Ongepland, maar niet ongewenst

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: ik heb abortus overwogen toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. En ik schaam mij er niet voor. Als mijn dochter hier later naar vraagt, kan ik zeggen dat ik 100% met mijn hart én mijn hoofd voor haar heb gekozen.

Ik was 19, zat in het 3e jaar van mijn opleiding (fulltime stage toen), woonde in een studio appartementje en had nog niet lang een relatie met mijn partner. Allemaal niet je "textbook perfect picture" om een gezin te beginnen. Daarbij worstelde ik nog met mentale problemen en had mijn partner ook zijn eigen praktische en persoonlijke issues. Goed, dat waren dus de nadelen.

Mijn partner en ik kenden elkaar al jaren en waren heel goed bevriend voor we een relatie kregen. Hij had al een zoontje waar hij heel betrokken bij was en veel voor deed. Een studie kan je altijd later weer oppakken of proberen te combineren. Mijn partner heeft een vaste baan. En to be honest, we hadden het er wel al over gehad. We wilden eigenlijk maar een jaar nog wachten: tot ik mijn diploma (zo goed als) op zak zou hebben en we wel al samen zouden wonen. We wisten dat we hier samen voor wilden gaan, maar het was een heel stuk sneller gekomen dan we hadden gepland. Maar de grootste 'ja' was toch wel dat ik me verbonden voelde, een enorm verlangen had om moeder te worden en het gevoel dat voor mij persoonlijk de puzzelstukjes op z'n plek zouden vallen.

We hebben het er dagelijks over gehad. Sommige dagen waren 'nee'dagen: dan hadden we het over de mogelijkheid om de zwangerschap af te breken en hoe het leven er daarna uit zou zien en hoe om te gaan met het verlies en de emoties die bij deze beslissing zouden horen. En sommige dagen waren 'ja'dagen waarin we voorzichtig blij durfden te zijn en probeerden te verbinden met het kindje in mijn buik. We hebben uitgebreid besproken hoe wij ons allebei voelden bij de opties die we hadden, dit was ónze beslissing.

De beslissing kwam op een gek moment. Ik was onderweg naar stage en we hadden ruzie via WhatsApp. Uiteindelijk zeiden we in een boze bui dat we dit maar niet moesten doen en dat de beslissing definitief was. Dat riep zó veel bij ons op dat we eigenlijk toen gelijk erachteraan de knoop doorhakten om het wel te doen, hoe gek dat ook klinkt. 

Onze dochter is nu 1.5 jaar oud. Ze is een heerlijke dreumes met een sterk karaktertje. Wij wonen samen, zijn zoontje woont de helft van de tijd bij ons. Ik ben op mijn eigen tempo bezig met mijn studie oppakken en afstuderen en werk daarnaast 3 dagen in de week bij een kinderopvang. Mijn partner werkt nog steeds bij hetzelfde bedrijf, maar heeft sinds kort een functie die hem gelukkiger maakt. En ik? Ik heb me nooit zo mezelf gevoeld als nu ik moeder ben.