Onderweg naar het ziekenhuis

Van de pijn in mijn bekken weet ik even niet van gekkigheid wat ik moet doen... Liggen op de bank en even een filmpje kijken zit er voor mij helaas niet meer in. Mijn leren bank is te hard en dit trekken mijn bekken niet.. Laat ik maar gaan slapen bedacht ik mijzelf. 39 weken en 6 dagen en ben deze zwangerschap helemaal beu.

Ik voel mijzelf geen zwangere maar meer een invalide, waarom? Omdat ik rond dobber als een eendje met twee gebroken benen, met het opstaan nog trager ben dan een omaatje van 99 jaar en de eerst komende stappen ik het uitschreeuw van de pijn. Laten we dan ook even niet vergeten te klagen over onze olifanten voeten die dermate zijn opgezwollen dat een slipper zelfs van schrik wegrent. Gelukkig is het hartje zomer en zorgen de warme temperaturen dat slapen een hele uitdaging is. Maar goed nadat ik mijn man had geopperd dat die kleine man nu echt wel eens mocht komen, ben ik dus naar bed gegaan.

Opeens voel ik een hevige pijn in mijn onderlichaam.. Ik zak door mijn knieën en wacht tot het wegtrekt. Mijn zusje komt naar mij toe en vraagt of het wel goed gaat. "Het zal wel niets zijn "maar daar neemt ze geen genoegen mee. Ze roept O naar boven en ik leg uit dat dit erg vreemd aanvoelt. Ik bel het ziekenhuis en excuseer mij allereerst dat ik op dit tijdstip bel 24.00. Ik leg uit wat er aan de hand is en mag gelijk komen. Ik pak mijn vluchtkoffer en daar gaan wij.. De weg tussen mijn voordeur en de auto maakt steeds duidelijker dat deze kleine er elk moment kan zijn. Helppp het is nog zeker een half uur rijden naar het ziekenhuis !

O rijdt veel te hard en laat dit nou een 80 km weg zijn waar je op elke hoek een flitspaal hebt staan. Ik vraag hem rustiger te rijden want een boete dat is wel het laatste waar ik in deze tijden op zit te wachten. Ondertussen komt de ene wee na de andere echt veel tijd zit er niet tussen. De ene na de andere vang ik op en ik spreek mezelf toe dat ik niet in paniek moet raken. Ow god als de auto het nu maar niet begeeft of als er maar geen weg is afgesloten want dit kind gaat dan in deze auto geboren worden.

O hoort mij nog zeggen dat ik niet in de auto wil bevallen en er alles aan doe om het tegen te houden. En gelukkig we naderen het ziekenhuis. Daar sta je dan voor een mega ziekenhuis en moet je via de spoedeisende hulp nog zeker twee ontiegelijk lange gangen door en dan nog met de lift naar boven. Een twee euro muntstuk nee natuurlijk hebben we die niet bij, dat word dan lopen ...

Het is doodstil in het ziekenhuis, geen mens te bekennen en op de spoedeisende hulp is er ook niemand die ook maar geïnteresseerd lijkt in waarom wij daar zijn en de gang lopen. Als ik nu zou neervallen dan hadden wij toch echt een groot probleem maar laten we positief blijven, mijn vliezen zijn nog niet gebroken dus ik heb nog eventjes. Wij lopen de triage gang op en de verpleegster vraagt mij, had ik u nou net aan de lijn ? In mijn weg puf poging antwoord ik nog met ja." Kom maar snel mee ik denk dat dit niet lang meer gaat duren als ik dit zo zie". Aan de monitor word ik aangesloten en dan komt de gynaecoloog en breekt mijn vliezen met mijn goedkeuring. Wachten tot ze zelf breken " Hell noo" dan kon het alleen nog maar langer gaan duren. Hoe sneller hoe beter, ik wilde van deze pijn af zijn. Ze komen en gaan niet meer, nee de weeën houden mij constant gezelschap.

Ik weet dat O meer met zijn telefoon bezig was dan dat hij probeerde mij te helpen deze bittere tijd door te komen. Oh wat heb ik toch een hekel aan die stomme rot smart phones. Hij hield natuurlijk iedereen op de hoogte van de ontwikkelingen via watsapp. Opeens besloot meneer dat het handig was om zijn moeder te gaan halen die dus op een half uur afstand van het ziekenhuis zichzelf begaf. Zijn broertje had namelijk de auto meegenomen en madame wilde er perse bijzijn ? Waarom dacht ik bij mijzelf? Wat was ik kwaad zeg, hij wilde liever zijn moeder gaan halen dan mij te steunen bij het bevallen van zijn kind, het kind dat hij zo graag wilde. Dit hield dus in dat hij een uur zeker weg zou zijn en zijn moeder kennende voordat die haar koffie had gedronken en haar spullen bij elkaar had gepakt was ik allang bevallen.  Ik heb hem dan ook nog eens tussen de weeën door boos toegesproken, maar ach tegen wie praat ik... O was in deze tijd teveel bezig met zijn eigen wereld en minder met die van mij en van de kinderen. Ik had deze hele zwangerschap zelfs nog verwacht dat hij de bevalling niet mee zou maken omdat hij weer de hort op was en zijn telefoon weer eens uitstond. "Grr" wat maakt deze gedachte mij toch boos nu ik er zo op terug blik.

Wat was ik blij dat ik vandaag toch mijn grote boodschap had gedaan, zo hoefde ik die gênante scenes niet mee te maken. Als mij dat maar niet zou overkomen. Ik druk op de bel en vraag om pijnstilling, ik trek het echt niet meer... Ik raak in paniek want de pijn is bijna niet meer te dragen. Het heeft geen zin want het gaat zo gebeuren geeft ze aan maar ze gaat even kijken wat ze voor mij kan doen. En dan komt het moment dat ik het echt niet meer kan hebben, wegpuffen heeft geen zin en ik zou op dit moment graag dood willen gaan want deze pijn is niet meer menselijk.

Op mijn geschreeuw komt er dan toch iemand naar binnen gelopen, je hebt volledige ontsluiting je mag gaan persen. En nee hoor die gênante scene is me niet bespaard gebleven. Ik schaamde me zo intens maar ach, die kleine moest er gewoon zo snel mogelijk uit, ik leefde naar het moment dat hij geboren was en ik weeën vrij zou zijn. Na een paar keer persen, moest ik toch weer ingeknipt worden.. En ja hoor na nog een keer persen was onze kleine mannelijke wolk geboren.

Men was verbaasd over hoe hij eruitzag, nee niet als een pasgeborene, meer een baby van al drie weken oud. Zo sterk zo mooi van kleur. 3750 gram in totaal had ik door mijn geboortekanaal geperst en het was het zeker waard. Ze legden hem bij mij neer, ik weet nog dat ik dacht jij moet echt nodig douchen. Echt genieten van hem kon ik niet, die pijn die was nog niet weg want de placenta wil maar niet loslaten. Met knikkende knieën lag ik nog in de beugels, ik kreeg mijn benen niet stil van de angst en de pijn. Na 10 minuten kwam de placenta dan eindelijk.

De gynaecoloog keek mij bedenkelijk aan, heeft u gerookt ? Ik.. nee nog nooit geen sigaret opgestoken. Maar dat mijn man en mijn schoonfamilie allemaal vrolijk in mijn bijzijn allemaal hebben gerookt kon ik niet ontdekken.  Onze kleine man werd aangekleed terwijl ik gehecht werd. Ik ben daarna naar de douche gelopen en heb mijzelf gedoucht. Heerlijk al die viezigheid van mijn lichaam, wat was ik blij dat alles achter de rug was en dat hij gezond is geboren.

Alles ging voorspoedig en het was wachten tot wij naar huis mochten.

Ik weet nog dat wij de spoedeisend hulp voorbij liepen en dat ik nog dacht mijn dienst zit er al op die van jou nog niet he... Dezelfde dame die niet opkeek toen wij binnenkwamen zat nog steeds op de zelfde plek achter de balie. Heerlijk naar huis en dan lekker even een beetje bijslapen.

Wat een raar gevoel, wij kwamen met twee man sterk en nu zit er nog zo'n kleine vent bij ons in de auto.

Welkom op deze wereld kleine vent, ik zal er altijd voor je zijn !