Als de dag van gisteren.. 5 april 2014.
Een zaterdag die altijd in mijn geheugen zal blijven.
Nadat een oplettende collega tegen mij fluisterde "uhm, zou je niet een testje doen?" en ik overtuigend zei "doe normaal joh, niks aan de hand!" had ik het toch maar gedaan.
De dag dat ik mijn man tegen kwam was er iets in mij die zei "ja, dit is hem!", oké oké, de 3e keer dat ik hem tegen kwam dan..
Ik was 19 en hij was 23, de vonk sloeg meteen over.
Een paar weken en dates verder durfde hij toch eindelijk, ouderwets, mij 'verkering' te vragen.
Long story short, 2 maanden later, HATSÉ! Positieve test in mijn handen. Bespaar me de judgement "waarom zo snel je benen wijd" en "bescherming gebruiken". Is niet nodig joh, ik heb het allemaal al te horen gekregen. Sluit maar aan achterin de rij!
Mijn man wilde het absoluut niet hebben en was ervan overtuigd dat ik het maar 'even' liet weghalen.
No way José!
Na een heftig gesprek was ik, misschien waren het de hormonen, kwaad weggegaan. En stuurde hem een berichtje. "Maak mij niet uit wat jij doet, maar ik ga ervoor! Met of zonder jou!"
En POEF, hij is meteen naar mij toe gekomen en zei: "Dan gaan we er samen voor!"
Sta je dan, net samen, zwanger, geen huis, geen werk, schoolgaand.
Dit waren toch wel de meest heftige 9 maanden die ik ooit heb meegemaakt. Het ging bepaald niet over rozen.
Maar dat is een verhaal voor de volgende blog!
Always think ahead and remember the good times!
Anyka.
Alle reacties (0)