Onze 5e zwangerschap..loopt deze nu eindelijk goed af?

En daar zaten we dan weer thuis...met een echo foto van een vlekje in mijn baarmoeder en 5.1 wkn zwanger. Zonder hartactie, dus een week later moesten we terug komen voor een nieuwe echo en dan zou het hartje eigenlijk zichtbaar moeten kloppen..zo niet dan zou het waarschijnlijk de 5e x zijn dat het mis was.. Na 5 jaar ziekenhuizen en allerlei behandelingen en elke maand de hoop en het wachten zou je denken dat weer een weekje wel te doen moest zijn. En ik probeerde uit alle macht om me niet blij te voelen of me te hechten aan dat kleine rondje in mijn buik.. Maar zoals ik in mijn vorige blog al zei: dat gebeurd vanzelf... Ik wilde dat niet, moest mezelf beschermen tegen een nieuwe teleurstelling! Natuurlijk deed ik die week nog een aantal testen en bleef ik angstig na elk toilet bezoekje in de wc pot kijken of ik geen bloed verloor. En eindelijk kwam die dag dan dichterbij en voelde ik me toch ook echt wel zwanger en moe. Maar zo voelde ik me ook bij de miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik probeerde het de laatste dagen van me af te zetten, toch leek het eeuwig te duren voordat ik weer in die stoel mocht plaatsnemen voor de 2e echo! 

Maar die dag kwam eindelijk en vol spanning gingen we weer naar het ziekenhuis, gelukkig waren we snel aan de beurt en mocht ik weer in die stoel gaan zitten... ik werd er misselijk van zo gespannen was ik en zag het ernstige gezicht van mijn man Dave..die al haast geen hoop meer durfde te hebben dat hij na 5 jaar toch misschien vader zou gaan worden... En toen sprongen die vragen door mijn hoofd... " al is het nu goed..wat zegt dat over het verdere verloop van de zwangerschap?" "Wat als het alsnog over een paar weken misgaat?" Pfff...nou ophouden, dacht ik...eerst maar eens nu bekijken en dan dag voor dag.. we hadden bij alle zwangerschappen nog geen kloppend hartje gezien..zo ver waren we nooit gekomen.. behalve de 9 wkn zwangerschap toen het vruchtje in mijn eileider zat..maar natuurlijk ook toen geen kloppend hartje.. 

De arts vroeg me te ontspannen...ja makkelijker gezegd dan gedaan! Maar daar kwam dan beeld op de monitor, we zagen vrij snel het vlekje weer in de baarmoeder, het was duidelijk wat groter dan vorige week.. Ik hield mijn adem in en kneep mijn ogen even dicht..totdat de fertiliteitsarts zei: het is duidelijk gegroeid maar ik zie nog geen hartactie........ neeeee....ik kon mijn tranen niet bedwingen..... ze rolden over mijn wangen en ik keek naar mijn aangeslagen man waarbij ook de tranen in zijn ogen sprongen.. Nog niet helemaal de hoop verliezen, zei de fertiliteitsarts. Het kan nog komen..we kijken over 3 dagen nog een keer.. Als er dan geen hartje te zien is, dan zit het echt niet goed....

En toen stonden we voor de zoveelste keer weer verward buiten het ziekenhuis...weer wachten..en we verloren ondertussen toch echt wel het kleine sprankje hoop wat we nog hadden.. We dachten dat die week ervoor lang duurde, nu leken die 3 dagen toch zeker net zo lang! En gingen we met lood in onze schoenen opnieuw richting het ziekenhuis na de gruwelijke 3 dagen. Ik was 6 wkn en 4 dagen zwanger. Het hartje moest nu te zien en te horen zijn, anders werd het onze 4e miskraam en het 5e kindje wat we verloren..helaas voelde het voor ons al een beetje verloren...

Met tegenzin klom ik weer in die stomme stoel, want was bang voor wat we te horen zouden krijgen....ze zocht even, en het bleef e en stil...toen lachte ze ineens voluit: jaaaa het hartje klopt en het is goed gegroeid!!!  

Hè? Echt?? Ik kon het niet geloven en mijn man stond te janken van geluk... ze liet ons meteen heel kort het hartje horen, en ook rolden nu bij mij de tranen over mijn wangen..Deze keer van blijdschap..Want zo ver waren we nog nooit gekomen! Hoe het dan ook verder zou gaan...we liepen weer met een lichtpuntje hoop en een paar geweldige echo foto's van ons groeiende ukje en de hartslag vastgelegd naar buiten... wauwwww! Dubbele gevoelens...nog steeds angst..want het was pas 6.4 wkn...maar met nieuwe HOOP!!