Ons eerste wondertje

In mijn vorige blog schreef ik hoe moeilijk ik het vond dat ik mijn zwangerschap niet kon vertellen in een periode van rouw. Op 2 december 2016 zouden wij sinterklaas vieren bij mijn ouders. Mijn vader had toen een burn out. Ik had al meegekregen dat mijn vader geen leuke week gehad had. We hebben besloten om na de eersre echo mijn vader te bellen en hem te vertellen dat hij opa zou worden. Wat ik begrepen heb is dat hij de hele week tot sinterklaas enorm opgewekt was. Dat was dus onze bedoeling. Hij had allemaal cadeautjes gekocht voor mijn moeder als oma en slofjes en een speen met i love opa. We hadden zelf een fotolijstje ingepakt om de zwangerschap bekend te maken. In het lijstje stond een gedichtje. "Je kan me nog niet horen, je kan me nog niet zien maar als ik in juni word geboren, mag ik dan in dit lijstje misschien?" Iedereen was natuurlijk ontzettend blij! Wij natuurlijk ook maar ik kon pas echt genieten als ik niet meer zo verschrikkelijk misselijk zou zijn. Ik kon niks binnen houden. Geloof me, tabletjes emesafene waren nog een klein beetje mijn redding. Op een duur over gegaan op spullen. Dat maakte het iets draaglijker. Maar gelukkig na 14 weken was de misselijkheid weg en kon het genieten beginnen. Ik heb met 12 weken de eerste afspraak bij de verloskundige gehad. De knoop van mijn broeken kon ik met 9 weken echt niet meer dicht krijgen. Groeiden jullie al snel? Moesten jullie al snel positionering aan? Ik heb vanaf toen dus een paar weken in ruime blousjes en truien gelopen. Zo kon ik het nog een beetje verbergen. Ik groeide enorm hard en was ook ontzettend "dik". Vanaf  de achterkant was er noet te zien dat ik zwanger was, ik droeg het enorm naar voren.

Mijn zwangerschap verliep eigenlijk heel goed. Tot ik rond 28 weken wat klachten kreeg. Ik kreeg rond de 28 weken een pijnlijke plek tussen mijn schouders. De verloskundige verwees me door naar de huisarts. De huisarts luisterde mijn longen en dit was allemaal goed. Ook mijn bloeddruk was goed, dit hield de verloskundige natuurlijk ook in de gaten. Toen kreeg ik een hartslag meter op mijn vinger. Ze werd even stil en ze voelde mijn pols en telde daar. Toen gaf ze aan dat ik weer mocht gaan zitten. Wat ze toen zei, liet mij behoorlijk schrikken. Ze zei ik verdenk je van een longembolie. Je hartslag is veel te hoog. Ik had al een tijdje moeten wachten in de wachtkamer, maar hij was bij de huisarts in de spreekkamer 118 slapen per minuut in rust. Ik moest direct naar de spoedeisende hulp. Ik heb direct mijn schoonzusje gebeld en samen zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan. Dat was 10 minuten fietsen. Achteraf denk ik, misschien niet heel slim om te gaan fietsen als ze je verdenken van een longembolie. Na een aantal onderzoeken zoals ct scan, bloedonderzoek en hartfilmpje en longfoto. Na 2 uurtjes wachten kwam gelukkig het verlossende antwoord. Er was gelukkig niks gevonden. Maar omdat mijn hartslag zo hoog was moest ik dezelfde week nog naar de gynaecoloog. Ook daar bleek gelukkig niks aan de hand. Maar wel duidelijk was dat ik daar onder controle zou blijven. Ik mocht vanaf die tijd ook niet veel meer werken. Ik was nog voor 75 procent aan het werk, en werkte geen volledige dagen of avonddiensten meer. Nachtdiensten werken wij niet in de thuiszorg, daar is een speciaal team voor. Helaas ging de pijn in mijn schouder niet over, waardoor ik heel veel op de bank lag om mijn schouder te ontlasten. 

Ik was 39 weken en 5 dagen zwanger toen in de stad in onze woonplaats een ballonfestival was. Daar zijn we met vrienden heen gegaan en zijn in de buurt op een terras gaan zitten zodat we lekker konden eten en ik goed zat. Ik had wat buikkrampen maar dacht er niet bij na dat het kleine voorweeen konden zijn omdat ik ook een spastische darm heb. Ik verweet het daaraan. We waren rond een uur of 10 thuis en zijn toen lekker op bed gegaan. De volgende morgen werd ik om 9 uur wakker. En eindelijk, ik werd wakker van weeën! Eerst was het nog om de 10 minuten, al gauw 8 minuten en al snel 5 minuten. Toen hebben we de verloskundige gebeld want ik moest ze echt al weg puffen. Helaas.. Er was maar 1 cm.. Ze zou over 4 uur weer komen. Wat was ik blij dat ze er weer was. Helaas had ik toen nog maar 2 cm en flinke heftige weeën... Ik wilde erg graag in bad bevallen, mocht uiteindelijk niet meer, dus we besloten maar naar het ziekenhuis te gaan. En dat was het beste besluit ooit. Maar ook daar hebben we van alles mee gemaakt. Wat, dat lees je in mijn volgende blog!