7 jaar geleden
Onze speciale kindjes...deel 3
We waren 32 weken zwanger en dachten dat we alles wisten qua de baby zijn afwijkingen...
Met de 32 weken echo bleek in eens dat onze baby ook een hartafwijking had. Ze konden het nog niet duidelijk zien. Maar ze hadden zo'n vermoeden. Elke keer hadden ze ook gezegd 50% van de kinderen met down hebben een hartafwijking. Ze zagen ruis tussen de hartkamers en de boezems in. Ook dit was weer zo'n schok. Dan denk je dat je alles gehoord hebt wat er aan de hand was.
Ook mijn vruchtwater niveau ging nog meer achteruit en de baby bewoog hierdoor steeds minder. Ze wilden 3x daags een CTG doen. Hierdoor had ik zelf de keuze gemaakt van opname. Mijn moeder was die dag mee naar de echo. Ik mocht gelukkig nog even naar huis om mijn spullen te pakken en even rustig de spullen van mijn dochter in te pakken. Ze ging logeren bij mijn ouders, omdat mijn man ook moest werken. Toen mijn man thuis kwam uit het werk zijn mijn moeder en ik nog even naar de winkel geweest even de laatste benodigdheden gehaald. Toen mijn moeder met mijn dochter weg reed in de auto viel de realiteit pas echt te merken. Viel in eens zo'n stilte. Geen gezellig gekwebbel meer in huis en voor hoe lang zou ze gaan logeren...
Die avond moesten we om 19.30 in het ziekenhuis zijn voor mijn opname. Ging als een sneltreinvaart aan me voorbij. Ik kreeg een 1 persoonskamer. Daar was ik ook heel blij mee. Alle kleding opgeruimd in de kast en naar mate de dagen voorbij gleden kwam ik er achter wat ik allemaal niet mee had genomen. Elke CTG bleek gelukkig goed. Maar wat zijn die dagen en nachten lang... zonder mijn man en zonder mijn dochter. Mijn man kwam gelukkig wel elke dag op visite, maar is toch niet het zelfde dan gewoon thuis. Het was een wirwar aan emoties. Ik begon mijn kleine meisje heel erg te missen en kreeg zelfs heimwee naar haar. Maar elke keer als ik even een dipje had werd ik wel goed opgevangen door verpleging die soms een praatje kwamen maken. Na ongeveer een week te zijn opgenomen kreeg ik het zelf erg moeilijk. De heimwee kreeg de overhand en ik moest constant huilen. Heb zelfs gesmeekt of ze de kleine konden halen want ik kon het gewoon niet meer. Dit heb ik zelfs meerdere malen gevraagd tijdens mijn opname, Het was de maandag... Echo tijd. Uit de echo kregen we goed nieuws! Mijn vruchtwater bleek zelfs iets meer te zijn en de metingen van de bloeddoorstromingen waren goed. Vanwege mijn emoties mocht ik op verlof naar huis voor een middag en avond. Ook werd er gesproken over weekend verlof. Dit vond ik zo heerlijk. Even weer thuis... samen lekker tv gekeken en gegeten. Ik heb die dag een fotolijstje meegenomen met een foto van mijn dochter er in en op mijn nachtkastje in het ziekenhuis gezet.
Mijn ouders kwamen af en toe met mijn dochter langs. Konden heerlijk knuffelen, maar elke keer als ze weer weggingen was het dikke tranen bij mijn dochter. Mijn hart brak toen ik dat steeds hoorde en ook ik moest elke keer zo huilen na die tijd. Ik kon me elke keer weer goed herpakken door positief te zijn en te blijven denken aan het doel waarvoor ik was opgenomen. Mijn mooie mannetje. Voor hem was dit het beste.
Toen was het weer donderdag.. weer een echo moment. Hier uit bleek echter dat de doorbloeding wel goed was maar ik had weer minder vruchtwater. Geen weekend verlof meer. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis kreeg ik bedrust opgelegd, maar mocht 3x een kwartier mijn bed uit. De CTG's begonnen ook patroon te krijgen dat de baby toch achteruit ging. Dit maakten ook de echo momenten erg spannend. De maandag brak aan ... weer een echo moment. De baby bleek nog wel gegroeid te zijn maar ook het groei percentage ging achter uit. Weer had ik nog minder vruchtwater. Ik had zelf kenbaar gemaakt bij de doctoren dat ik niet af wilde wachten tot het slecht ging met de baby... want het risico op overlijden was nog steeds aanwezig. De doctoren gingen dinsdag in overleg. De dienstdoende gynaecoloog zou in de loop van de dag bij me komen om verdere uitleg te geven welke stappen we zouden nemen. Wat duren uren dan lang! Rond 22.00uur kwam hij eindelijk langs met het verlossende nieuws! Op woensdag 9 maart 2016 zouden ze de baby gaan halen middels een spoedkeizersnede...
Lindsy83
Wat spannend zeg! Het is zo moeilijk om van huis weg te moeten zijn! Ik moest zelf een paar dagen in het ziekenhuis blijven, maar teon ze het erover hadden dat ik met oud en nieuw daar ook moest blijven brak ik... Gelukkig mocht ik met thuismonitering alsnog 2 dagen daarvoor naar huis en 2 januari is ons zoonjte geboren. Ik ben benieuwd naar je vervolg!