Snap
  • Zwanger

Onze kinderen; Weijde

Na 1 vroeggeboorte en een prachtige zoon was ik weer zwanger. Helaas was het ons weer niet gegund...

Ongeveer 1,5 jaar na de geboorte van Mathias besloten mijn man en ik dat we graag nog een kindje zouden willen ontvangen in ons gezin. We verwachtten dat ik snel zwanger zou zijn (net als bij de vorige 2 zwangerschappen) maar helaas duurde het best lang. Ik heb wel het gevoel gehad dat ik tussendoor zwanger ben geweest maar dat dat eindigde in een miskraam. Ik had namelijk een heel onregelmatige cyclus maar 8 weken tussen 2 menstruatie's was zelfs voor mij abnormaal. Maar zoals altijd sloeg de zwangerschapstest negatief uit. Net toen ik naar de huisarts wilde voor een bloedtest, werd ik heel erg ongesteld. Uiteindelijk na een jaar zat er weer 7 weken tussen mijn menstruatie's en heb ik toch de huisarts maar gebeld. Ik wilde doorverwezen worden naar de gynaecoloog. Voor de zekerheid hebben we toch nog maar een bloedtest gedaan en verrassend genoeg bleek ik zwanger. Dolblij waren we! Ik heb gelijk maar een afspraak gemaakt met de gynaecoloog en bij de eerste echo zagen we al een heel mooi hartje kloppen. De gynaecoloog vertelde me nog wel dat de huisarts me veel eerder had door moeten verwijzen aangezien ik zo onregelmatig ongesteld was en drukte me op het hart dat ik, als ik weer zo'n onregelmatige cyclus zou hebben bij een eventueel volgend kindje, gelijk naar hem moest komen. Dat was wel fijn om te horen. 

Er volgden na die echo nog 3 echo's. 2 bij de gynaecoloog en 1 bij het echocentrum voor de termijnecho. Bij de gynaecoloog was alles goed (ik was bij de laatste echo bij hem 11 weken zwanger), we zagen een mooi levendig kindje en waren dolgelukkig. Toch bleef in ons achterhoofd ons eerste kindje Onsje rondspoken maar dat verdrongen we zoveel mogelijk. 1 op de 3 zwangerschappen eindigt in een miskraam, wij hadden onze portie dus al gehad hoopten we sterk. Met 13 weken en 2 dagen hadden we de echo bij het echocentrum. Een aardige wat oudere vrouw zou de echo doen. Zodra de toner op mijn buik stond en het kindje in beeld was, zette ze de echo stil om te meten. Mijn man vroeg gelijk of ze het hartje had zien kloppen aangezien we daar eigenlijk altijd als eerst naar keken. Ze zou eerst even de lengte vast een keer meten en zou dan het hartje laten zien. "De kleine ligt mooi bij qua groei en dan gaan we even naar het hartje kijken. Het hartje zien we.... het hartje... ik zie geen hartje" zei ze in 1 adem. Waar we stiekem wel een beetje bang voor waren was nu dus weer werkelijkheid. Ons kindje was overleden. Ik weet niet wie erger schrok, de echoscopist of wij maar de sfeer was ineens erg omgeslagen.
Na nog wat metingen bleek dat de kleine waarschijnlijk met 13 weken is overleden, 2 dagen voor de echo dus. Toevallig had Mathias in die nacht een nachtmerrie. Tenminste dat dachten we. Hij riep ons en zei dat er een vlinder op zijn kamer was. Hij was best bang toen. We moesten toen daaraan terugdachten wel even slikken. De echoscopist maakte nog een paar mooie foto's van de kleine die we meekregen. Dat vonden we heel erg lief en fijn. We werden doorverwezen naar de triage afdeling waar een gesprek zouden hebben met de dienstdoend gynaecoloog. Na een uurtje wachten kwam de gynaecoloog ons halen. Hij hoorde met een half oor het verhaal aan (hij had nogal haast leek het wel) en zei toen gelijk: "dan zullen we zo maar een afspraak maken om te curetteren." Natuurlijk hadden wij in de wachtruimte ook al wat overlegd en het eerste wat we zeiden was dat we weer graag ingeleid wilden worden net als bij Onsje. We waren, ondanks het verdriet, zelfs al een beetje aan het plannen hoe we het wilden. Toen we dat zeiden tegen die gynaecoloog verklaarde hij ons voor gek. Een kindje van 13 weken kon niet geboren worden, dat sloeg nergens op curetteren was beter, dan waren we er in 1x maar vanaf. Gelukkig hebben we voet bij stuk gehouden en geëist dat we het verder met onze eigen gynaecoloog mochten regelen. Zwaar geïrriteerd commandeerde hij een zuster dat ze voor ons een afspraak moest maken met onze eigen gynaecoloog. Gelukkig konden we er de volgende dag al terecht. Bij thuiskomst waren onze ouders er ook. Dat was wel heel fijn. Mathias was er natuurlijk ook. Hij had het hele verhaal al een beetje van oma gehoord en gaf mij een dikke knuffel. Wat hij daarna zei zal ik nooit meer vergeten: "nu is de baby weg maar een andere keer komt er wel weer een nieuwe baby hoor mama!" Als een volwassene dat zou zeggen zou ik hem of haar in 't gezicht stompen maar hij bracht het zo lief en het werkte wel troostend voor ons. 

De volgende dag bij onze eigen gynaecoloog kregen we gelukkig te horen dat inleiden heel goed mogelijk was. In tegenstelling tot de eerste, besloten we zo snel mogelijk een datum te kiezen. Het werd 2 dagen na die afspraak, donderdag 3 april. We mochten gelijk naar de afdeling om alles door te spreken. De kraamverzorgster die ons hielp herkenden we nog van de tijd dat Mathias in het ziekenhuis had gelegen. Het werd een gesprek van bijna een uur. We hadden zo'n fijne klik met haar. Omdat we al van te voren hadden doorgesproken wat we wel en niet wilden konden we dat goed aangeven bij haar. Daar stond ze erg van te kijken. Wij hadden echt zoiets van de kleine is nu dood, levend wordt hij/zij niet meer dus we willen genieten van ieder moment wat we met hem/haar kunnen hebben.Misschien was dit ook wel een overlevingsmodus die we hebben aangenomen maar het voelde voor ons niet onprettig. 

Op weg naar huis gingen we een naam bedenken voor de baby. We wilden iets in dezelfde richting als Onsje. Mijn man kwam met Wijde maar dat vond ik niks. Ik moest gelijk denken aan een broek die te wijd was oid. Weide met korte ei vond ik ook niks want in een wei staan koeien. Niet dat ik daar iets tegen heb, ben juist dol op beesten, maar wilde ons wondertje daar niet naar vernoemen. Toen kwamen we op Weijde. Dit kan voor een jongen of een meisje en heeft weer met ons (wij) te maken. Gelijk die dag hebben we alles maar weer doorgesproken met onze uitvaartondernemer. Net als bij de eerste zou hij Weijde ophalen uit het ziekenhuis en naar het crematorium brengen. Die taak vonden wij te zwaar. En ook deze keer wilden we een stolpje met daarin een hartje met de as van Weijde. Zodra we thuis kwamen ben ik begonnen met haken. 1 van de dingen die ik echt graag wilde was namelijk zelf een omslagdoekje haken waar Weijde in zou komen te liggen. In 1 avond was het klaar en heel mijn hart en ziel zaten er in. Dat voelde goed.

Donderdag 3 april om half 9 was het zo ver. Marinda (die aardige zuster) wachtte ons al op en bracht ons naar de kamer. Daar installeerden we ons en rond 9 uur kreeg ik een pil ingebracht die voor de ontsluiting zou zorgen. De avond van te voren had ik al een pil in moeten nemen om de baarmoedermond te laten verstrijken. Waar ik bij de eerste onwijs heb zitten huilen na het innemen (omdat ik me zo schuldig voelde) bracht het nu rust op de een of andere manier. Tuurlijk, ik was verdrietig en stiekem hoop je dat de kleine nog leeft als hij/zij geboren wordt, maar ik was heel realistisch en keek er erg naar uit om Weijde te zien.
Toen de weeën uitbleven kreeg ik nog een pil ingebracht en werd er gezegd dat als er vandaag voor 23 uur niks zou gebeuren, ze de bevalling tijdelijk zouden staken en de volgende dag weer verder zouden gaan. Dat was wel even een domper maar we hielden hoop dat Weijde gewoon die dag geboren zou worden. En inderdaad, rond 4 uur begon ik wat te voelen en wisten we bijna zeker dat we vandaag Weijde te zien zouden krijgen. Regelmatig kwam er een zuster kijken om te zien hoe het met ons ging. Ze kwamen dan op de rand van mijn bed zitten om met ons te praten over hoe we ons voelden. Ze waren allemaal stomverbaasd dat we zo relaxed waren. Ik zat zelf de tijd te doden door te haken. Ik heb 2 eiermutsjes voor Marinda en haar vriend gemaakt (dat vond ze erg leuk). 1 zuster zei nog tegen ons: "jullie mogen best huilen hoor" maar we hadden daar op dat moment totaal geen behoefte toe.
Om 21 uur gaf ik aan dat de weeën nu toch wel pijnlijk werden. De zuster (ook al zo'n aardige vrouw) die op dat moment dienst had bood aan om pijnstilling te geven echter wilde ik het zo proberen. Om 22 uur heb ik toch maar om pijnstilling gevraagd en die kreeg ik in de vorm van een spuit in mijn bovenbeen. Naderhand gezien baalde ik als een stekker dat ik dat toch nog gedaan heb want de zuster was de kamer nog niet af of mijn vliezen braken. We hebben haar meteen weer terug geroepen. Ze zag inderdaad dat het begonnen was en maakte zich net klaar om de kleine op te vangen toen ze gebeld werd. Een vrouw die gebrekkig Nederlands sprak maakte zich zorgen om haar baby. De zuster zei haar dat ze het verkeerde nummer had gedraaid en dat ze de triage moest bellen. Tot 3x toe heeft ze dat gezegd maar de vrouw snapte het niet goed. "verkeerd nummer" zei de zuster nog een keer en hing toen snel op. Wel een beetje bot maar ik riep al dat ik de kleine voelde zitten. Stom genoeg heb ik mijn persdrang in zitten houden tot de zuster had opgehangen maar toen was de kleine er ook in 1 keer persen. De nageboorte kwam ook mooi mee. 

Op donderdag 3 april om 22.10 is Weijde geboren. Er was weer een mooi mandje (net als bij Onsje) en Weijde werd in mijn omslagdoekje gelegd. Deze was veel te groot aangezien Weijde maar 8 cm was maar het was zo mooi om Weijde in dit doekje te zien liggen. We waren dolgelukkig en zo ontzettend trots! De zuster vroeg weer of het wel ging en of we niet verdrietig waren. Ja, we waren verdrietig maar we waren bovenal gelukkig. Weijde was namelijk zo mooi om te zien! Een mooi rozerood huidje, alle nagelbedjes waren te zien en we zagen zelfs door de tere huid de botjes in het armpje zitten. We kregen de mogelijkheid om Weijde bij ons op de kamer te houden maar dat wilden we liever niet. We wilden Weijde herinneren zoals we hem/haar als eerst zagen en we wisten dat hij/zij snel lelijk kon worden. Dat bleek wel toen we na anderhalf uur haar mee gaven om naar de koelcel te gaan. Het armpje was toen al zo flexibel dat we het bij wijze van dubbel hadden kunnen vouwen. Voor mijn man werd een bed bij gereden en nadat we alles nog even hadden doorgesproken zijn we lekker gaan slapen.

De volgende dag kwam Marinda weer. Ze wist even niet goed wat ze moest zeggen toen ze ons zo trots zag zitten en hoorde praten over Weijde. Ze bood aan om Weijde nog een keer te zien en we wilden dat toch nog wel. Mark vroeg of hij mee mocht om Weijde te gaan halen en dat mocht. Eigenlijk niet zei Marinda al "maar dan doe ik wel alsof ik dat niet wist". Marinda heeft nog wat foto's van ons met Weijde gemaakt en toen hebben we echt afscheid genomen. Deze keer moesten we wel allebei huilen. We wisten nu dat we Weijde definitief voor het laatst hadden gezien maar het was goed zo. 

2 dagen na de bevalling heb ik om de zusters te bedanken een taart gemaakt. Het was absoluut niet de mooiste die ik ooit heb gemaakt maar het was goed bedoeld. 
Ongeveer 2 weken na de bevalling kregen we Weijde weer terug thuis en na nog eens 2 weken hadden we een afspraak met de gynaecoloog. Hij had de uitslagen van de onderzoeken bij Weijde. Deze keer was er helemaal niks gevonden wat aanleiding had kunnen zijn. Ook kregen we het geslacht te horen. We dachten dat het een meisje was en hadden onszelf al helemaal bang zitten maken dat we geen meisjes zouden kunnen krijgen maar Weijde bleek een jongetje. Dat was stiekem toch wel een opluchting en na een curettage (een deel placenta was blijven zitten) konden wij weer verder met ons verwerkingsproces. 

Nu anderhalf jaar later ben ik nog altijd blij op alle keuzes die we toen gemaakt hebben al zal het gemis altijd blijven.

*op de foto het mandje en het omslagdoekje waar Weijde in lag.

8 jaar geleden

je verhaal is voor mij gedeeltelijk herkenbaar. Wat bijzonder dat je hebt willen, kunnen en mogen bevallen! Het is toch een heel bijzonder moment wat je samen deelt! Veel geluk voor jou en je prachtige gezin.