Oh je bent alleen maar misselijk....

Dat ik in mijn eerste zwangerschap last had van HG, wist iedereen nu wel. Veel mensen vroegen wil je nog een broertje of zusje voor Rosie, dat wilde wij heel graag. Tenslotte zeiden veel mensen heey wie weet is het straks ook wel anders, tweede keer hoeft echt niet zo heftig te zijn. Ik was om eerlijk te zijn door dat ik zo blij en gelukkig was met Rosie vergeten hoe ik mezelf toen Echt voelde. Dus ik dacht ja wij gaan ervoor en deze keer zie ik er ook mooi uit en heb ik die mooie zwangerschqpsgloed. Dat was dus helaas niet zo, ik ben nu 13 weken zwanger en heb vier keer in het ziekenhuis gelegen aan het infuus medicatie is nu alweer drie keer veranderd. Ik hoop dat deze wel aanslaat en ik mezelf weer een beetje meer mezelf ga voelen. 

Waar ik achter kwam bij deze zwangerschap was dat ik alles weer opnieuw beleefde, ik dacht oh zo voelde ik mezelf toen, nu weet ik het pas weer. Maar nu had ik Rosie al, ik voelde mezelf in het begin zo schuldig naar rosie toe gewoon omdat ik zo ziek was/ben en ik niet meer alles kan/kon doen wat wij eerst wel deden zoals wandelen knutselen spelletjes enz. , alles was en is snel te veel want ik hou niks binnen, zelfs geen water. Toch probeer ik het. 

De knuffels en kusjes van rosie maken veel goed en voel ik mezelf ook beter.

Maar de eerste paar weken waren zwaar om, Om te gaan met mijn gevoelens en emoties en mijn schuld gevoel. Ik wilde zo graag zwanger worden en had kunnen weten dat het weer zo zou gaan, maar ik had echt hoop dat het deze keer niet zo zou zijn. Of iniederegeval niet zo erg. 

Rosie heeft nu klein beetje door dat zij een broertje of zusje erbij krijgt en vindt het kei leuk. Ik praat veel met vriendinnen en krijg veel hulp mijn schuldgevoel is nu een stuk minder. 

Wat ik nog wel lastig vindt is het onbegrip en dat mensen niet echt begrijpen wat het inhoud. En om te gaan met reacties zoals oh je bent dus alleen maar misselijk.... Ik zou willen dat ik alleen maar misselijk was.....