden snel langs huis om wat spullen te pakken en gaven snel een kus en knuffel aan onze oudste dochter. 

We waren bijna in Leiden, toen ik gebeld werd door het Lumc. Waar we ongeveer waren want dan konden ze alles gereed maken. Toen we gearriveerd waren had ik gelukkig een kamer voor mezelf. Na een ctg, die gelukkig prima was. Werden we meegenomen naar het team. Met een echo keken ze hoe ze precies lag en gingen ze haar via mijn buik verdoven. Nadat ik onder zeil was, maakten ze een incisie en stopte ze daar een holle stalen naald door totdat ze bij ons meisje waren. Het vocht spoot uit de naald toen ze haar aan prikten. Direct werd daar een pigtail drain ingeschoven. Ze namen ook nog 1 liter vruchtwater bij haar af. Met een half uurtje lag ik alweer op mijn kamer. Gelukkig had ik die nacht geen last van harde buiken of vochtverlies. De volgende ochtend kreeg ik weer een echo, om te kijken of de drain zijn werk deed. En wat we toen zagen....

Haar longen waren ontplooit en ook haar hartje was weer op zijn plek. Het vocht was al drastisch verminderd. Het beste scenario ooit. Daar hadden we zo op gehoopt, wauw! Ik mocht weer naar huis. 1 keer in de maand moesten we terug naar Leiden, de rest van de controles waren in Groningen. 

De weken gingen voorbij en de controles waren elke keer goed. Het vocht trok weg. Met 35 weken was ik weer in Leiden, en met de echo konden ze de drain niet vinden. Het zou kunnen dat ze net verkeerd lag, maar de week ervoor konden ze hem ook al niet vinden. De echoscopist ging op zoek naar de drain, en ja hoor daar zagen we hem. Een behoorlijk stuk langer als eerder. De echoscopist keek verder, en we zagen een begin en eindstuk. De drain heeft ze er waarschijnlijk zelf uitgetrokken. Het vocht was gelukkig niet terug gekomen. Maar we wisten natuurlijk niet hoe lang hij er al uit was. We hadden nog een gesprek met de gynaecoloog en we kregen te horen dat ik de maandag erop zou worden ingeleid. Eindelijk een eind datum. Een mooi termijn voor een tweeling die een medische ingreep nodig had.

We mochten zondagochtend bellen of er plek was, zodat we zondagavond er al konden zijn. Het voordeel dat je heel wat kilometers van Leiden woont. Er was plek, gelukkig. Het was rustig op de afdeling en man mocht bij mij op de kamer, na een goede ctg kregen we te horen dat ik om 7 uur naar de verloskamer werd gebracht. Na een redelijke nacht, werd ik om 7 uur naar mijn verloskamer gebracht. En werd het infuus aangelegd. Na een aantal uur werd er een ruggenprik gezet, vanwege ons 2e meisje die in stuit lag. Mocht die na de geboorte ineens verkeerd gaan draaien konden ze ingrijpen zonder dat ik algehele narcose nodig zou zijn. 11 uur vanaf het begin, binnen een half uur en 10 minuten na elkaar kwam eerst het meisje met de drain (A) gillend ter wereld, de drain had ze in haar nek liggen. Ze mocht even bij me liggen en werd toen meegenomen naar een team artsen die al klaar stonden. Mijn man liep met haar mee, maar werd op een gegeven moment opgehaald door een co-assistent omdat hij anders de geboorte zou missen van ons 2e meisje. Zij was gewoon in stuit blijven liggen, en vloog de wereld in. De gynaecoloog kon haar nog net opvangen! Kleiner dan haar zus, maar niet minder aanwezig. Kleine, fijne (P) werd met mij mee naar een kamer gebracht. Terwijl A naar neonatologie werd overgebracht. Tot dusver deed ze het goed, het gaatje was gelukkig dicht. Wel was ze misselijk. En daar bleef ze ook na een spoeling. En kreeg ze een sonde en infuus. De gehoortest en alle onderzoeken doorstond ze relax en alles kwam goed terug. Die woensdag kregen we groen licht om naar het Noorden terug te gaan. A&P gingen naar een streekziekenhuis en ik mocht naar huis. 12 Juli mochten we ze definitief mee naar huis nemen. Het eerste jaar is voorbij gevlogen en wat ben ik trots op ze. A heeft een ruisje bij haar hart, als ze 2 is moeten we terug komen bij de kindercardioloog. En voor de rest doen ze het goed. Ze gaan behoorlijk gelijk op met dingen. En ondanks dat het druk is, geniet ik.

7 jaar geleden

Ja als je alles zo achter zit te lezen, komt het bij mij nog elke keer binnen. Haha ja ondeugend zijn ze wel ????

7 jaar geleden

Ja ze kunnen inderdaad heel veel, gelukkig maar. En dat genieten lukt zeker!

7 jaar geleden

Mooi om te lezen! Vanaf de zijlijn dit alles natuurlijk al meegemaakt maar zo in 1 verhaal wel heftig hoor! Gelukkig zie ik nu regelmatig ondeugende dreumessen voorbijkomen op de foto!

7 jaar geleden

Pff, wat een verhaal! Bedankt voor het delen, zo zie je toch maar weer wat er allemaal mogelijk is en hoe sterk die kleintjes al zijn! Heerlijk genieten van jullie meiden, extra speciaal zijn ze zo toch wel!