Onverwachts zwanger door de pil heen

Ik weet het nog als de dag van gister. Het was maandag 8 april 2019 (ik ben dan 26 jaar oud), mijn autismebegeleidster was net weg en er knaagde iets aan mij. Mijn menstruatie bleef al ruim een week uit, terwijl ik in de stopweek van mijn pil zat. Het duurde soms wel 2 of 3 dagen, maar een week? Nee, dat was nog nooit gebeurt. Meer als een soort van bevestiging voor mijzelf dat ik heus niet zwanger kon zijn, kocht ik een zwangerschapstest. Bij thuiskomst ging ik eerst nog even met onze 4 maanden oude pup Lucy naar buiten voor een wandelingetje. Zij werd opgeleid tot psychosociale hulphond voor mij, dus ik oefende nog wat basisvaardigheden met haar en ging weer naar huis. We woonde toen twee hoog, dus hup, Lucy op mijn arm en de vijf trappen op naar boven. Bij thuiskomst lag daar die test nog. Geen idee hoe zo'n ding werkt, dus eerst maar even de gebruiksaanwijzing gelezen, plasje gedaan en het strookje in het potje, nu was het wachten..

Al vrij snel kwamen er twee streepjes. Weer in de gebruiksaanwijzing kijken, wat betekenen twee streepjes? Zwanger.. 'Nee, dat kan niet, deze test klopt niet.' Was mijn eerste gedachte. Het was de goedkoopste test die ik kon vinden, dat hij positief was, was onmogelijk, 'het lag vast aan de test'. Toch heb je dan zo'n twijfelachtig gevoel. Alles in je zegt dat het gewoon niet kan, hoe groot is de kans nou dat je zwanger wordt door de pil heen? 0,1% dacht ik? Dus nee, het was niet onmogelijk. Ik ging naar de winkel, en kocht nog maar twee testen, dit keer de duurste, en nog een willekeurige voor de zekerheid. Bij thuiskomst werd Lucy nogal zenuwachtig van mij. Ik denk dat ze aanvoelde dat ik onbewust ontzettend gespannen was. Beide testen deed ik in één keer. 2-3 weken zwanger zei de ene test, de andere test gaf weer 2 streepjes. Ik weet niet hoelang het duurde voordat ik mijn mobiel pakte om mijn autismebegeleidster te appen, maar dat was wel het eerste wat ik deed.

Ik had ook een vaste relatie en woonde samen met mijn vriend (de vader), hij was aan het werk. Volgens mij verstuurde ik een vrij kort appje naar mijn begeleidster, met de vraag of ze toevallig tijd had om nog even langs te komen, en dat het dringend was. Nou was dat misschien niet het meest verstandige appje, want de laatste tijd zat ik helaas veel in crisis, dus waarschijnlijk had ze gedacht dat het weer helemaal niet goed ging.

Ze kon gelukkig vrij snel komen. Toevallig had zij niet veel eerder verteld dat ze zwanger was, dus ze was nog nauwelijks over de drempel van de voordeur, of ik zei al 'Ik ben óók zwanger, maar dat kan helemaal niet, dus het klopt vast niet.' Verder weet ik nog vrij weinig van ons gesprek. Opeens kwam alle spanning eruit en kon ik alleen nog maar huilen. Mijn begeleidster is bij mij gebleven tot mijn vriend thuis kwam, samen vertelde we het hem, waarbij hij de meeste rustige en fijne reactie kon geven die er is. En ook zo heerlijk nuchter!

De volgende dag kon ik bij de huisarts komen, daar weer twee testen gedaan (de eerste bleek over datum, dus ze wilde het wel zeker weten). Ik was overduidelijk zwanger. Vanwege mijn psychische problematiek werd ik wel meteen doorverwezen naar het ziekenhuis, daar zou ik onder controle komen van een gynaecoloog. Twee dagen later moest ik mij daar al melden voor een eerste echo. Ik kreeg een inwendige echo, maar het enige wat ze zagen waren wel tekenen op dat ik zwanger was, maar er was geen vruchtje te zien. Ze dachten aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.. De dagen daarna moest ik mij elke 48 uur in het ziekenhuis melden voor bloedonderzoek en een echo. Uiteindelijk werd op de maandag, een week na de eerste test een vruchtje gezien. Ik was écht zwanger, en ik was dolblij!

Vanaf toen ging er een knop om. Nu MOEST ik wel goed voor mijn lichaam gaan zorgen, ik moet voor het leven kiezen. Niet alleen voor mijn eigen leven, maar ook voor het leven van ons kindje. Want er groeide gewoon een kindje in mij!

Voor het leven kiezen was niet zo vanzelfsprekend voor mij. Sinds mijn twaalfde kamp ik met depressies en suïcidaliteit, jarenlang had ik een ernstige eetstoornis, ik was gediagnosticeerd met cPTSS (een Posttraumatische Stressstoornis) en ik wist pas net dat ik ook een Autisme Spectrum Stoornis had. Na jarenlang kliniek in, kliniek uit te zijn gegaan, tientallen behandelingen en therapieën gevolgd te hebben, een halve apotheek aan medicatie geslikt te hebben, zou ik mama worden.

Twee weken voor dit nieuws lag ik nog op de Intensive Care, vastgebonden aan een bed, om gedwongen medicatie toegediend te krijgen dat mij in leven zou houden. Mijn hele zwangerschap ben ik bang geweest dat die opname en wat daaraan vooraf is gegaan schade toegebracht zou hebben aan mijn ongeboren kindje. Ik zou toen ongeveer 3 weken zwanger geweest zijn, mijn gynaecoloog verzekerde mij dat dit echt geen gevolgen zou hebben op de gezondheid van ons ongeboren kindje. Ik denk dat ik zelf pas iets geruster werd na de 20-weken echo. Die zag er helemaal goed uit. Ons kindje groeide goed, het werd een meisje! Mijn zwangerschap verliep redelijk goed, op 1 opname tussendoor na, want ik bleek een blaasontsteking te hebben, waarvoor ik antibiotica via een infuus moest krijgen (en ze erachter kwamen dat ik draagster was van de GBS-bacterie), omdat ik te misselijk was om de antibiotica zelf binnen te houden. Maar ik zorgde goed voor mijzelf. Ik at goed, ik zorgde voor voldoende beweging op een gezonde manier, en ik voelde mij mentaal zelfs beter dan OOIT!

Vanaf week 25 werd het wel zwaarder. Ik had erg veel rugklachten en lag 's nachts huilend in bed van de pijn. Daarnaast waren we druk op zoek naar een oplossing voor een woning. Wij woonde twee hoog, met een jonge pup in huis die de trappen opgetild moest worden (ik kon dat niet meer op een gegeven moment), en hoe moet dat dan straks met een kinderwagen, en de ruimte in ons kleine appartementje met ook nog een hond en twee katten? Het gaf een hoop stress. Maar uiteindelijk kregen we een prachtige huurwoning aangeboden. Een eengezinswoning, mét tuin. Geen trappen meer op om binnen te komen! Dit was top. Met 31 weken zwangerschap zijn we verhuisd. Helaas stortte ik daarin mentaal in.

Alle spanning leek te veel. Een verhuizing, naar een nieuwe stad, niet ver weg, maar toch, ik was er niet bekend. Een pup die inmiddels in de puberteit zat, nog volop in haar opleiding tot hulphond, wat veel tijd en energie kost. Het nieuwe huis inrichten, en de laatste loodjes van mijn zwangerschap die fysiek ook steeds zwaarder werd. Het was gewoon te veel voor mij om mentaal te kunnen verwerken. Door mijn Autisme vind ik de kleinste veranderingen al lastig en kosten deze veel energie en tijd om eraan te wennen. Laat staan deze grote veranderingen, en ook nog eens het zicht op het krijgen van ons kindje, met alle veranderingen die daar weer bij horen. Het voelde alsof ik overspoeld werd, en steeds verder weggezogen werd. De laatste weken van mijn zwangerschap waren daarom erg zwaar, ik werd heel erg depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ik kon alleen maar denken 'ik kan dit niet!'. Met 37,5 week zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik al 5 volledige dagen niet had geslapen. Mijn lichaam raakte uitgeput. Ik moést tot rust komen en slapen, om aan te sterken voor de bevalling. Gelukkig heb ik toen met behulp van medicatie kunnen slapen, waarna ik met 38 weken zwangerschap ben ingeleid.

Over de bevalling en hoe het daarna verder gaat, kan je in een volgende blog lezen.

Liefs, Manèl

Wil je mij volgen op Social media? Dat kan!

Instagram: @Livingmanel

Youtube: Ik vlog over mijn dagelijks leven als mama met autisme.

https://www.youtube.com/c/ManèldeSwart