Snap
  • Zwanger

Onze kinderen; Onsje

Na een zwangerschap van 15 weken komen we er bij de gynaecoloog achter dat ons eerste kindje is overleden.

Als eerste blogjes zal ik schrijven over onze kinderen.

Om te beginnen bij de eerste; Onsje.

In mei 2010 zijn mijn (toen nog) vriend en ik gaan samen wonen. We waren 3 jaar samen en waren er met 2 jaar samen zijn al over uit dat we jong ouders wilden worden. Toen we net een maandje samenwoonden besloten we om te stoppen met de pil omdat het waarschijnlijk toch nog wel even zou duren voor we in verwachting zouden raken. Ik ben in augustus nog naar de bruiloft van mijn neef in Schotland geweest. Ik was wel erg luchtziek en was de dagen na de heen en terugvlucht ook nog misselijk. Ik had nog niet veel gevlogen en ging er vanuit dat het kwam door het vliegen en het tijdsverschil. Na een week was ik nog zo misselijk dus toch maar even naar de huisarts na een negatieve zwangerschapstest. De huisarts heeft ook nog getest maar kwam ook met een negatieve test terug. Daarom dacht hij aan een verstopping in mijn darmen en schreef me medicijnen voor. Na een dag of 9 medicijnen was er nog geen verbetering dus ben ik weer terug gegaan. "Ben je echt niet zwanger?" vroeg de huisarts en weer volgde een test. Toen deze ook negatief was moest ik bloed laten prikken om te kijken of ik iets aan mijn schildklier had of een maagzweer. Voor de zekerheid liet hij ook op een zwangerschap prikken maar hij ging uit van een maagzweer. Ik had me ondertussen ziek gemeld op mijn werk, zo ziek voelde ik me. Op een maandag kwam mijn man uit zijn werk en rond een uur of 5 werd ik gebeld. De huisarts met de uitslag van de bloedtesten. Ik bleek toch zwanger. Ik was verbaasd maar dolgelukkig. Mijn man barstte in tranen uit. Ik bleek al een week of 7 te zijn dus snel een afspraak gemaakt met de verloskundige. Zij plande een datum voor de termijnecho. Ik bleek toen 10 weken en moest na 2 weken terug komen voor een nekplooimeting. Met 12 weken 5 dagen had ik de nekplooimeting. Helaas mocht mijn vriend van zijn baas niet mee deze keer. De kleine lag goed te stuiteren en de nekplooimeting was goed. We hadden toen sterk het gevoel dat het een meisje werd en hadden al 2 namen bedacht; Britt en Marelinde. We besloten om met de bevalling te kiezen welke naam het beste bij ons kindje zou passen als het een meisje zou zijn.
Omdat ik een voorloper op schisis heb, wilde de verloskundige dat we even naar de gynaecoloog zouden gaan om te kijken of met de kleine alles goed was. Op dinsdag 26 oktober kwamen we terecht bij een hele aardige gynaecoloog. (Eerder die week was ik d.m.v. chocoladeletters ten huwelijk gevraagd weet ik nog) We waren opgewekt en nieuwsgierig naar de kleine.Ik mocht plaats nemen voor de echo en we straalden toen onze kleine in beeld kwam. Dat geluk was echter maar tijdelijk want al snel zei de gynaecoloog "Er klopt iets niet..." en dat was letterlijk en figuurlijk zo. Op de echo was er geen kloppend hartje te zien. Ons kindje was overleden. Gelijk onderzocht de gynaecoloog ons kindje terwijl wij steun bij elkaar zochten. Ik kon het nog niet helemaal bevatten, dat kwam pas toen we even apart mochten zitten om een beetje bij te komen van de klap. Daarna kregen we van de gynaecoloog te horen dat ons kindje waarschijnlijk nog in de 12e week is overleden (dus na de echo 12 weken en 5 dagen) en kregen we de keus of we het kindje wilden laten curetteren of dat we een "gewone" bevalling wilden. Bij het eerste konden ze geen onderzoeken bij de kleine meer doen en bij de 2e wel. Daarom kozen we voor de bevalling. We maakten een afspraak voor de een vruchtwaterpunctie de volgende dag. Toen ik klaar ging liggen voor de vruchtwaterpunctie verwachtte ik stom genoeg nog dat het hartje nu wel zou kloppen, dat de kleine ons allemaal voor de gek had gehouden. Natuurlijk was dit niet zo en dat was toch weer een kleine teleurstelling. Na de punctie maakten we een afspraak om in te leiden. Ik wilde het de week erop pas omdat ik eerst nog afscheid wilde nemen van de kleine.
Op dinsdag 2 november werd ik half 9 op de verloskamers verwacht. Ik was erg nerveus omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Wel hadden ze me verteld dat ik net als bij een voldragen baby heftige weeën zou kunnen krijgen. Om 9 uur kreeg ik een vaginale pil die de bevalling op zou wekken. (Ik weet nog dat de gynaecoloog die deze plaatste erg knap was. Is best lastig om dan met je benen wijd te gaan ;) ) De zuster zei doodleuk dat het wel een dag zou kunnen duren voor ons kindje er was. Met een zucht kroop ik weer onder de lakens en zocht wat afleiding. Om 10 uur voelde ik wat krampen die ik wel eens had als ik ongesteld was. Dit was nog goed te doen dacht ik nog. Om half 11 braken mijn vliezen en kwamen er bloedproppen in mijn bed. Ik belde de zuster die mij een netonderbroekje gaf om aan te doen. Lachend liep ik naar de wc en vroeg mijn man het fototoestel te pakken want dit was toch wel een foto waard. Op de wc voelde ik nog een stolsel zitten en perste die er nog even uit voor ik op de foto zou gaan. Dit stolsel was echter wel erg groot. Ik wierp een blik in de po en zag dat het stolsel  een gezichtje had. Om 11 uur is ons kindje geboren. Ik belde de zuster die het niet wilde geloven tot ze in de po keek. Ze had nog nooit zo'n snelle bevalling gezien voor het aantal weken zwangerschap. We noemden ons kindje Onsje. We hadden namelijk al een paar keer een grapje gemaakt tijdens de zwangerschap over dat we straks een onsje van ons meer hadden en omdat we niet zeker wisten of het een jongetje of een meisje was en dus een onzijdige naam wilden. Helaas wilde de placenta niet komen (ook niet na het duwen op mijn buik waardoor mijn man geen kersenvlaai meer lust hihi) en dus werd ik gecuretteerd. Van te voren kregen we ons kindje nog even heel kort te zien. Het kindje was 8cm lang en wat bruinig omdat het al zo lang in mijn buik zat terwijl het al overleden was maar verder zat alles erop en eraan. Oke ze had nog geen haar of nageltjes maar al wel nagelbedjes. Onsje werd in een klein rieten mandje gelegd waar wat vrijwilligsters een matrasje en een dekentje voor hadden genaaid. Dat was wel heel fijn want voor zo'n klein kindje hebben ze natuurlijk geen kleren en je kindje bloot laten liggen is ook niks.De begrafenisondernemer regelde dat ons kindje werd opgehaald in het ziekenhuis en gecremeerd werd. Mijn vriend wilde het niet meer zien en wilde ook niet dat familie het zou zien. Ik heb van het laatste wel spijt van want naast de foto's hebben de opa's en oma's hun eerste kleinkind nooit gezien. Op vrijdag 5 november rond een uur of 11 begon ik vanuit het niets te huilen. Er was geen enkele aanleiding en ik kan me niet herinneren dat ik ooit zó gehuild heb. Ik was compleet van streek en zelfs mijn man was ten einde raad omdat hij me niet getroost kreeg. Pas om een uur of 7 was ik redelijk uitgehuild en moe, doodmoe. De volgende ochtend kregen we een telefoontje van de begrafenisondernemer dat de dag ervoor ons kindje om half 11 gecremeerd was. Nu viel die huilbui op zijn plek, onbewust heb ik geweten dat ze gecremeerd werd.
Na een week of 2 hebben we de assieraden en de as opgehaald bij de begrafenisondernemer. Nu was ons gezin weer compleet en na de uitslagen van de gynaecoloog konden we verder met verwerken. Er was gelukkig niets erfelijks gevonden. Wel bleek uit bloeduitslagen van mij dat ik voor het eerst herpes had gekregen (een vaginale variant) Ik heb hier totaal geen last van gehad maar omdat ik er nog geen antistoffen voor had, had de kleine het ook niet. Een paar jaar later werd ons ook nog verteld dat ze mogelijk een open ruggetje had. Uit de uitslagen bleek ook dat ons voorgevoel klopte, ons kindje was een meisje.

Nog iedere dag denk ik aan ons eerste kindje en mis ik haar enorm. Met dat gemis leer ik steeds beter leven maar makkelijk wordt het nooit. Ik heb het ook erg moeilijk gehad met het feit dat zij voor de wet nooit bestaan heeft terwijl wij al zo'n band met haar voelden.

In het hartje onder het stolpje zit de as van Onsje (zie foto). Op het hartje staat haar naam en geboortedatum gegraveerd.

8 jaar geleden

Verschrikkelijk voor jullie. Mooi dat je er over schrijft. Het is toch vaak een onderwerp waar we het niet teveel over hebben. Onze miskraam was bij 7 weken wat het wel anders maakt. Van tijd tot tijd sta ik erbij stil en denk dan aan ons eerste kindje om me vervolgens gelukkig te prijzen met onze dochter die er daarna wel mocht komen

8 jaar geleden

Ja de band was er al heel sterk inderdaad.

8 jaar geleden

Koude rilling & tranen over mijn wangen, word er een beetje stil van, maar dit heb je wel zoo mooi verteld! Het greep me echt! & hoe mooi om te zien dat er al zo een band was!

8 jaar geleden

Ja was inderdaad even heftig. Onsje was 8 cm groot en alles zat er al op en aan. Ze had alleen nog geen haartjes en nageltjes maar het nagelbedje kon je al wel zien zitten. Ze is uiteindelijk in een klein rieten mandje gelegd en vrijwilligsters van het ziekenhuis hadden een matrasje en een dekentje gemaakt. Dat laatste voelde wel heel fijn. Ze lag nu tenminste niet bloot.