Ons verhaal vanaf het begin

Onze zwangerschap voelt als de dag van gisteren.

Op vrijdag 1 november had ik nog steeds geen menstruatie terwijl ik normaal een goede cyclus had.
In de vroege ochtend maar een zwangerschapstest in de kast genomen.
Hoera, we waren in verwachting.

Naar een aantal weken mochten we eindelijk naar de verloskundige.
Met volle overtuiging kon mevrouw ons vertellen dat we in verwachting waren van een tweeling.
Nogal in verwarring maar met veel vreugde gingen we naar huis met het leuke nieuws.
Natuurlijk was iedereen wel een beetje verbaasd maar heel blij dat verder er alles prima in orde uitzag.

Door de zwangerschap van een tweeling moesten we behandeld worden in het ziekenhuis door de gynaecoloog.
Ook bij deze echo was alles prima in orde en werd beaamd dat er inderdaad twee mooie wondertjes in de buik groeiden.

Tot de 20 weken echo zeiden ze allemaal wel dat het er prima uitzag. 
Zelf merkten we wel dat mijn buik niet echt groeiden maar, als antwoord kreeg je dan 'je bent zelf ook niet zo heel groot'.

De 20 weken echo werd uitgevoerd en gelukkig zat alles erop en eraan. 
Maar omdat we een monochoriale zwangerschap hadden moest er een gespecialiseerde gynaecoloog de echo de volgende dag opnieuw uitvoeren.
En zeg nou zelf, wie vind het nou erg om twee keer naar je wondertje(s) te mogen kijken.

De volgende dag netjes op controle bij de gynaecoloog.
Alleen kregen we deze keer te horen dat meneer bang was dat we het TTT syndroom bij ons zouden dragen. 
We zaten net op het randje wel of niet. 
Om dit goed in de gaten te houden moesten we 1 keer per week op echo controle. 
Met veel spanning en onwetendheid gingen we naar huis. 

Alle echo's zagen er prima uit en zo kwamen we aan bij week 24.
Zoals jullie misschien wel weten kunnen ze vanaf week 24 meer zeggen over de toestand van de kinderen.
Bij ons zag het er helaas niet zo prima uit. 
Uit de metingen bleek dat de kinderen veel achter lagen qua groei. 
Hierdoor werd ik doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis met de woorden 'neem uw spullen mee, het kan zijn dat u wordt opgenomen'

Met een brok in mijn keel ging ik naar het ziekenhuis, gelukkig kreeg mijn man vrij van werk en konden we samen gaan. 
Hier vonden de artsen de groeiachterstand wel meevallen.
De kinderen lagen inderdaad achter op schema maar niet zo zeer dat ze per direct eruit gehaald moesten worden. 
En we mochten natuurlijk mee naar huis met de voorwaarden dat we twee keer per week terug kwamen voor een dopler onderzoek. 

1 april (helaas geen grap) was ik 25 weken zwanger en werden we opgenomen in het ziekenhuis.
De gynaecoloog vond dat de uitslag van de dopler zo slecht was dat ik mijn rust moest krijgen. 
Met een brok in mijn keel werden we gebracht naar de afdeling. 
Gelukkig deelde ik de kamer met een leuke meid maar al snel werd ik overgeplaatst naar een eenpersoons kamer. 
Achteraf bleek dat ze dat altijd doen bij mensen die een keizersnede krijgen.

Daar lag ik dan, dag in dag uit. 
Gelukkig had ik wel leuke buren om mee te babbelen en natuurlijk kreeg ik ook regelmatig bezoek.
Voor mijn man was het natuurlijk ook een fulltime job.

Aangezien hij moest werken (zoals iedereen) en vanuit het werk iedere dag naar het ziekenhuis kwam.
Ook hij was op een gegeven moment op en hebben we besloten dat hij best vanuit werk naar huis kon. 
Vaak ging hij van werk uit naar huis als we wisten dat ik bezoek kreeg.
Zo had hij ook nog een avondje even voor zichzelf.
Zelf vond ik het ook wel eens heerlijk om gewoon geen bezoek te krijgen maar lekker douchen, pyjama aan en naar bed te kunnen gaan.

Tussendoor vielen ook nog de Paas dagen. 
Mijn lieve man wilde als verassing regelen dat ik met eerste Paasdag even een paar uurtjes weg mocht.
Maar onze dokter vertelde dat het risico vol was omdat we een gecompliceerde zwangerschap hadden en het helaas kon gebeuren dat misschien een kindje zou overlijden. 
Maar gelukkig hadden de artsen besloten dat ik de Paasdagen overdag naar huis mocht als de ctg er in de ochtend goed uitzag.
Ik moest in de avond om 20.00 uur terug zijn voor een nieuwe ctg. 
Maar ook deze dagen waren goed verlopen. 

Zo hebben we de zwangerschap weten te rekken tot week 30.1

** mijn volgende blog gaat over d-day**