Ons verhaal, hoe het begon en hoe het startte

Nu ff ruim 2 jaar geleden..toen besloten wij samen dat het wel eens tijd was voor kindjes, maar om heel eerlijk te zijn, was de wens er al eerder, maar dan was het weer mijn baan die in de weg zat, dan was het weer mn nieuwe baan die in de weg zat..want wees nu eerlijk, als je net ergens bent begonnen met werken, hebben ze liever niet dat je meteen zwanger bent.. en daarna was het weer de verhuizing en de verbouwing wat ons tegenhield om het te gaan proberen.

Vervolgens hadden wij nu dus ff ruim 2 jaar geleden besloten om toch de stap te nemen, want een excuus konden we toch elke keer wel verzinnen, maar de drang naar ouderschap werd alsmaar groter en groter.

Vervolgens werd mijn contract niet verlengd bij mijn nieuwe werkgever, OW HELP wat nu?!!

Ik had gelukkig een reddende engel welke mij een baan aanbood en het ook nog eens niet erg vond dat wij met kinderen "krijgen" bezig waren.

Maar de tijd streek voorbij en ineens dachten wij na een jaar gewoon lekker ons ding te doen, dat het jaar wel erg snel voorbij was gevlogen en volgens onze agenda waren wij dus al een jaar bezig, maar elke maand werd ik toch weer ongesteld, in de eerste instantie denk je er niet veel van en denk je ach..het duurt wel bij meer mensen lang..toch? ja? niet? 

Nee dan toch maar even langs de huisarts, want ja er zal toch niks mis zijn met ons? Deze stuurde ons naar het ziekenhuis voor een afspraak met de gyneacoloog, deze beste man constateerde dat er niks mis was met geen van ons beiden en wist ons te vertellen dat wij het samen makkelijk konden zonder hulp, maar mocht het niet lukken na 6 maanden, dan moesten we toch maar even langskomen.

De 6 maanden verstreken als sneeuw voor de zon en voor wij het wisten zaten wij in de MMM (medische malle molen) We mochten beginnen met IUI dat is een behandeling voor IVF. 

Dus daar ga je dan, met de spuiten en hormoontjes naar huis, 7 dagen lang moesten we spuiten, elke dag om dezelfde tijd naast mijn navel, mijn man was zo sportief dat hij het voor mij deed, want dat zelf spuiten zag ik niet zo zitten. Na de 7 dagen spuiten gingen we weer naar het ziekenhuis, naar de fertiliteitsarts voor een inwendige echo, heeft het gewerkt? of juist te goed? we gaan het meemaken.

Het heeft gewerkt, maar iets te weinig, maar evengoed ging de hele behandeling door, want "niet geschoten is altijd mis", dus diezelfde dag mochten wij het hormoon spuiten met het HCG hormoon (met dank aan Moeders voor Moeders), dat ging bij ons niet helemaal goed..ik ben het type: bij mij gaat er altijd datgene mis wat er bij een ander nooit misgaat, dus mijn flesje brak..in honderden stukjes...PANIEK!! gelukkig mochten we naar het ziekenhuis en stond er iemand (in haar eigen tijd) klaar met de spuit welke ik nodig had.

2 dagen later was de inseminatie, God wat was dat spannend zeg! zal t lukken? wat kan er mis gaan? ach welnee er gaat niks mis! ja maar wat nu als? Dat soort gedachten spoken door je hoofd, maar wanneer het moment daar is dan laat je het allemaal over je heen komen en gebeurt het gewoon..

Ik word nu misschien iets te gedetailleerd, maar dan lees je maar niet verder ;-)

Dan lig je daar, benen wijd, de zaadjes zijn geteld en gescheiden, van goed naar beter naar best. Mijn man zat naast me en was (denk ik) net zo zenuwachtig als mij, dan krijg je weer de eendenbek, die je nu zo gewend bent omdat het een wekelijkse aangelegenheid is geworden en komt ze aan met een pimpetje..nou nu gaat het gebeuren tromgeroffel, spannend oooow hoe zal t gaan???!!!

Zo mevrouw die zitten erin, u mag nu eventjes blijven liggen en dan kom ik zo bij u terug.

Huh? wat? ze zitten erin? maar...ik heb niks gevoeld, gemerkt..wacht...huh? 

en zo snel gaat dat dus! jammer genoeg was het deze keer niet raak bij ons, maar ach, we hadden nog 5 pogingen en we houden de moed erin (maar in gedachten dacht ik stiekem..wat nu als? wat dan?)

De 2de poging had zich aangemeld, want ja, ik was weer ongesteld geworden, dus het hele verhaal begon weer van voor af aan, maar dan met een hogere dosis hormonen.

Toch ook weer spannend, want met een hogere dosis hormonen bestaat de kans dat je teveel eitjes aanmaakt en dat je dan niet meer mag doorgaan en moet wachten op een  volgende maand.

Maar niks was minder waar, mijn eitjes lagen er prachtig bij en ik mocht weer "aan de slag", deze keer mocht mijn ze zelf inspuiten, dat maakte het toch heel intiem en mooi.

17 september 2015, deze dag zal ik nooit vergeten. Ik lag in bed, ik was die dag vrij vanwege feest in onze stad, volgens de arts moest ik 2 dagen later testen als ik nog niet ongesteld was geworden, maar ik was natuurlijk erg ongeduldig en dacht "ach..die ene zwangerschapstest kan ik missen, ik heb er nog genoeg"

Dus ik ging stiekem naar de wc (mijn man sliep nog) en deed de test..ik zat lekker nonchalant een boekje te lezen, want na 2 jaar proberen en testen doen verwacht je niet zo veel meer, na 2,5 minuut keek ik stiekem over het randje van het boekje..ik zag t wel, maar registreerde t niet in de eerste instantie..2 STREEPJES!! het duurde een paar seconde voor het besef kwam..en naar mn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat de laatste 2 minuten voorbij waren (want ja..de tijd was nog niet verstreken en misschien ging dat 2de streepje wel weer weg) maar hij bleef staan..het stond er echt!

Ik rende naar boven, maar vond een leeg bed, hij stond onder de douche. Ik had een langwerpig horloge doosje gehaald waar ik de test in kon doen en als kado kon geven aan mijn man, maar ik kon mezelf niet meer in de hand houden..ik wilde zeggen "wil jij de vader worden van ons kindje" terwijl ik op 1 knie zat, maar het enige wat eruit kwam was een enorm kabaal aan huilen van geluk..

Het was gelukt! Ik ben zwanger, we krijgen een kindje! 27 mei zijn we uitgerekend whoop whoop!!

P.S. sorry voor het lange verhaal en de typfouten, maar dat komt omdat ik zo trots ben en de typfouten maken me niet zoveel uit!